Η Ιαχή του Πολέμου

Εξελίξεις

Πλέον οι σχέσεις τους ήταν -και πάλι- τυπικές.
Ερχόταν για να δει τα παιδιά του και έφευγε...μιλούσαν λίγο έως καθόλου.
Ολα αυτα μέχρι τον τορπιλισμό της Ελλης.
Δυο μέρες αφότου χτύπησε το συμβάν,ο Αλέξανδρος την επισκέφτηκε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα.
Σαν άκουσε κάποιος να χτυπά την εξώπορτα δυνατά, έτρεξε να κλείσει προστατευτικά τα παιδιά της στο δωμάτιο και να παει να δει τι γίνεται.
Με το ένα της χέρι κρατούσε ένα βαρύ βάζο για άμυνα και με το δεξί το πόμολο της πόρτας.
"Αλεξανδρε...εσύ;!!!"
"Συγχώρα με που έρχομαι τέτοια ώρα...όμως είναι σημαντικό!!!"
"Τι έγινε;"τον ρώτησε έντρομη βλέποντάς τον αγχωμενο.
"Πάμε λίγο εξω;"
"Εξω που;"τον ρώτησε.
"Μπορείς να αφήσεις για λίγο τα παιδιά...να πάμε στο δεντρόσπιτο;"
"Εντάξει...εφόσον κοιμούνται.Αλλά μην αργησουμε."
"Οχι όχι υπόσχομαι."
Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που πάτησαν το ποδι τους στην κρυψώνα τους.
Ξαφνικα φάνταζε τόσο διαφορετική...ίσως γιατί ήταν αυτοί διαφορετικοί...
Η Ζωή δεν ένιωσε την ξεγνοιασιά...την αδρεναλίνη...καθώς μπήκε μέσα και κάθισε στα ξύλα.
Ενιωσε ένα βάρος...για τα όσα συμβαίνουν και ένα άγχος για τα παιδιά...δεν της άρεσε να τα αφήνει μόνα.
Κάθισαν οκλαδόν και ο Αλέξανδρος ξεστόμισε τον μεγαλύτερη της φόβο.
"Μάλλον θα μπούμε στον πόλεμο."
"Μα πώς;"
"Ξέρεις...ξέρεις τι παιχνίδια παίζονται στην Ευρωπη...τι συμφέροντα...τι συμφωνίες."
"Και τι με ήθελες;Τι είναι τόσο επείγον;"
"Θέλω να σου ζητήσω να φύγετε εσύ και τα παιδιά.Θα σας στηρίξω χρηματικά....δε θα σας αφήσω."
"Δεν έχουμε να πάμε πουθενά."δήλωσε ρητά η Ζωή.
"Σε παρακαλώ...ασε τα πείσματα κι άκουσε με.Ο Γκράτσι κάτι ετοιμάζει...πολλά τηλεγραφήματα,μου λένε πηγές μου, στέλνει στην Ιταλία...πολλά."
"Τι θες να πεις;Σαν ΤΙ να ετοιμάζει ο ιταλός πρέσβης;"
"Δεν ξέρω...όμως κατι μου βρωμάει."
"Η δουλειά του είναι να επικοινωνεί με την Ιταλία."
"Ζωή...δεν είσαι χαζή, αντίθετα είσαι η πιο έξυπνη γυναίκα που γνωρίζω.Σε ικετεύω πρέπει να φύγετε!"
"Δεν αφήνω τους γονείς μου...τον τόπο μου...το σπίτι μου...!"ήθελε να προσθέσει το "εσένα" αλλά δεν το θεώρησε σωστό.
"Υποσχέσου μου ότι θα το σκεφτείς τουλάχιστον..."
"Καλά..."
Κι έτσι χώρισαν.Κατέβηκαν από το δεντρόσπιτο και όπως προχωρούσαν,έπιασε τον καρπό της.
Γύρισε και τον παρατήρησε να χαμογελά.
"Σε ομόρφυνε κι άλλο η μητρότητα..."τα μάτια του γυάλιζαν...η καρδιά του χτυπούσε δυνατά...αλύπητα.
Και ήταν αλήθεια τα λόγια του...έλαμπε το πρόσωπό της.
Από την εγκυμοσύνη της έμειναν ούτε ένα ούτε δυο αλλά σχεδόν δεκαπέντε κιλά.Δεν ήταν πλέον τόσο αδύνατη,όμως της άρεσε ο νέος της εαυτός.
Ακόμα και τα σημάδια στο σώμα της,έδειχναν ότι είχε φέρει στον κόσμο ζωή...τα παιδιά τους.
Τα μάγουλά της ήταν πιο εμφανή και έκαναν το πρόσωπό της ακόμα πιο γλυκό.
"Εεε...ευχαριστώ."του απάντησε άβολα,καταφέρνοντας να μην κοιτάξει τα μάτια του.
"Εφερε τον καρπό της στο ύψος των χειλιών του και το ύγρανε.
Εδωσε ένα απαλό φιλί στο σημείο που ένωνε τον καρπό με την προέκταση του χεριού της.
Ανατριχιασε ολόκληρη κι εκείνος το πρόσεξε...
"Ελα στο σπίτι..."τον προέτρεψε.
Μπήκαν σιγά σιγά μέσα,κλειδώνοντας την εξώπορτα.
Προχώρησαν το χωλ, ώσπου μπήκαν στο δωμάτιο της.
Τα μωρά κοιμόντουσαν ελαφριά στην κούνια ενώ η μεγάλη τους στο κρεβάτι της.
Κλείδωσε το χέρι της με το δικό του.
Ξάπλωσαν...ο ένας αριστερά της Ελευθερίας κι ο άλλος δεξια.
Εμειναν να κοιτιούνται...
Κοιτούσαν το κοριτσάκι τους που ήταν κιόλας δυο ετών.
Τους πήρε έτσι ο ύπνος...
Το πρωί η Ζωή ξύπνησε κεφάτη.Ανυπομονούσε να τον αντικρίσει,όμως αυτός είχε ήδη φύγει...
Ισως ήταν καλύτερα για όλους,σκέφτηκε.

