Just Dance ↔ bomi + hoseok ✔

0.7

Yataktan bir hışımla kalkmış,üstümü değiştirmiş ve şirkete gitmiştim çünkü ceo da öğrenmişti...

Tepkilerden delicesine korkuyordum. Şirkete vardığımda en üst kata çıktım ve müthiş bir korku ile odanın kapısını çaldım.

İçeriden gelen 'Gir' komutu ile içeri girdim. Ceo beni görünce sinirle suratıma baktı. Yanıma gelen menajerim de büyük bir hayal kırıklığı yaşıyor gibiydi.

Ne deseler haklılardı aslında. Tüm işlerini mahvetmiştim.

"Sadece bu haberin gerçek olup olmadığını soracağım! Dürüst ol!"

Sertçe yutkunurken ne demem gerektiği düşünüyordum. Doğruyu söylesem kızılacak,yalan söylesem Hoseok kırılabilir.

Tam ağzımı açıp reddedeceğim sırada gülerek konuştu.

"Hiç çeneni yorma Big Hit onayladı bile."

Şaşkınlıkla gözlerim aralanırken içimden dua etmeye başladım. Bundan sonra hep kiliseye gideceğim Tanrı'm hayır seni unutmayacağım... Bıraksalar şurada ağlayacağım ancak şartlar el vermiyor.

"Naz yapalım ister misin Bomi? Kız tarafı naz yapar ha?"

O kendince buna gülerken,benim gururum kırıldı,içimde bir yerler burkuldu.

Uzunca bir süre konuştu.
Ceza alıp almamam konusuna fanların tepkisinin karar vereceğini söyledi ve odadan çıktım. Menajerim de benle birlikte çıktı ve yanıma gelip azarlar tonda konuşmaya başladı.

"Ya sendin benim en büyük umudum! Kızım anlamıyor musun senin iş hayatın benim iş hayatım demek. Sevgili yapmanı geçtim,benden niye saklıyorsun?!"

Dedikleriyle sinirle ona döndüm. Bir elim duvarda sanki zor tutunur gibiydim ancak ona bakarken de gücüm varmış gibi bakıyordum.
"Sevdiğim için özür dilerim ancak sana söylesem azarlayıp ayrılmamı söyleyecektin. Yalan mı?! Ne bu şimdi destek olacakmış ayakları?"

O daha da büyük bir sinirle konuşurken durması için elimi havaya kaldırdım. Ailem,grup arkadaşlarım,fanlarım bir bir aklıma gelirken nefes alamıyor gibiydim ve bir yandan da dünya kadar azar işitiyordum.

"Dur! Lütfen artık dur. Sonra konuşalım."

Elim istem dışı karnımdayken dışarıya çıktım. Ne hayallerle başladığım bu mesleğime asla sadece para gözüyle bakmamıştım. Ben gerçekten değer veriyorum fanlarıma ve beni asıl korkutan da bu,onların sevgisini hak etmemiş olmam. Kalabalığa bu kadar alışmışken mesleğim elimden kayıp gidebilirdi ve ben yalnız kalabilirdim.

Daha çok duramayarak ağlamaya başladım. Lütfen benden vazgeçmeyin diye bağırmak istiyordum. Önümden geçen bir taksiyi durdurup bindim. Yalnız kalmak istiyor,deli gibi ağlamak istiyordum. Telefonumu tamamen kapattım ve taksiye gitmek istediğim adresi söyledim.