Uitgehuwelijkt maar toch gelukkig?

Chapter 4

Dag later..

"Dina kom je mee een cadeautje halen voor Chaima, ik moet iets kopen voor haar maar weet echt niet wat ik moet halen'' riep Bilal naar zijn zusje Dina. Bilal was al heel de dag zenuwachtig, want de handvraging zou over twee dagen al plaatsvinden. ''Ik kom eraan, ik kleed me even om en ben over 20 minuten klaar'' zei ze. Dit gaat zeker weer erg lang duren dacht Bilal, maar hij zei er niks van aangezien hij wist dat ze dit niet expres deed. Dat vrouwen lang doen om zich klaar te maken daar had hij wel ervaring mee, hij woont namelijk met zijn 2 zusjes in huis. Met een groot gezin in huis wonen vond Bilal altijd wel gezellig, hij was echt een familiepersoon en hield van drukte.

Na een tijdje van tijd doden op zijn telefoon kwam Dina eindelijk naar beneden. ''Zo jij bent snel klaar'' zei Bilal sarcastisch tegen Dina. "Wees blij dat ik mee kom joh, weet je hoe snel ik mij heb klaar gemaakt'' snauwde Dina terug. Ze vond dat haar broer de laatste tijd erg gestrest en geïrriteerd over kwam, en begreep niet waarvan dit vandaan kwam. Waarschijnlijk kwam het door de zenuwen voor de handvraging die binnenkort plaats zal vinden dacht ze. ''Bilal mag ik vandaag misschien rijden, ik kan het echt al wollah'' vroeg Dina. Ze hoopte op een ja maar de kans was echt heel erg klein. ''Sinds jij kan rijden, je komt letterlijk net uit je luier, weet je wel hoe je een stuur moet vasthouden?'' zei hij lachend. ''JAWEL, ik kan zeker wel rijden wat denk jij dan'' zei Dina. Ze was vastbesloten om te gaan rijden dus ging alvast naar buiten om aan de bestuurders kant te staan en te wachten op Bilal. Wat was het leuk om een broer te hebben dacht ze.

Dina had Bilal overgehaald en reed uiteindelijk naar de stad. ''Dina je kan echt goed rijden zeg je eerlijk." Dina lachte en zei ''Tuurlijk kan ik goed rijden''. Ze reden de stad in en parkeerde in de garage. ''Wat kan ik voor haar halen, ben niet zo goed in cadeuatjes uitkiezen'' zei Bilal, ''Je moet gewoon parfum halen en een ring, dat is sowieso een leuk cadeautje'' zei Dina. Bilal knikte en ze liepen de stad in. 

''Chaima ben je klaar dan kunnen we gaan, het word laat straks redden we het niet om de stad in te gaan'' riep Romaisa naar Chaima. Romaisa was al vriendinnen met Chaima sinds ze op de bassischool zaten, ze zat op het HBO en werkte als barista in een koffie tentje om wat bij te verdienen. ''Jaaaa ik kom eraan'', riep Chaima. Chaima en Romaisa wilde de laatste spulletjes halen voor de handvraging. ''Ik ben echt zenuwachtig, wat hebben we nog allemaal nodig we moeten even een lijstje maken'' zei Chaima gestrest. ''Niet stressen gekkie, hij is nog steeds dezelfde persoon als toen je hem voor het laatst zag', zei Romaisa. ''Ja dat is het probleem, hij is nog even knap wollah weet niet hoe ik dit ga overleven vind het zo eng om hem en zijn famillie onder ogen te komen'' zei Chaima terwijl ze de auto in gingen. De zenuwen gierde door haar lijf als ze dacht aan morgen. Ze dwaalde af naar het moment dat ze voor de eerste keer hoorde dat ze met hem zou gaan trouwen, ze kreeg de schrik van haar leven. Ze had nooit gedacht dat haar ouders haar wilde uithuwelijken aan de zoon van hun beste vrienden en buren. Maar subhanallah, alles is mekteb. Dit moest gewoon zo zijn, dacht ze. Ondertussen waren ze al onderweg naar de stad en zocht Romaisa naar een parkeerplaats. ''Waarom wonen wij ook al weer in Amsterdam, er is leterlijk nooit parkeerplaats hier'', zei Romaisa geiriteerd, ''Zoek nou maar verder en zeur niet zo'', zei Chaima lachend. Na een tijdje hadden ze eindelijk een plekje gevonden, en ze liepen kletsend en lachend de stad in. ''Ik heb nog geen outfit voor morgen, weet niet wat ik het best aan kan doen'' zei Chaima, ''denk dat je gewoon een net jurkje aan moet doen of een mooie jelleba'' zei Romaisa. Ze liepen richting de ZARA, ''ROOOOOOO o my god, kijk rechts wie daar is'' zei Chaima geschrokken. Daar liep hij dan, Bilal liep daar met zijn zusje en wat zag hij er goed uit dacht Chaima. Romaisa keek geschrokken op en zag hem ook, ze wiebelde met haar wenkbrauwen en zei lachend ''Loop recht en doe je haren goed, je ziet er goed uit dus het maakt niet uit als hij je ziet''. Chaima begon scheef te lopen door de stress en Romaisa begon keihard te lachen. ''Romaisaaaaa niet zo hard lachen straks merkt hij ons op, ik wil niet dat hij mij ziet'' zei Chaima gefrusteerd. Romaisa stopte niet en begon zijn kant op te kijken. Hij was daar met zijn zusje aan het lopen en wat was hij mooi. Zijn mooie lach en zijn witte tanden pff hoe kan ik hier echt mee gaan trouwen dacht Chaima... 

