Η Ιαχή του Πολέμου

Το άναμμα ενός κεριού...

Μετά από αρκετές μέρες ξηρασίας...στείρας σκέψης...παντελούς ελλειψης έμπνευσης...έγραψα.
Ελπίζω να σας αρέσει...
Ευχαριστώ πολύ την yoursweet_strawberry
Για τη βοήθεια της.

Είχε την ανάγκη να του μιλήσει ...να του πει να φύγει,να τον προτρέψει να φτιάξει επιτέλους τη ζωή του.
Οτι δεν ήθελε να τον κρατήσει δέσμιο εκεί...
Πάλευαν η καρδιά και το μυαλό της.
Εκείνος, όμως, δεν την άφησε να μιλήσει.
Εκλεισε με το αντρικό του χέρι το στόμα της και με βραχνή φωνή...σιγανά,της εκμυστηρεύθηκε.
"Άγονη πλήξη η ζωή μου χωρίς τον έρωτά σου. Ζωή σε πονάω...δε σ αγαπάω απλά...και σε χρειάζομαι για τώρα και για πάντα.Είμαι απελπισμένος...μπορώ να ζήσω μακριά σου...αλλά δε θέλω.Μπορώ να πάω με άλλη γυναίκα,όμως δε νιώθω έτσι. Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο αυτό το άρρωστο παιχνίδι."
"Αλέξανδρε...εγώ δεν..."έκανε δειλά να ξεστομίσει ακυρώνοντας τα γλυκόλογά του.
"Εσύ δεν...τι; Εσύ είσαι η αιτία που αναπνέω...εσύ και τα παιδιά μας. Είσαι  το πιο λαμπρό αστέρι στον γαλαξία μου...το πιο ηδονικό πράγμα που υπάρχει σε ολάκερη τη γη..."
Τα δάχτυλά του άγγιξαν την κοιλιά της.
Γαργαλήθηκε κι επιτέλους σχηματίστηκε στο πρόσωπό της το μαγευτικό αυτό χαμόγελο που τόσο ποθούσε και του έλειπε...
"Πώς...πώς μπορείς και μ αγαπάς ακόμα μετά από όλα αυτά που σου έχω κάνει!;"
Τα δάκρυα και η κρυμμένη της αγανάκτηση έκαναν την εμφάνιση τους.
"Ζωή...έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις...αν ήταν οι άνθρωποι να σταματούσαν να αγαπάνε με το πρώτο πρόβλημα,τότε θα υπήρχε μεγάλο θέμα με την ανθρωπότητα...με την ανθρωπιά."
"Υπόσχομαι να μη σε πληγώσω ξανά...και κάθε μέρα που περνά θέλω...θέλω να προσπαθήσω να σου αποδείξω πως είσαι κι εσύ ο κόσμος σου. Είσαι ο άντρας που αξίζω...ο άντρας που ποτέ δε φανταζόμουν ότι αξίζω."
"Μάτια μου..."αναφώνησε μέσα στο πνιγηρό σκοτάδι.
Οι ανάσες και τα στόματά τους πλησίασαν εξωφρενικά κοντά.
"Γι αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου...για να σε συναντήσω...για να βρίσκομαι από κάτω σου...να νιώθω την καυτή σου ανάσα στο στέρνο μου...το σκληρό σου μέλος στην κοιλιά μου...το κοφτερό μυαλό σου μέσα στο δικό μου...την ψυχή σου στη δική μου."
Τα γλυκά του χείλη γέλασαν ... πρώτα παιχνιδιάρικα κι έπειτα τολμηρά.
Εβαλε το χέρι του στην πυτζάμα του, ελευθερώνοντας το καυτό του μέλος.
Το κατάλαβε η Ζωή...
Πήραν κι οι δυο μια βαθειά ανάσα,ώσπου τα κορμιά τους γίναν ένα...και οι κινήσεις τους τρομακτικά σιγανες...
Εκαναν έρωτα απελπιστικά σιγά...γευονταν την κάθε παραμικρή ηδονή.
"Δε θα σε αφήσω...δε θα σας αφήσω ποτε ξανά...για κανέναν πόλεμο...προτιμώ να ξαναχάσω την πατρίδα μου...παρά εσάς..."
Δάκρυα άρχισαν να στάζουν από τα μάτια της.
Εκαναν διαδρομή...ένα απαλό ρυάκι πάνω στο βελούδινο κορμί της.
Πέρασαν το πρόσωπο της,οδεύοντας προς το λαιμό της και καταλήγοντας στο ύψος του στήθους της.
Τα χείλια του μιμήθηκαν την διαδρομή,φιλώντας κάθε σημείο του ρυακιού.
Αναστέναξε σαν ένιωσε τα δόντια του ανάμεσα στις ρώγες της.
Σταμάτησε ξάφνου το δάγκωμα και με βραχνή φωνή...της είπε.
"Εσύ με ανασταίνεις...ακούγεται βλάσφημο...κι αν αμάρτησα...τότε ας με βάλουν στην κόλαση.Θα είμαι όμως εγωιστής. Ας με βάλουνε μαζί σου... Ας μοιραζομαστε την κόλαση μαζί..."
"Ποιητή μου...συμφωνώ...απόλυτα...ή εσύ...ή τίποτα."
Συνέχισαν της απελπισμένες κινήσεις τους αμίλητοι για ολίγην ώρα...μέχρι που ένιωσαν τους μύες τους να σκληραίνουν...επέρχονταν η λύτρωση.
"Κόσμε μου...η ένωση μας είναι..."είπε στεντόρια εκείνος...δυναμώνοντας πολύ τη φωνη του.
"Μαγευτική;"ρώτησε ανάμεσα στους βαρείς αναστεναγμούς της.
"Απαραίτητη...ολοκληρωτική...καθηλωτική...Ζωή μου!"φώναξε και ολοκλήρωσε μέσα στο κορμί της.
Ακολούθησε η δική της κραυγή,την οποία προσπάθησε να κατευνάσει μπήγοντας τα δόντια της στην καυτή του σάρκα.
Τα νύχια της στο αρρενωπό του μπράτσο.
Αγκαλιαστηκαν και άφησαν πλέον τη σιωπή να μιλήσει γι αυτούς.

