Vervlochten

8

'Isa Wolfs!', 'Flo, laat mij nou', ze trekt aan zijn hand. 'Nee, Eef, ik wil dat ze inziet dat ze zo niet tegen jou kan praten', hij rukt zich los, 'we hebben verdomme niet met haar op school gezeten'. 'Isa!', roept hij nog eens, 'beneden komen, nu!'. 'Floris Wolfs', ze pakt hem bij zijn arm, 'hou op'. 'Pap? Mam?', ietwat verbaasd komt ze de trap afgelopen, 'wat is er? Isa was toch met jou mee?'. 'Is ze nog niet thuis?', 'nee?', Wolfs en Eva kijken elkaar bezorgd aan, 'wat is er gebeurd, mama?'. 'We hadden een meningsverschil', haar man legt zijn hand op haar onderrug. 'Een meningsverschil?', met opgetrokken wenkbrauw kijkt ze haar moeder aan. 'Ja...', 'ga jij nou maar even douchen', Wolfs drukt een kus op haar slaap, 'ik bel Fleur wel even, ze is waarschijnlijk daar'. Eva glipt langs haar dochter heen, die haar vader nog steeds vragend aankijkt. 'Pap?', hij heeft zijn mobiel uit zijn zak gehaald en drukt driftig op het schermpje, 'wat heeft Isa gedaan?'. Hij schudt zijn hoofd, brengt zijn telefoon naar zijn oor en draait zich om. 'Tjemig', gefrustreerd loopt ze terug naar boven. Hopend dat ze wel een zinnig woord uit haar moeder zal krijgen.

'Papa wil dat je naar huis komt', haar zusje rolt met haar ogen. 'Kom op, Ies. Je wilt het toch goed maken met mama?', 'jawel', mompelt ze. 'Maar?', 'papa doet altijd zo hysterisch', zucht ze. Fleur moet haar best doen om haar gezicht in de plooi te houden. Hun vader is inderdaad erg beschermend als het op de tweeling aankomt. Zij leerde haar vader pas na haar pubertijd kennen, dus dit is de eerste keer dat Wolfs dit meemaakt. Gelukkig weet hij niet alles wat de meisjes uitvreten, want dan had hij ze nooit alleen naar Amsterdam laten vertrekken. Maar ook als het om Eva gaat kan hij zich ontpoppen als een ware bulldog, zelfs tegenover zijn dochters. En nu ze het hele verhaal van haar zusje heeft aangehoord, weet ze bijna zeker dat haar vader op z'n zachtst gezegd niet blij is met Isa op dit moment. 'Als jij toegeeft dat je fout zat en sorry zegt tegen Eva, dan valt het vast wel mee', 'waarom kiest hij altijd haar kant', mopperend staat ze op van de bank. 'Stel je niet zo aan, muts', Fleur geeft haar zusje een tik op haar billen als ze langs haar heen loopt, 'ga nou maar naar huis. Het komt wel goed, echt waar'. 'Hmm', met tegenzin trekt ze een geleende trui over haar hoofd, 'als ik niks laat weten voor 8 uur vanavond, heeft papa me vermoord'. Ze staat op en loopt met het meisje mee naar de voordeur, 'laat maar weten hoe het gaat'. 'Ik heb echt iets heel stoms gezegd, hè', ze draait zich nog even om naar haar grotere zus. 'Ik heb vroeger veel ergere dingen tegen m'n moeder geroepen, Ies. Het ligt bij jouw mama gewoon wat gecompliceerder, maar ik weet zeker dat als jullie er nu eens goed over praten, dit niet meer voorkomt', Fleur glimlacht geruststellend. 'Ik hoop het...', 'ik weet het wel zeker, ga nou maar', ze drukt een kus op haar voorhoofd, 'dag, lieverd'.

Omdat ze de douche nog niet hoort lopen besluit ze zachtjes op de deur van de badkamer te kloppen, 'mama?'. Geschrokken houdt Eva haar adem in. Snel veegt ze de tranen van haar wangen. 'Ik ben even douchen, schat', ze is opgelucht dat haar stem redelijk vast klinkt. Liv zucht diep als ze de kraan hoort aanspringen. Dan maar afwachten tot haar zusje terug is. Terwijl haar dochter naar haar slaapkamer loopt, laat zij zich weer op de vloer van de badkamer zakken. Ze wist zich net redelijk groot te houden, maar nu komt alles in alle hevigheid terug. Het verlies van haar moeder, het drankgebruik van haar vader, de problemen van Maus, het misbruik... Ze weet niet waarom, maar op de een of andere manier heeft de aanvaring met haar dochter een stortvloed aan herinneringen met zich meegebracht. Iets heeft haar getriggerd. Zou het dat ene woordje zijn geweest? Kan één woord zo'n heftige reactie losmaken? "Kom op Eefje, niet zo preuts, je weet toch wat papa lekker vindt?" Ze knijpt haar ogen stijf dicht en schudt haar hoofd. Niet aan denken. Ze kleedt zich uit en als een soort mantra herhaalt ze die drie woorden, tot ze onder de warme stralen staat en ze haar tranen eindelijk durft te laten lopen.

'Zo, daar is de verloren dochter', met zijn handen in zijn zij kijkt hij haar fronsend aan. 'Overdrijven is ook een vak...', bromt ze. 'Ik zou die houding maar heel snel aanpassen, Isabel Marion Wolfs, met mij wil je echt geen ruzie'. 'Heb ik dat nog niet dan?', ze kijkt hem berekenend aan. 'Dat ligt eraan', hij zucht eens diep. Zijn grootste woede is al weggezakt en op het moment dat zijn dochter met gebogen hoofd binnenkwam, wist hij al dat ze spijt heeft van haar woorden. 'Kom eens hier', hij wenkt haar. Heel even twijfelt ze, maar doet dan toch wat er van haar gevraagd wordt. 'Wil je nooit meer zomaar weglopen als je ruzie hebt met mama? Of met mij?', hij legt zijn handen op haar schouders, 'we kunnen er toch gewoon over praten?'. 'Sorry, pap...', mompelt ze, 'ik...'. Ze kijkt haar vader even aan, maar slaat haar ogen dan weer neer, 'sorry'. 'Het is oké', hij veegt een ontsnapte traan van haar wang en streelt een losse pluk haar achter haar oor, 'mama zal zo wel naar beneden komen. Ze wil even met je praten'. 'Is ze erg boos?', geschrokken kijkt ze hem aan. 'Mama is niet boos, alleen verdrietig', zijn woorden zorgen voor een brok in haar keel. Dat haar moeder verdrietig is, is veel erger dan als ze boos zou zijn geweest.