''Bilal kijk eens wie ik zie'' zei Dina, ''Wie zie je nou weer" zei Bilal lachend, hij dacht aan de goeie grap die hij daarvoor had gemaakt met Dina. Hij keek naar links en zag haar. Dit was het dan, dit was zijn toekomstige vrouw. Hij begon zenuwachtig te worden maar liet er niks van merken. ''Oh daar is Chaima'' zei bilal, ''Halo doe is wat enthousiaster, dit is je toekomstige vrouw'' zei Dina lachend. Waarom willen mijn ouders mij uithuwelijken, ik begrijp er nog steeds niks van, dacht Bilal. ''HEEEEEEY CHAIMAAAA'' riep Dina vrolijk naaar Chaima. Dit was het moment, ik moet smooth overkomen, dit was het meisje die ik al een paar jaar leuk vond maar niemand die het wist. ''Hey Dina'' zei Chaima verlegen tegen Dina. ''Salam Allaikoum'' zei Chaima tegen mij terwijl ze me niet aankeek. Ik zag dat ze rood werd, dat vond ik altijd zo schattig aan haar. Ze was een meisje met respect, die niet veel met jongens bezig was. Dat trok mij zo erg aan, aan haar. Ze was zo speciaal, alleen er was gewoon een probleem dat niemand nog wist. Het word gewoon moeilijk om te trouwen met haar dacht hij. Dina maakte een praatje met Chaima en haar vriendin Romaisa terwijl ik er ongemakkelijk bij stond. Ze had een zwarte spijkerbroek aan met een grijze sweater die groot was zodat het haar bedekte van achter. Ik zag aan haar dat ze zich ongemakkelijk voelde, dus probeerde het gesprek tussen ons af te ronden. ''Dina kom we moeten gaan, het is al laat en we moeten die dingen nog halen" zei Bilal tegen Dina. ''Chaima ik zie je morgen in shaa allah'' zei Dina tegen Romaisa en Chaima. Ze gaven elkaar een knuffel. Ik zag dat Romaisa Chaima een duwtje gaf in haar rug. Chaima keek me aan, ik bekeek haar ogen, haar lippen haar haren alles aan haar was mooi. Wat doet dit meisje met mij, dacht hij. Bilal werd er helemaal zenuwachtig van, het oog contact duurde te lang en beide stopte niet met kijken. Het leek net alsof hij vast zat in haar ogen. Dina kuchte en ik schrok uit het moment, Chaima draaide zich om en zei niks meer. Romaisa schreeuwde nog doei naar ons, terwijl Chaima haar mee trok. ''Bilal wat gebeurde hier nou net, ik wist niet dat je haar wel leuk vond. Weeeet je hoe lang jullie naar elkaar keken'', zei Dina lachend. Ik negeerde haar en liep verder. Wat doet dit meisje toch met mij?

Heey Dames, ik heb vandaag geprobeerd op een andere manier te schrijven. Wat vinden jullie hiervan?  

Hoe is de zomervakantie voor jullie, ik verveel mij dood. Het is echt ongelofelijk saai en koud hier in Nederland. Gaan jullie nog ergens heen deze vakantie of  blijven jullie in Nederland dit jaar. Ik ga misschien naar Spanje, In Shaa Allah. Laat me weten wat jullie van het nieuwe deel vinden, en de manier waarop ik schrijf. Geniet van jullie vakantie.

XXXX

Chaima💖