Η ζωή τους,από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα,άλλαξε...προς το καλό.
Υπηρχαν όμως κι άλλα πράγματα που ήθελαν ξεκαθάρισμα...όπως τα αισθήματα της Κατερίνας για έναν πεζοναύτη.
Ηταν μικρότερος από εκείνη κατά έξι χρόνια.
Ομορφος...τρομερά όμορφος.
Ο Αλέξανδρος τον γνώρισε στην οικοδομή οπου δούλευε.
Ο Μάικλ,όπως λεγόταν,ήταν πρώην πεζοναύτης και αποσύρθηκε από το ναυτικό τιμητικά,λίγους μήνες νωρίτερα,μετά την αιματηρή επιθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ.

Η πάλαι πότε αδιάλλακτη με το να μάθει αγγλικά Κατερίνα,έγινε άπταιστη σε αυτά μέσα σε λίγους μήνες.
Κι όλα αυτά γιατί;
Λόγω του θεού έρωτα,που είχε μπει μέσα στις φλέβες της και έκανε την καρδιά της να σκιρτιζει μελωδικά.

Μετά από τρεις μήνες παντρεύτηκαν...
Κουμπάροι φυσικά ήταν η Ζωή και ο Αλέξανδρος,ενώ παρανυφακια τα τρία μικρά τουε αγγελούδια.

Λίγο καιρό αργότερα,ήρθαν στην Αμερική και οι γονείς της Ζωής,οι οποίοι είχαν μείνει νωρίτερα πίσω.

Αραγε ποιο θα είναι το τέλος της ιστορίας μας;
Ολα αυτά στο επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο...

Φιλάκια αναγνώστες μου.Μην λησμονειτε το αστέρι!!!