Elisha's POV
HHHHHHMMMMMMM. Tumingin ako sa orasan. It's already 10 o'clock in the morning na pala. Masyado ata napasarap ang tulog ko at ndi ako nasilaw sa araw. Sabagay, bakasyon na nga pala kaya pede na kahit anong oras magising o matulog.
Ugali ko ang sumilip sa bintana tuwing umaga. Halos kita ko kasi ang lahat ng palagid dito sa subdivision na tinitirhan namin dahil ung bintana ko ay malaki.
"Oh, my bagong naglilipat sa tapat ng bahay namin." Matagal na rin bakante ang bahay na yun pero maganda pa rin kaya hindi nakakapagtaka na may tumira ulit doon. "Sana mabait at friendly sila."
*knock knock*
"Elisha, are you wake up?"
"Yes Mommy."
"Come on. Join us in our breakfast."
Himala at wala sila sa trabaho ngaun. Bakasyon din ba nila? Hmmmmmmmmmm, ewan, baka, pero ok na din kasi madalang ko na din silang ndi nakakasabay kumain.
"Ok Mom. I’ll just wash my face first."
"Ok."
Bago ako maghilamos ay sumilip ulit muna ako sa bintana. Then suddenly, there is a super cute little boy na tumatakbo sa tapat ng bahay at hinahabol sya ng lalaki na sa tingin ko ay ka-age ko. Hindi ko sya gaanong makita dahil nakatalikod sya pero ung likod nya mejo pamilyar sakin kaya napatitig ako ng matagal. Hindi ko namalayan na nakita ako ng bata at kumakaway sya sakin. Kumaway at ngumiti din naman ako. Napatingin ung lalaki sa direksyon ng kinakawayan ng bata, nakaharap na sya ngaun, inaninag ko ng mabuti ang mukha nya ng biglang……..
O.O
What?! Sya???? Napaatras ako at napaupo sa kama. I remember AGAIN. That night. Umuulan. Malakas. Nakita ko sya kasama ang isang babae at naghahalikan sila. He saw me. Lalapitan nya ako. I ran pero nadapa ako. Itinayo nya ako pero pumiglas ako at tumakbo ulit.
Anong ginagawa nya dito? Bakit nandito sya? Sa tapat pa ng bahay namin? At….. at gumwapo sya lalo ngaun. Yes, I know, alam ko naka-move on na ako that’s why I have a boyfriend now and I love him very much. Maybe I was shock lang dahil ngaun ko na lang ulit sya nakita. Tama, nashock lang ako.
*knock knock*
"Mam Elisha, bumaba na daw po kayo sabi ng mommy nyo."
Shocks! Ano ba yan? Nakalimutan ko ng hinihintay pala ako nila Mommy sa baba para kumain.
"Cge po yaya, bababa na po ako."
Dali dali akong naghilamos at bumaba na.
"Oh, Elisha, what you took so long bago bumaba?"
"Ahmmmmmmmmm, sorry Dad, nakita ko po kasi na my bagong lipat sa tapat ng bahay natin."
"Oh, yes anak. I forgot to say na may lilipat jan. Sila ang mga Ramirez. Kakilala namin sila ng Daddy mo."
Sooooooo…… Kilala pala nila ang mga Ramirez? At alam nila na lilipat sila jan? Kelan pa sila naging magkakilala?
“Kelan nyo pa po sila kilala?”
“Last year lang. We met them sa isang company party. Actually, kaya kami nandito ng Daddy mo ay dahil sakanila. They want to meet you and I want you to meet them too. And besides, hindi ko pa nakikilala ung dalawang anak nila.”
“Ahhhhhh…..” wait. Ano daw? Ako ipapakilala? “Ano po?! Ipapakilala nyo ako sakanila?! Bakit pa po?”
“Ayaw mo ba?”
“Hindi naman po sa ganun. Nahihiya lang po kasi ako.”
“Don’t be shy. Mabait sila.”
