who's that girl (ongoing...)

Chapter 19

Trixzie pov's

LUNCH TIME NA pababa na kame ng may tumawag kay kc at pj pres at vice pres ang dalawa eh. may metting kaya ako nalang daw muna mag isa kumaen. pumunta muna ako sa locker pero sa may sulok nakita ko na nag hahalikan nanaman ang dalawa. lahat nalang ba ng puntahan ko. makikita ko sila eto nanaman ako nakatitig sa kanila pinag mamasdan kung paano nila ako lokohen ng harapharapan. nang biglang may humarang nang tingnan kosya. seryoso syang nakatingin saaken.

"Kung alam mung nasasaktan kana. sa nakikita mo wag munang katitigan pa. "

Napayuko ako tinabig ko sya pero sa pag tabig ko sa kanya. diko akalaen na nakatingin na saamen si Zandro nag mamadali syang makalapit. hinigit nya itong lalake na kaninang humarang.

"walang hiya ka." sinuntok ni Zandro kaya naman nanlake ang mata ko.

Lalapitan ko sana sya ng bigla syang makatayo. nag palitan sila ni Zandro ng suntukan itong si kim nalang ni Zandro napatulala nagulat siguro sa ginawa ni Zandro.

"Zandro ano ba "

"Gago kapala eh bakit mo nilalapitan girl friend ko"

"mas gago ka girl friend mo pala ito pero nakikipag halikan ka sa mismong harapan nya"

Nag palitan ulit sila ng suntok  dumadame nayung mga studyante na nag kukumpulan.

"bakit kaba. nakikielam ka xian. wag mung sabihing pinopormahan mo si trixzie."

Nag papalitan sila ng suntok bawat salita susuntok ang isa.ganoon den ang isa. ng humarang ako at masuntok ako ni Zandro dahilan para mawalan ako ng malay.

Pag gising ko asa clinic nako andun si kc pj at yung xian kakarating lang nya. andame nyang dalang pagkaen pawisang pawisan sya siguro dahil sa pag aaway nila ni Zandro. kanina walang imik na inilapag nya yung pagkaen sa lamesa. na nilantakan ng dalawang bakla inaalok ako pero tumangge ako umalis si xian.

Pag katapos kumaen ni pj ay nag paalam siya na sasabihin ang nangyare saaken eexcuse kameng dalawa ni kc.

Hapon na ng lumabas ako sa clinic. deretso ako sa locker si kc ayun pupuntahan daw si bakla sa room.  baka daw di na mag kandaugaga sa gamet nameng tatlo.

Kinuha ko yung uniform ko na gagamitin bukas nang sarhan ko ang locker ko ng dumating si xian.

"okay kana ba. masakit paba."

Alam mo minsan nakakatanga yung tanung no halata namang masakit pa ikaw ba naman yung masapak

"Sa tingin mo."

"diko alam "

Di wow

"wag kana lang siguro makielam  "

Ayaw ko na makielam sya. tulad nalang nyan nag kapasa den sya.

Umalis na si xian kaya tinanaw ko nalang ang pag alis nya  ng dumating naman si Zandro.

"trixzie kausapen moko"

"nag uusap na tayo "

Nag uusap nanaman kame diba hindi paba usap to.

"ibig kung sabihin yung seryoso"

"Seryoso ako Zandro ikaw lang yung nag loko."

"trix"

"ano mag eexplaine ka nanaman. sasabihin mo Zandro tama na yung paulit ulit ansakit na eh. "

"sorry"

"sorry.? para saan para.! sa kasinungalingan. na paulit ulit ko nalang pinaniniwalaan. o para sa sakit ng dulot ng kasinungalingan. "

Naiiyak nako pero pinipigilan ko. naluluha nako pero tumingala nalang ako. para bumalik sa mata ko yung luha.

"trix give me a second chance"

"Second hahahahaha Zandro. seryoso ka. sa hinihinge mo second chance eh. hindi ngalang isa dalawa tatlong chance naibigay ko kunde madame na. "

"ngayon lang ako nag loko"

"ngayon. ngayon lang ang alam mung alam ko. Zandro pero hindi.  "

Aminin mo man o hindi alam kung niloloko moko.

