A Place In Your Heart

Ending

Ending

[Kurt Von]

Ramdam ko ang sinag ng araw sa aking mukha. Kaagad Kong tinakpan iyon sa aking unan upang huwag maantala ang tulog ko nang bigla Kong maalala na nakalimutan Kong tawagan si Isha kagabi. Kaagad akong napabangon at kinuha ang aking laptop sa aking side table.

Kaagad akong nagbukas sa aking Facebook Messenger account at kaagad na nagtipa ng mensahe para sa kaniya. Habang ginagawa ko iyon, halos umabot sa aking tenga ang aking mga ngiti sa labi.

Kurt Von:

Good Morning!

Did you eat?

Eat well!

I love you!

Isha: is typing...

Isha: She's dead.

Natigilan ako sa aking nabasa. Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa at Unti-unting tumulo ang aking mga luha mula sa aking mga mata. Dahan-dahan na umagos iyon pababa sa aking pisnge.

I sent her 'I love you' but I received 'She's dead'. And that was the most painful reply I've got from her.

Nung umagang iyon, hindi ako lumabas sa aking kuwarto. Doon ako umiyak at ibinuhos Lahat ng sakit na aking nadarama. Ang daya niya. Sobrang daya niya. Sabi niya, hindi Siya Mamamatay, sabi niya, Mabubuhay Siya ng.... Matagal.

Those were her promise. A promise that would never been done. Dahil wala na Siya. Dahil ang taong Nangako non ay namatay na. Why my life is so unfair? Bawal ba akong sumaya? Is this our karma?

Yes, nangaliwa ang Papa ko. Pero bakit parang ang tindi ng balik sa akin? Am I cruel? The last time I know I am good at everyone even though they are not good on me.

Gusto ko siyang puntahan. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko siyang halikan. Gusto Kong sabihin sa kaniya Lahat ng mga salitang hindi ko pa nasasabi sa kaniya. At higit sa Lahat, gusto ko siyang makita sa personal.

Gustong-gusto. Pero, mukhang Malabo dahil wala na Siya. At bukod doon, naka-lockdown din kami dito. At doon ako Mas lalong natigilan, nasa gitna kami ng pandemiko namatay at sa tingin ko, ipapa-cremate Siya.

Doon bumuhos ang aking mga luha sa sobrang sakit. Bakit ba ipinagkakait ng tadhana na magkita kami?