uzun bi iç dökme yazısı yazmıştım ama hiçbirinizi karamsarlığa boğmak istemiyorum. bu nedenle biraz daha mavi konuşalım.
öncelikle yorumlarda konuşmak istiyorum sizinle. o yüzden lütfen okuyup geçmeyin. bu bir sohbet bölümüdür.
evet... bu aralar hayatım epey karamsar. bu nedenle kafamı dağıtmak sky indirip oynadım ama arkadaşsız hiçbir şeye benzemiyor. geçenlerde bi japonla arkadaş oldum, onun için bir sürü mum harcadım. sonra gideceğim yerden onun için vazgeçtim ve onun yanına gittim. beni görünce hani gidecektin falan, dedi sonra hadi görüşürüz, deyip diğer arkadaşının elinden tuttuğu gibi uzaklaştı. KIRILDIM.
[şu an burnuma erkek parfümü kokusu geliyor apartman hayatından ve komşularımdan nefret ediyorum]
evet. KIRILDIM.
sonra bi daha yanına gitmedim tabi. sadece kalp yolluyoruz birbirimize, o da ticaret gibi bir şey yani.
sonra... bugün biri daha için mumlarımı harcadım. yani tabi o da benim için harcadı birkaç tane ama benimki jestti resmen. sonra bana arap mısın dedi, hayır dedim. adı da sasha'ymış. sasha diye arap ismi mi olur? ya da ben cahilim. sonra o da gitti. bye bile demedi. öylece kaldım ortada.
AMA AMA AMA-
bugün berbat geçen sabahımın ardından bir japon kızla tanıştım. oyundaki gizli alanlardan birinde tesadüfen tanıştık, benim geçemediğim [fakir ve arkadaşsız olduğum için geçemediğim] bir bölgeye elimden tutup götürdü. epey sohbet ettik ve kendisine şu an aşığım.
bu arada biraz gerçek hayata dönecek olursak geçen gün hiç olmayacak birini olmayacak bir yerde gördüm. liseden sınıf arkadaşım. çocuk benim lanetim gibi araya ne kadar zaman girse de bir şekilde karşıma çıkıyor. şükürler olsun ki yüzümde maske vardı. gerçi tanıdı beni ama ben tanımamışım gibi davrandım işte saçma sapan bir şeydi. bahsettiğim kişi lisedeyken ona aşık olduğumu zannediyordu sanırım. bu sebeple aylarca ondan uzak durmaya çalışmıştım çünkü beni daha fazla yanlış anlasın istemiyordum ama bir şekilde karşılaşmaya devam ediyorduk.
zor günlerdi.
onu size anlatmış olmalıyım zaten.
neyse.
maske demişken... bu coronadan önce ben sürekli şey diyordum: "yaa bu ülkeye ne zaman maske modası gelecek?"
geldi işte :D
işin doğrusu önceden birisi alerji için maske taksa insanlar o kişiye vebalıymış gibi bakıyordu. sanki çok tuhaf bir şey varmış gibi. şimdi de herkes takmak zorunda.
[oda hala kokuyor sizin parfüm sıkan elinizi-]
konudan konuya atlıyorum vee şimdiki konumuz aşk. evet, aşk.
ben aşık olamıyorum arkadaşlar.
siz olabiliyor musunuz? ben olamıyorum. etrafımda bağlanabileceğim birisi yok. dış görünüşten bağımsız, karakterini sevebileceğim birine rastlamadım mesela. olsa da kolay kolay bağlanabileceğimi sanmıyorum çünkü ben kendime bile zor yeten bir insanım. platonik bile yok. yani... en son platonik bir aşkın pençesine düştüğümde 15 yaşımdaydım ve birkaç ay sonra o çocuğun bana bakmayacağına ikna olup vazgeçmiştim.
bende bir sorun mu var diye çok düşündüm. fakat içi boş bir ilişkiyle günlerimi tüketip bir yabancının özel hayatımı işgal etmesine izin vermeyi mantıklı bulmuyorum. ben öyle uzun mesajlar atacak, düzenli hediyeleşmelere katlanacak, birinin nazını çekebilecek biri değilim. bir de içi boş ilişkilerin sonundaki ayrılık draması katlanılır türden değil.
böyle yazınca tek kişilik hayatıma ne kadar bağlı olduğumu fark ettim. vay be.
olay sevilmek de değil. sevilecek biri bulamamak.
yazdığımı bir daha okuyunca tam mantık evliliği yapacak tipteki bir insanmışım gibi göründüğümü fark ettim ama düşününce sevgisiz yaşayabilecek biri değilim.
bu bayağı kendi içimde derin bir sohbete dönüşmeye başladı ve bu huyumdan nefret ediyorum. o yüzden kısa kesiyorum veee yorumlarda sohbet edelim.
şuraya da gizlice yabancıları dikizleyen beni bırakayım:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sarılıyorlardı... çok kıskanmıştım... ama çok tatlılardı...
