Umiyak parin ako medyo dumidilim na, at sa pagkakataoy natutunan kong tanggapin a may taning na ang buhay ko.Kinabukasan, akoy nakahiga pa rin at nakatingin sa labas ng bintana, nakita ko ang puno na konti nalang ang dahon at binibilang ko ito.
"15,14,13" binibilang ko ung mga dahon na nahuhulog.
"anak, bakit ka bumibilang?" sabi ni mama.
"kapag naubos ang dahon na iyan, mamamatay na ako."sabi ko na nakatulala at nakatingin sa labas ng bintana at naghihintay na mahulog yung mga dahon.
"12,11,10" sabi ko.
"bakit mo ba sinasabi yan? wag kang ganyan anak. hindi ka mamamatay" sabi ni mama at pilit na mapa think positive ako.
"ma, malapit nang maubos ang dahon, so ang ibig sabihin malapit na ako mawala sa mundong ito." sabi ko.
"wag kang ganyan anak:(" sabi ni mama.
"9,8" walo na lang.
"wag ka nga'ng ganyan anak. Hindi yan totoo. Pupuntahan ko muna ang papa mo sa itaas" sabi ni mama.
PASENSYA :( WALA NA AKONG MAISIP.
