NEFESSİZ(ABİLER-GERÇEK SEVGİ)

NEFES'İN PSİKOLOJİSİ...

  Evvet ben geldim.Çok erken gelemesem de geldim canlar kusura bakmayın.Aslında önceki bölümümüz 1K olunca bu bölümü düzenleyip atacaktım ama sizi bekletmeye daha fazla dayanamadım.

Nasılsınız canlar,sağlınız yerinde mi?Umarım hepiniz iyisinizdir:)

Okul ya da dershane nasıl gidiyor?

Çalışmalarınız nasıl gidiyor?Memnun musunuz şu an ki halinizle?Umarım memnunsunuzdur:)

Şimdiden hepinize iyi okumalar...

YAZARDAN:

  Sonunda beklenen gün gelmiş ve  bugün Nefes hastaneden çıkıyordu.Nefes hastanenin o kasvetli havasından kurtuluyordu ve belki de bu Nefes'e iyi gelecekti.Bunun için Atahanlar erkenden kalkıp evde yapılması gerekenleri yapıp geri Nefes'in yanına gittiler.Hastaneye geldiklerinde ise hala Nefes uyuyordu.Ama saat neredeyse öğlen olmuştu.Atahanlar bu durumu garip karşıladığı için doktora bunun sebebini sormuş ve doktorda bu durumun ilaçların yan etkisi olduğunu söylemişti ve doktor ardından hastaneden çıkacakları için bilgi vermeye başlamıştı.

NEFES'İN AĞZINDAN:

  Gene bir kabusla uyandım.Gece çok güzeldi ama sabahlara doğru büyük ihtimalle ilacın etkisi gittiği için kabuslarımın dünyasına geri dönmüştüm."Bu ne kadar ne kadar güzel bir şey ama bir bilseniz tadından yenmez(!)"  Sabahtan beri kaçıncı kabustu bu bilmiyordum ama sanırım bu en korkuncuydu.Çünkü kabustan dolayı kan ter içinde kalmıştım.Kabusumda bana yapılan işkencelerin bazılarını görmüştüm.Allah'tan biri yanımda değildi.(Atahanlar o zaman doktorla konuşmaya gitmişlerdi.)Çok korkunçtu dünden beri neler yaşıyordum anlatamam,bütün yaşadıklarım aklımdan gitmiyordu.Her gözümü kapadığımda o anlar gözümün önüne geliyordu. Yorulmuştum,tükenmiştim artık bitmiştim. "Nereye kadar bu böyle devam edecekti?Ne zaman huzurla uyuyabilecektim?" Artık ağlamaya başlamıştım. Yatağımdan kalktım ve lavaboya gittim. Ardından kapıyı kilitleyip halime baktım.Ne kadar çökmüş olduğuma,yaralarıma bakmak istedim. Çünkü dün baktırmamışlardı.Belki de kendime acıyacağımı düşünmüşlerdi ama bilmedikleri bir şey vardı.O da ben kendime çoktan acımayı bırakmış biriydim.Eğer bırakmasaydım şu an mezarda olurdum.Ama bu sefer kendime acımıştım işte,çünkü artık gücüm yoktu.Zaten yaşamak içinde bir sebebim yoktu.Ben aciz,güçsüz,zavallı bir insandım artık...

  Aynaya cesaret edip baktığımda halim içler acısıydı.Kollarımda serum izleri;ellerim, kollarım, sırtım, ayaklarım sargı içindeydi.Aynadaki kız aciz,,zavallı,güçsüz biriydi işte.Şaşırmamıştım çünkü ben hiçbir zaman güçlü biri olamamıştım.Ben öylece aynaya hala bakarken yavaş yavaş gördüğüm işkenceleri aynada görmeye başladım.Sonra değişti kendimi çocuk ve daha yaralı biri olarak gördüm.Bu oydu işte bir sevgi kırıntısı göremeyen aciz kızdı.Gözlerinde gördüğüm acı bana o anı yaşıyormuş gibi acı çektirmişt. Bana; "sen acizsin,yalnızsın,işe yaramazın tekisin,uğursuzsun,zavallı bir piçsin sen" gibi şeyler söylüyordu.(Halüsinasyon görüyor.) 

  Dayanamıyordum artık bu aciz hallerime, çığlıklarıma.Susmuyorlardı aklımda dönüp dönüp duruyordu o sesler.Daha fazla acı çığlıklarımı, yapma yalvarışlarımı o hakaretleri duymak istemiyordum.Kafama vuruyordum,kulaklarımı kapatıyordum ama hiçbir halta yaramıyordu. Susmuyorlardı işte susmuyorlardı.O anki duygularla elimi aynaya geçirdim.Ayna kırılmıştı aynı benim kalbim gibi.Elim kan içindeydi.Ayna paramparça olmuştu ama hala o görüntüler oradaydı."Neden,kırdım işte gitsene artık,git daha fazla görmek istemiyorum..." Bu yaptığım işe yaramadı kafamı duvarlara vurmaya başladım, kulaklarımı tırmaladım.Ne o ses ne o görüntüler gitti.Geçmiş neden peşimi bırakmıyordu? "Neden neden, naptım ben,benim ne suçum vardı?"
Daha fazla kendimi sorgulamaya başladım. Neden bendim,neden hep acı çekiyordum.Neden yaralarımın üstüne yara ekleniyordu. Napmıştım ben,benim ne suçum vardı. Neden bu kadar şanssızdım.Anlamıştım artık ben dünyaya acı çekmek için doğmuştum,mutsuz olmak için doğmuştum.O zaman bende bu oyunu bitirecektim.Çünkü yorulmuştum artık,tutunacak bir umudum da kalmamıştı.ŞİMDİ HER ŞEYİ BİTİRME ZAMANIYDI,HER ŞEYİ...