Hindi naman talaga ako nahihiya sa parents ni Lathan. Actually, kilala ko na sila dahil syempre sinasabi naman saakin yun ni Lathan pero ndi ko pa sila nakakaharap o nakakausap kahit kelan. Kinakabahan lang ako sa paghaharap namin ulit. Mamaya ko malalaman kung talagang naka-move on na ako o ndi pa.
“Ok po.”
“Good. Everything is ok now. We’ll have lunch and dinner later with them so you have to prepare. Ok?”
“Ok.”
Hindi na sila sumagot. Kumain na lang kami. Hindi nila alam na kilala ko ang anak ng tinutukoy nilang Ramirez dahil hindi nila alam na naging boyfriend ko un, si Lathan Vaughn Ramirez, kasi pinagbabawal pa ni daddy na magkaboyfriend ako noong High School pa lang ako….. Pero iba na ngaun, incoming 3rd year college na ako kaya pumayag na si daddy na magkaboyfriend ako.
Oh, wait! Bago pa man nila ako ipakilala sa pamilya ni Lathan, sainyo muna ako magpakilala. I’m Elisha Brice Ramos. 18 years old. Ung kausap ko kanina ay ung Mom and Dad ko, si Madison Ramos at Fred Ramos. I’m only child. Wala na silang time para gumawa pa ng isang anak. Masaya na malungkot ang feeling. Masaya kasi nakukuha ko lahat ng gusto ko, they can give anything I want. Malungkot naman kasi madalas ako lang ang nasa bahay kasama ang mga kasambahay namin.
At natapos na nga kami kumain.
“Elisha, aakyat kami ng Daddy mo sa kwarto para mag-ayos mamaya sa lunch natin kasama ang mga Ramirez. You have to prepare also.”
“Yes Mommy.” with matching fake smile.
Umakyat na din ako sa kwarto ko at pumili ng damit. Pili pili pili pili pili pili pili.
“Ang hirap naman pumili ng damit.” I want to be looking good in front of them. Lalo na kay Lathan. Huh? Anong sinabi ko? No. Isang malaking NOOOOO!! Ano ba ‘tong iniisip ko. Pipili na nga lang ako. Pili ulit, pili pili pili pili……
“BINGO!!!” Pink dress and just a simple sandals for lunch. Iba syempre mamaya kapag dinner na. Mas maganda at mas sexy dapat. Hahaha.
Tumingin ako sa orasan. 12:30 na pala. Ang bilis naman ng oras. Anong oras ba ang lunch namin? Pumunta ako sa kwarto nila mommy……
*knock knock knock*
“Yes?” sabi ni Mommy.
“Mom, si Elisha po ito.”
“Oh, come in Elisha.”
I open the door. Nag-aayos na si Mommy.
“Mommy, what time po ung lunch? And pati na po ung dinner?”
“Ung dinner 7 pm. Ung lunch 2 o’clock, so better hurry now because it’s already 12:35.”
“Ok Mom.” lalabas na ako ng kwarto nila. Lumingon ulit ako. “Mommy!!”
“Yes Elisha?”
“You look so pretty.” with a big smile.
“Hahaha.” tumawa sya sa sinabi ko. “I know, even without make-up. Just kidding. Hahaha.”
“No mom, you’re right. You’re so lovely.”
“Thank you. You’re so lovely too Elisha. Just like me.” then she smile.
“Thanks mom.”
“You’re always welcome.” humarap sya sakin at ngumiti. “Go now to your room and dress up”
“Yes mommy.”
Umalis na ako sa kwarto nila mommy at nag-ayos na din sa kwarto ko.
BINABASA MO ANG
You & Me... So Happy Together... AGAIN.
Teen FictionWhat if after 5 years nagkita ulit kayo ng ex mo? Handa nyo na bang makita ang isa't isa? Napatawad nyo na ba talaga ang isa't isa lalo na't wala kayong closure? Paano kung my boyfriend na ang ex mo pero ikaw hanggang ngaun ay hindi pa rin nakakamov...