Nagulat sya sa sibabi ko. pero nakabawe den sya kaagad.

"akala mo diko alam. gusto mung isa isahen ko yung pang gagago mung binalewala ko."

Sigaw ko sa kanya. na dahilan para tuluyan nang mag unahan ang mga luha ko. sa pag labas.

"trix sorry "

"sorry. sorry sa lahat ba nang panloloko na gagawen mo. sorry lang kaya mo. "

"trixzie sabihin mo lahat gagawen ko. mapatawad mulang ako. "

"hahahahah hayaan muna ko. mag break na tayo."

"pero mahal kita."

"kung mahal mo ako di moko lolokohen "

"trixzie maniwala ka. mahal kita kaya kahet papiliin mo nalang ako. ikaw ang pipiliin ko "

"diko kailangan na papiliin kapa. dahil sa aming dalawa alam kung mas mahal mosya. "

Mahinahon kung sinabi sa kanya habang umiiyak ako. eto nanaman yung ulan nakikisabay sa lungkot ko. bigla kaseng bumuhos ang malakas na ulan eh.

Ansakit. sakit lang nang sinabi ko sa aming dalawa alam kung mas mahal mosya. alam kung totoo yung sinabi ko pero di matanggap ng puso ko. ansakit sakit.

Ang pag mamahal pala parang ulan no. hindi mo basta basta mapipigilan at di mo alam kung kaylan darating.

"alam mo kung bakit. kase dimo magagawang lokohen ako. kung ako yung mahal mo. "

"pero ikaw. talaga ang mahal ko. trixzie patawaren muna ko."

"mahal mulang ako. kase ako ang kaharap mo. pero kapag sya na ang nasaharapan mo. mas mahal musya diba."

Bakit ba kase ganyan ka zandro minahal kana nga nagawa mupa akong lokohen. ilang ulit paba na mag papaloko ako bago ka makuntento saaken.

Gusto kung sabihin yan. pero nawalan na ata ako ng lakas. puro hikbi nalang kase nagagawa ko.

"bakit ba ayaw mo akong pakinggan. dahil ba sa xian nayun ipinag mamalake mosya saaken huh."

Sa sinabi nya nag karoon ako nang lakas para mag salita.

"sa ating dalawa. ikaw yung nag loko. pero mukhang gusto mung palabasen na ako yung may ipinag mamalake. hahaha iba den."

Ang ulan darating ng dimo inaasahan. kaya mapipilitan kang eenjoy nalang. pero kung kelan nag eenjoy kana staka pa titila. parang yung taong pinili mo. dumating ng dimo inaasahan at walang pasabi na sasaktan kalang.

Lumuhod sa harapan ko si Zandro.

"sorry na patawaden muna ko."

"pinapatawad na kita."

Pinunasan ko ang luha ko sabay ngite sa kanya.

"pero hanggang dito. nalang talaga tayo."

Tinalikuran kuna sya. kahet umuulan nag lakad ako sa ulanan. na parang diko iniinda yung ulan hinayaan kung mabasa ako.

Wala nang dahilan pa. para manatili ako sa taong alam kung sakit at sakit lang ang idudulot sa buhay ko.

ayaw kuna mag panggap nang walang alam sa nangyayare. ayaw kunang mag bulag bulagan sa nakikita. ayaw kuna tama na. tama na yung sakit na minsang tiniis ko  kailangan kunang gamutin ang sugat na idinulot mo.

Nag dating ako sa parking lot. na basang basa napa upo nalang ako. wala nang mashadong sasakyan na nakapark. kaya naman isinobsob ko ang sarili ko sa mga tuhod ko. duon ako umiyak nang umiyak ansakit. pero kailangan kunang tapusen dahil kapag diko pa tinapos baka mas lalo lang nyang paulit uliting gawen saaken. yun hinayaan kung umiyak ako ng umiyak para mawala nayung sakit.