Yaz Yıldızları

Giriş

  "Ben bu yazın böyle olacağını hiç düşünmemiştim." dedim kısaca. Işık yattığı yerden kafasını bana çevirdi. Ben hala yıldızlara bakmaya devam ediyordum. "Ben de," dedi iç geçirerek. Tekrar kafasını çevirdi. İkimiz de sırt üstü çimlere uzanmış her zamanki durgun gök yüzünü seyrediyorduk. "Buradan gitmek için gün sayacağımı hiç tahmin etmezdim. Kollarımı başımın altında birleştirdim, rahat bir pozisyon almaya çalışıyorum ama için rahat değildi ki işte. Yine duygusal boşluğu bedensel bir şekilde kapatma çabasıydı bu.

 Bir süre sessiz kaldık, konuşmadık. Arkamızdan Derinlerin evindeki kalabalığın sesi uğultu şeklinde ara sıra geliyordu. Rüzgar eserek çevremizdeki ağaçların dallarından hışırtıların çıkmasını sağlıyordu. Ah, şu ağustos böcekleri hiç susmuyordu! Ben de zaten bunu çok seviyordum. Bana yazın devam ettiğinin haberini veriyorlardı. Ama bu yaz bir an önce bitse iyi olur gibiydi. "Daha önce hiç böyle olmamıştı." dedi Işık. Neyden bahsettiğini duyunca anında göğüsüme bir ağırlık oturdu. Uzanmak bana hiç iyi gelmemişti. "Üzgünüm." dedim sessizce. "Hayır, hayır!" bu sefer yan dönmüştü. Tüm ağırlığını kolunun üzerine vererek doğruldu. Şimdi bana biraz yukarıdan bakıyordu. "Senin suçun değildi Deniz. Yani ilk başlarda öyle düşünüyordum ama..." İleriye Derin'in evine baktı. Bakışlarını takip ederek ben de oturur hale geçtim, bağdaş kurdum. Ağaçlardan dolayı sadece evin üst katı görünüyordu. "Ama bu olay beni geliştirdi artık eskisi gibi düşünmüyorum sanırım... sanırım biraz büyüdüm." Bana doğru bakıp gülümsedi. Rüzgar saçlarını tatlı tatlı oynatıyor, yüzüne getiriyordu fakat Işık saçlarını çekmek için herhangi bir hareket yapmadı. "Çok tuhaf iki hafta önce sonuna kadar haklı olduğumu düşünüyordum. Farklı bakı açısı diye bir şey varmış. Her zaman bilirdim empatiyi. İyi de yaptığımı düşünürdüm. Ama sandığım gibi değilmiş. İnsan bu yaşlarda pek farkına varmıyor sanırım." dedi

 Ben de ona gülümsedim. "Haftaya dönüyoruz." dedim. "Biz de bu hafta sonu." dedi. Boşta kalan elleriyle birkaç çimi yoldu. "Yanlış yaptığını nasıl anladın?" diye sordum. "Herkes kendinin yargıcıdır." dedi bana bakarak. Gözlerinden hayal kırıklığı geçti, gördüm ama çok hızlıydı, hemen kendini toparladı. 

 "Sence yanlış mı yaptım?"

"Sen söyle, kendini en iyi sen tanırsın."