Coming Home

6

Nagpatuloy kami sa paglalakad and I can't help but be curious

"Bakit parang di ka galit kay Robert?"

"Parang kapatid ko na yun. Isa pa bago ako 'namatay' nagkausap kaming dalawa"

"Talaga?"

"Yes. Kkwento ko na lang sayo mamaya pumasok ka na ha? I love you"

"I love you too"

Topher's PoV

"Topher..."

I woke up at the hospital and saw Robert staring at me.

"Uy. Pre kamusta?" I casually asked him

"Kelan pa?"

"Ang alin?"

"Kelan ka pa may sakit?"

"Ahh. Tagal na"

"Bat di mo sinabi saken? Dude I'm your best friend."

"Kasi ayoko. Kasi alam ko ang mangyayare. You'd freak out and be overreacting ampanget nun sayo haha"

Nakita ko na lang siyang yumuko at nakasarado ang kamay

"I should've known"

"Alagaan mo si Ellie para saken Robert... yun na lang ang pakiusap ko sayo"

"Alam ba niya?"

"No"

"Dude! She needs to know!"

"Para san pa pre? Mamamatay na ko. Wag na"

"I'm sorry. This is all my fault. I'm a fcking selfish human"

"Gago ang drama mo"

"Tupe..."

"I chose to give that to you kasi alam ko kahihinatnan ko. Ginusto ko lang subukan iparamdam sa kanya ant maramdaman yung pagmamahal na meron kami. Pero hanggang dun lang yun. Kaya ikaw pag nawala ako-"

"Gago ano ba pinagsasasabi mo?"

"Alagaan mo si Ellie. Yun lang Robert. Yun lang"

Robert even told me that time na sinubukan niyang sabihin kay Ellie pero hindi ito naniwala. Which... I expected. Kasi iniwan ko na lang siya ng walang sabi.

When I saw her in the hospital that day, yun ang hindi ko inaasahan. That she's crying in front of me na para bang hindi ako nagkaatraso sa kanya.

But it pains me as well dahil umiiyak na naman siya ng dahil saken.

Hiyang hiya ako sa kanya non pero hindi ko masabi. I didn't even have the chance na makabawi sa kanya dahil nga sa mga nangyare, but I swear to God, hindi ko na sasayangin tong bagong pagkakataon na binigay saken... samen.