7:30 pm na nung makarating kami sa bahay ni Nate.
Pagod na 'ko. Humiga na muna ako sa sofa at sinindi ang TV.
Pinasok na ni Nate lahat ng gamit ko. Napansin nya sigurong pagod na ako kaya iniwan nya nalang muna ito sa sala.
"Anong gusto mong dinner?" tanong ni Nate.
Wala na akong pakelam sa dinner.
Di ako gutom.
Gusto ko nalang magpahinga.
"Kahit ano na. Ikaw bahala." sabi ko in a bored tone.
"Hmm?" seryoso mukha nya.
kinakabahan ako.
tss. yung heart beat ko.
Sh**!
"Ok" sabi nya.
yun lang?
di nya ako aasarin?
may sakit ba sya?
"Nate." lumapit ako sakanya.
"Oh?"
Nilagay ko ang palm ko sa forehead nya then sa leeg nya.
wala naman syang sakit ah.
"Wala akong sakit." seryoso nyang sabi.
"A-Ah. hahaha. S-Sorry." fake laugh. then lumayo na ako sakanya.
Parang ang awkward.
Kasi nga diba andito ka jazz.
kasi nagiging pabigat ka nanaman.
nakakaistorbo ka nanaman.
tss.
"Nate."
"hmm?"
"Sorry"
then umakyat na ako sa guest room. ayaw ko nang mang istorbo sa kwarto nya.
nakakita ako ng gitara. Omo!
kinuha ko ito at naglagay ng capo sa fret #4.
then I started playing.
[Song playing: The only exception]
~When I was younger I saw my daddy cry and curse at the wind~
~He broke his own heart and I watched as he try to reassemble it~
~And my mama swore that she would never let her self forget~
~And that was the day that I promised I'd never sing of love if does not exist~
tears started falling.
~But darling you are the only exception~
~You are the only exception~
~You are the only exception~
~You are the only exception~
(Skip to the last part)
~Oh and I'm on my way to believing~
~Oh and I'm on my way to believing~
I sighed as the song finished then pinunasan ko yung luha ko.
Napatingin ako sa door at nandun si Jonathan.
Sh**!
Nakita nya nanaman akong umiiyak!
I have to change the topic.
"Dito nalang ako matutulog" sabi ko.
Ok lng naman dito ah. Mejo malaki din naman eh. pero mas malaki ang kwarto ko sa bahay.
Hindi nya ako pinansin at nilapitan ako. Umupo sya sa gilid ng kama at tinitigan ako.
Bakit parang napaka seryoso nya?
Pinunasan nya luha ko na hindi ko namamalayan, tumutulo parin.
*Jonathan's POV*
Umiiyak nanaman sya.
mukhang napapadalas na to ah.
Tumabi ako sa kanya then pinunasan ko luha nya.
"Sorry" sabi ni Jazz.
"Shhhh.. wag kang magsorry"
"Sorry nga. Sabi ko Kasi dapat sa bahay nalang ako eh. kaya ko namang magisa" sabi nya.
"Wag mong iisipin na pabigat ka. Ako nagsabi sa mama mo na dito ka nalang muna" sabi ko.
Hindi yun ang dahilan ng pag iyak nya.
Hindi naman ganun kababaw luha nya eh.
Putek. Iba pakiramdam ko pag nakikita ko syang umiiyak.
Bahala na nga.
"Tahan na oi." sabi ko.
"Nate." sabi nya.
"Gusto...."
ha?
"Gusto ko..."
