NEFESSİZ(ABİLER-GERÇEK SEVGİ)

BAŞI SIRADAN BİR GÜN...

NEFES'İN AĞZINDAN:

Yataktan nefes nefese kalkmıştım,gene korkunç bir kabus görmüştüm.

Zaten benim hayatım kabus değil miydi?

Neden şaşırdım ki bu kadar?

Kabusumda gene çığlıklarım cevapsız kalmıştı...

Zaten ne zaman bana biri yardım eli uzatmıştı ki?Tabii ki kimse.

Saate baktığımda biraz erken kalkmıştım.Yani bu demek oluyordu ki rahatça hazırlanabilirdim.

Zaten bugün bir işe gidecektim.Çünkü bugün okulda dersler boştu.Evet böyle diyince yorucu bir gün değildi.Ama iş yerim bugün çok yoğun olacaktı.Evet yaşım küçüktü ama öksüzlük işte. Hayatta birileri olmayınca kendin geçinmek zorundasın.

Bu da hayatın acı bir yüzü işte.

Ben hayatın nerede ise bütün kötü yüzlerini görmüştüm...

Umarım başka insanlarda bu kötü yüzleri görmezler.Ama eminim ki gören ve benim gibi olan çok kişi vardı.

Bazen kendime "Ben bunları hakedecek ne yaptım?"diye soruyordum.Tabii ki cevabını da bulamıyordum.

Bu hayatta yalnız olmadığımı biliyorum,ne yazık ki benim yaşadığım o acıları birçok kişinin daha yaşadığını biliyorum.

Peki biz bu kadar çoksak neden engellenmiyordu?

Hala neden biz şiddet gördüğümüz de ve polise şikayet ettiğimizde uzaklaştırma veriliyordu?

Polisler,avukatlar,savcılar,hakimler de bunun işe yaramayacağını biliyorlardı.Zaten bunu anlayamayan yoktur ama buna çözüm bulan da yoktu.

Ya da neden kadınlar,kızlar;tacize,tecavüze uğradığında o herife az ceza veriliyordu ya da serbest bırakılıyordu.

Ha daha bu yaşanılanlar yetmediği gibi bir de "OROSPU" damgası vuruluyordu.

Bu kötü olaylarda ise SADECE biz KADINlar suçlu bulunuyorduk.Mesela;

Tecavüze veya tacize mi uğradın?Direk şu bahaneler:Açık giyinmişti,beni azdırdı,bu saatte ne işi vardı,vb. şeyler.

Peki biz bu kişiler yüzünden neler yaşıyorduk?

Mesela;

-Bir kıyafet alırken ya da giyinirken bu "Açık mı?İnsanlar ne düşünür?"vb.sorular düşünüyorduk.

-Bir yere giderken veya bir yola girerken "Acaba burası tekin bir yer mi?"diye düşünüyorduk.

-Geç saatler olunca hep arkamızı kontrol ediyorduk,biriyle telefonda konuşuyormuş gibi yapıyorduk.

Kısacası taksiye,otobüse binerken veya yolda yürürken her adımımızda,her hareketimizde korkuyorduk.Ya da kıyafetler konusunda kendi istediğimizi değil başkalarının düşüncelerini önemsiyorduk,tabii ki sadece kıyafetlerde değil.Birçok şeylerde de aynı durum vardı.Yani kısacası biz kadınlar hiçbir zaman özgür değildik ve hala da değiliz.

Peki biz kadınlar neden eşit değildik?

Ama hani bize şöyle bir kanun getirilmişti:"Kadın ve Erkek Eşitliği" kanunu.Ama ben bunu göremiyorum. Gören var mı?

Ben söyleyeyim biz kadınların ne sesini duyan var ne de başka bir şey...

Ya gerçekten duymuyorlardı ya da duyup görmezlikten geliyorlardı...