Vervlochten

9

'Wat heb je gedaan, man?', Liv ploft naast haar neer op de bank. 'Hoezo?', onzeker kijkt ze haar aan. 'Papa was razend, en mama...', 'wat is er met mama?', haar zusje haalt haar schouders op, 'die heeft zich in de badkamer opgesloten'.  Met een diepe zucht laat Isa haar gezicht in haar handen zakken, 'ik heb zoiets doms gedaan...'. 'Wat dan?', 'foto's gestuurd... naar Julian...', fluistert ze. 'Foto's? Je bedoelt...', Liv trekt haar wenkbrauw op. Isa kijkt opzij en ontmoet de bezorgde ogen van haar zusje, met een veelbetekenende blik bevestigt ze haar vermoedens. 'Jeetje, Ies...', ze legt haar hand op de gebogen rug van het meisje naast zich, 'waarom in godsnaam?'. Ze schudt haar hoofd, 'ik weet het niet Liv, ik wilde gewoon...'. Op dat moment loopt Eva de woonkamer in. Heel even ontmoeten ze elkaars blik, voor Isa haar ogen neerslaat. 'Hé, je bent thuis', ze loopt op haar dochter af. Isa knikt en frunnikt wat ongemakkelijk aan haar trui. 'Kom eens hier', zonder haar aan te kijken loopt ze in de open armen van haar moeder.  'Het spijt me, mama', mompelt ze tegen haar borst. 'Weet ik toch', ze drukt een kus in haar haren en trekt haar dicht tegen zich aan. 'Sorry', het zachte gesnik van haar dochter breekt Eva's hart. 'Hé, lieverd', ze neemt haar gezicht in haar handen en veegt de tranen van haar wangen, 'het is goed. Kom, dan gaan we even zitten, kunnen we rustig praten'. Ze gaat in de hoek van de bank zitten en trekt Isa met zich mee. 'Liv', ze steekt haar hand uit naar haar andere dochter, die ook dicht tegen haar aan kruipt. Heerlijk vindt ze dit, lekker knuffelen met haar puberdochters. Toch kan ze er niet écht van genieten, nu ze hen eindelijk over haar verleden gaat vertellen.

'Weten jullie nog, 5 jaar geleden, toen ik een tijdje bang was om jullie alleen naar school te laten gaan?', Liv knikt, 'ja, je moest huilen toen. Je zei dat het de hormonen waren'. Eva glimlacht flauwtjes, 'dat ik zwanger was van Noud had er niets mee te maken'. De glimlach verdwijnt al snel van haar gezicht, 'het was omdat ik dacht dat mijn vader vrij rondliep'. 'Hij is toch dood?', vraagt Isa met opgetrokken wenkbrauw. 'Gelukkig wel, ja', haar moeder knijpt zachtjes in haar hand. 'Hij deed jou pijn hè, mam?', Liv bijt op haar lip, 'zoveel pijn dat je jezelf pijn deed'. Eva knikt. Het meisje heeft altijd onthouden wat haar moeder haar jaren geleden heeft verteld, toen ze zichzelf beschadigde.

'Het spijt me mama, ik wil helemaal niet dood... Ik wilde gewoon...'. 'Je wilde geen pijn meer voelen? In je hoofd?', ze knikt, 'hoe weet je dat?'. 'Oh Liv...', ze slaat haar armen stevig om haar heen en drukt zich dicht tegen zich aan. 'Toen ik net zo oud was als jij...', slikt ze, 'toen heb ik ook wel eens zoiets gedaan'. 'Echt?', ze kijkt haar moeder verbaasd aan, 'maar jij bent zo sterk'. 'Jij bent ook sterk. Sterker dan ik', ze kust haar voorhoofd. 'Maar...', ze bijt op haar lip, 'waarom deed je dat dan? Kwam het door je vader?'. Ze knikt en veegt snel een traan van haar wang. 'Er is meer, hè?', haar dochter kijkt haar droevig aan, 'meer dan je ons hebt verteld?'. Eva zucht diep, 'er is meer, ja. En als jullie wat ouder zijn wil ik dat best vertellen. Maar nu nog niet, goed?'. Het meisje knikt en begraaft haar gezicht tegen haar moeders veilige borst, 'ik hou van je, mama'.

'Wat? Je sneed jezelf?', de woorden van haar zusje halen Liv uit haar gedachten. 'Toen ik een puber was', geeft ze toe. 'Door je vader?', 'ja...', ze sluit haar ogen even en haalt diep adem. Ze kan niet meer terug nu. Ze moet doorzetten. Ze neemt de handen van beide meisjes vast, 'ik wil jullie graag vertellen wat er gebeurd is vroeger, maar het is best heftig'. Een voor een kijkt ze hen aan, om zeker te zijn dat ze haar begrijpen. 'Het belangrijkste is, dat jullie weten dat het nu goed met me gaat. Dat ik het verwerkt heb, voor zover dat kan, dan', ze tovert een waterige glimlach op haar gezicht. 'Niet helemaal, helaas. En daardoor ging het vandaag een beetje mis...', ze sluit haar ogen en neemt een grote hap lucht, 'mijn vader... Henk... Ik werd door hem misbruikt'. Het blijft even muisstil in de woonkamer, het enige geluid komt van het wegslikken van tranen. 'Je bedoelt...', Livs stem is zacht en ze maakt haar zin niet af. 'Vraag maar, lieverd', Eva knijpt zachtjes in haar hand, 'jullie mogen alles vragen'. 'Bedoel je dat hij je.. nou ja, dat hij...', 'hij verkrachtte me', knikt ze, als haar dochter de woorden niet over haar lippen krijgt. De meisjes zijn lijkwit weggetrokken en weten duidelijk niet goed hoe ze hierop moeten reageren. 'En het is wel heel lang geleden, en het doet al lang niet meer zo'n pijn als toen, maar jouw woorden, Isa...', ze knippert wild om haar tranen tegen te houden, 'het deed me aan hem denken'. 'Mama...', het meisje kan haar tranen niet langer tegen houden en vliegt in haar moeders armen, 'het spijt me zo'. Op het moment dat ze de armen van haar dochter om haar nek voelt, breekt ze. 'Sorry mama, sorry, sorry, sorry', het gejammer van Isa gaat bij haar door merg en been, waardoor ze weer bij zinnen komt. 'Sssh', ze wrijft stevig over haar rug, 'het geeft niet lieverd, je kon het niet weten'.