Missing: My boyfriend

t w e e

In films zou nu het depressieve kind op de geschokte ouders afvliegen en zouden ze elkaar minuten lang knuffelen en alleen maar lachen enz.

In het echt staat het depressieve kind, ik dus, stil en ongemakkelijk voor de trap en de ouders zijn té in shock om iets te doen.

M'n moeder staat nog steeds met haar handen voor haar mond gedrukt en met tranen in haar ogen. Mijn vader kijkt me alleen maar met grote, verbaasde ogen aan.

Ik voel dat mijn hoofd begint te bonken en dat ik even moet gaan zitten. Langzaam ga ik op de onderste traptrede zitten.

Nu mijn ouders nog steeds niks zeggen - m'n moeder mompelt alleen maar 'Oh mijn god' en 'D-dit is ongelooflijk' en zulk soort dingen -, heb ik mooi even tijd om alles in me op te nemen.

Ook beneden is niks veranderd. Alleen de bloemen misschien, maar meer ook niet.
Recht voor de trap is het keukengedeelte met de knalrode kastjes en het kookeiland. Aan het kookeiland staan nog steeds dezelfde krukken waar mijn ouders nu op zitten. Naast het keukengedeelte is het woonkamergedeelte. Dat loopt nog een stuk door naar achter. We hebben nog steeds dezelfde hoekbank, hetzelfde kleed en hetzelfde tafeltje. De tv staat nog steeds op de kastjes tegenover de bank en er staan nog steeds dezelfde soort bloemen op.

'Amy..,' onderbreekt m'n vader de ongemakkelijke stilte. 'Dit is onverwachts..'

Ik bijt op m'n lip. Slecht-onverwachts of goed-onverwachts?

Dan krijgt hij opeens een grote glimlach op z'n gezicht. 'Dit is fantastisch!'

Ik glimlach een beetje en kijk dan naar mijn moeder. Opeens komt ze op me afrennen en begint me te knuffelen.

Oké, misschien is het toch wel een beetje zoals in films.

Ik voel een paar tranen op m'n schouder belanden en m'n moeder houdt me stevig vast. Alsof ze niet kan geloven dat ik hier echt sta.

Zelf kan ik het ook niet echt geloven, hoor.

Alleen had ik niet verwacht dat ze zó enthousiast en verrast zouden reageren.

Ik bedoel: is dit niet een beetje overdreven? Meteen denk ik: nee, ik ben 3 maanden of zoiets m'n bed niet uit geweest.. Dan is dit toch best wel bijzonder.

Misschien geeft dit hen hoop, de hoop dat ik misschien toch niet zó depressief was en dat ik binnenkort weer normaal ben.

Mijn moeder blijft me maar knuffelen, mijn vader staat ontroerd te kijken en ik kan alleen maar proberen te glimlachen.

***

Na 10 minuten of zoiets zit ik tussen mijn ouders in op de bank. Ik heb nog steeds niks gezegd.

'Hey,' mompel ik en probeer een beetje te glimlachen.

Wauw, Amy! Je hebt zo'n 3 maanden niet meer gepraat en het eerste wat je zegt is 'hey'?! Well done, girl!

Ugh.

Het is raar om m'n eigen stem te horen. Ik had echt geen idee meer hoe die klonk..

Dan beginnen m'n vader en moeder opeens snel door elkaar heen te praten.

'Wil je wat eten, Amy?'
'Ik maak wel een eitje voor je! Spiegelei, roerei, gekookt, gebakken, omelet?'
'Of wil je liever een tosti of een geroosterd broodje?'
'Wat staat dat shirtje je trouwens goed!'
'Je bent wel dun geworden, hoor.'
'Wil je even tv kijken?'
'Radio?'
'En thee? Misschien jus d'orange?'

Ik grijp naar mijn oren en duw mijn handen er tegenaan. Opeens krijg ik heel erg hoofdpijn; het lijkt alsof m'n hoofd uit elkaar springt.

Misschien was het gewoon een slecht idee om naar beneden te gaan..

Alsof alles ooit weer gaat worden zoals het was..

Mijn ouders hebben meteen door dat ze te ver gaan, dat ze teveel doordraven.

'Sorry, Amy,' zegt m'n vader. 'Maar je moet begrijpen dat het voor ons ook wennen is.. We hebben geen idee hoe we moeten reageren.. Dit was zo lang geleden..'
'Maar we vinden het echt fantastisch dat je hier nu bij ons beneden bent,' voegt mijn moeder er glimlachend aan toe.

Ik probeer ook te glimlachen, maar het lijkt alsof ik al teveel gelachen heb voor vandaag. Het lukt gewoon even niet.

'Thee en broodje met kaas dan maar?' zegt m'n moeder met een lieve lach op haar gezicht. Haar ogen stralen, wat ze volgens mij lang niet meer gedaan hebben.

Ik knik achteloos.

***

Dan schrik ik opeens; hoe kan ik dit doen?!

Hoe kan ik zo leuk hier beneden gaan zitten?

Hoe kan ik in vredesnaam weer zo doen?

Ik voel me schuldig tegenover Alex..

Alex kan nooit meer vrolijk en leuk doen.

Ik voel een traan over m'n wang glijden en al gauw volgen er meer.

'Wat is er?' vraagt m'n moeder bezorgd.

'A-Al-Alex,' stotter ik snikkend en verberg mijn hoofd in mijn handen.

M'n moeder geeft me weer een knuffel. Wauw, volgens mij heb ik nog nooit zoveel geknuffeld in korte tijd.

'Amy, Alex heeft er niets aan als jij hier binnen verdrietig blijft. Denk je dat Alex het zo gewild zou hebben?' probeert m'n moeder me te overtuigen. 'Nee, Alex zou willen dat je verder zou leven! Zoals je altijd deed!'

Er zit wel wat in..

'En natuurlijk mag je wel verdrietig blijven, maar je moet ook door gaan met je leven. Het leven gaat door, Amy. En het wordt tijd dat jij dat ook beseft. Het leven heeft zoveel leuks te bieden!'

Maar ik voel me nog steeds schuldig tegenover hem..

Alsof ze mijn gedachten raadt, zegt m'n moeder: 'En natuurlijk mag je je ook wel schuldig en verdrietig voelen. Dat mag. Maar je moet het ook aan de kant kunnen zetten. Het leven heeft echt zoveel leuks te bieden, en dat mag je jezelf niet ontnemen. Jij zou toch ook willen dat Alex verder zou gaan met leven als jij er niet meer zou zijn?'

Ik knik langzaam. Natuurlijk zou ik dat willen!

Alleen dat kan niet. Hij kan niet eens depressief worden omdat ik er niet meer ben, want hij is er niet meer! Hij is er niet meer..

Ik begin harder te huilen en leg m'n hoofd op mijn moeders schouder.

'Shh, shh,' sust mijn moeder me.

Na een poosje ben ik weer rustig geworden en de hoofdpijn is wat gezakt. Ik heb m'n thee op en een half broodje gegeten.

Het is volgens mij nu zo'n 11 uur en ik heb het idee dat ik naar m'n bed moet gaan en dat ik anders ieder moment kan instorten.

Ik kijk een aantal keer naar de trap en m'n vader lijkt te begrijpen wat ik wil.

'Ga maar weer naar boven, we zien je later wel,' zegt hij en geeft me een kus op m'n voorhoofd.

Ik probeer - alweer - te glimlachen, en dit keer lukt het wel. Een beetje dan.

[a/n: Het wordt wel vrolijker, hoor! Wss gaat Amy in het volgende hoofdstuk naar buiten / school of zoiets.
Vote/Comment/whatever]