Δεν την ένοιαζε ποτέ το τι θα πει ο κόσμος,αν και δεν ήθελε να την συζητούν αρνητικά...να δίνει δικαιώματα για σχολιασμό.
Από την ημέρα που μαθεύτηκε στη γειτονιά ότι ήταν έγκυος εκτός γάμου...περίμενε να γίνει το μοναδικό θέμα συζητησης και κριτικής.
Για καλή της τύχη,ο κόσμος σεβάστηκε την κατάστασή της και δεν τη χλεύασε.
Αλλωστε υπήρχαν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν...

Αρχές Οκτώβρη,δυο μήνες μετά, και η Ζωή δεν είχε επιστρέψει ακόμα στη δουλειά.Δεν ήθελε.Ηθελε να αδράξει κάθε λεπτό με τα παιδάκια της.
Εκείνη την ημέρα, κανόνισαν με τον Αλέξανδρο να πάνε στο κέντρο.
Ηθελαν να αγοράσουν κάποια πράγματα για τα μωρά.
Αποφάσισαν αρχικά, να πάνε σε ένα μαγαζί με μαλλί για πλέξιμο.
Η μητέρα της,τους τελευταίους μήνες,είχε επιδοθεί στο πλέξιμο ρούχων για τα εγγονάκια της.
Στο μαγαζί συνάντησαν έναν νέο πωλητή,ο οποίος από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τη Ζωή,της έκανε κορτε.
Εκείνη αβέβαιη,μη θέλοντας να δώσει δικαιώματα στον Αλεξανδρο αλλά και μην ενδιαφερόμενη για κάποιον άλλον πέραν του πατέρα των παιδιών της,δεν ανταπεδιδε τα κορτε.
Ο Αλέξανδρος έβραζε.
Κατάλαβε από την πρώτη στιγμή τι παίζονταν και ζήλεψε εξωφρενικά,όμως δε μίλησε.
Μόλις βγήκαν από το μαγαζί και επιβιβάστηκαν στο αμάξι,ξεκίνησε την σκηνή ζηλοτυπίας.
"Ειδες πως σε κοιτούσε;"
"Ναι...ήταν άκομψος ο τρόπος του..."απαντησε εκείνη διακριτικά.
"Ακομψος;;;Αυτός στην έπεφτε κανονικά!"Δήλωσε τσατισμενος.
"Εεε εντάξει.Αλλη φορά θα ξέρω να μην έρχομαι εδώ!"
Η συζήτηση έληξε εκεί...όμως εκείνος ήταν να σκάσει.
Καθώς οδηγούσε εκείνη,ξεφυσουσε ο νέος.
"Δε μ αρέσει να σε βλέπω με αλλους..."
"Ούτε εγώ να σκέφτομαι ότι μοιράζεσαι το ίδιο κρεβάτι μαζί της..."
"Δεν κοιμομαστε μαζί με την Κατερίνα...ασε που έχει βρει εραστή."
"Τι;!"ρώτησε εκπλαγόμενη η Ζωή.
"Μου το είπε η ίδια...όμως δε θελει λέει να χωρίσουμε...δε με αφήνει λέει."είπε όλο σιγουριά
"Γιατί;"
"Γιατί σε ζηλεύει...και φυσικά συνεχίζει να απειλεί...Ζωή...δεν ξέρω αν θα βρω ποτέ το κουράγιο να την αφήσω..."
"Τότε...μη μου ζητάς κι εμένα τα ρέστα...όταν με κορτάρουν άλλοι άντρες."απάντησε απογοητευμένα.

Γειαααα σας!Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ έμπνευση και συν ήθελα να γεμισω κάποια "κενά" στην ιστορία μας!Ελπίζω και σας ευχομαι να περνάτε υπέροχα!Τα λέμε!Μην ξεχασετε το αστεράκι!!!