What Big Eyes You Have

Chapter 1

I looked around my surroundings, I have seen some lights, moving cars and some people crossing the street. It was night and I was lost walking and thinking. My mind was absolutely absent. All the faces I saw were quite similar. I looked on an old face and I have tried to go back into the past and I remembered how it was.
        
         
I kept walking alone without any direction; I was following the light. I have seen an old lady stopping people from walking. Mag-isa lang s'ya, madumi ang damit at nanlilimos sa mga taong nagdadaan. I went on and I found another old man with a dirty clothing and a piece of bread in his hand. Nakaupo lang siya sa isang tabi, habang kinakain ang hawak n'yang tinapay.

         
      
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad at hindi maiwasang makapag-isip-isip. I had many questions without answers. Like: Why did it happened to me? Sa lahat ng tao rito sa mundong ito, bakit sa akin pa? Bakit ang pamilya ko pa?
 

   
        
"Simula ngayon ay mag-isa na lang ako." I fell on the ground because of my trembling knees. I'm so tired. I don't know how long I've been walking and remembering everything that happened to me.
       
        

"Miss, okay ka lang? Do you need some help?" I looked at the woman who is trying to help me stand up. I shook my head as an answer, kaya naman naglakad na ito paalis sa harapan ko. Hindi ko kailangan ng tulong. All I need is my family. I want them back.
 

    
        
Napapikit ako at napahagulgol ng maalala na kahit na anong gawin ko ay hinding-hindi ko na maibabalik pang muli ang pamilya ko. It hurts to think that I am now an orphan. I have no relatives I can go to and ask for help.
     
           
Ang ibang tao na naglalakad sa daan ay nararamdaman kong napapatingin sa akin. Hindi ko na lamang sila pinansin at pinagpatuloy ang pag-iyak. Gusto kong ilabas lahat ng nararamdaman ko sa pamamagitan ng pag-iyak. I can no longer hide the pain I feel. Napahawak ako sa dibdib ko nang biglang kumalabog ito ng ubod ng lakas.
      
      
In a blink of an eye, everything stopped moving. The moving cars on the road stopped, the people passing by stopped walking and I can't feel my body. Walang gumagalaw, para bang tumigil ang pag-ikot ng mundo. Anong nangyayari?
      
       
I tried moving my body but I failed. Only my eyes are moving. Sinubukan ko ring magsalita, ngunit kahit anong gawing galaw ng bibig ko ay walang lumalabas na salita mula rito.
       
       
I can't breathe properly and I'm getting dizzy and lightheaded. Naramdaman ko ang malamig na kalsada nang ako'y mapahiga. Pinilit kong tumayo pero hindi ko magawa. Ang katawan ko ay para bang ubod ng bigat.
      
        
What's happening to me? Am I going to die too? If I am, I should be happy, right? Baka makasama kong muli ang pamilya ko.
      
       
Bumibigat na ang dalawang talukap ng mga mata ko. Ramdam kong ilang sandali na lang ay bibigay na ang katawan ko ng tuluyan. Wala na akong ginawa kung hindi ang tanggapin na ito na talaga ang katapusan ko. Dito na ako mamamatay.
               
              
"Tulungan niyo 'yung babae! Call an ambulance!" I heard screams and voices around me, but it seems that I can't understand it. Gusto kong imulat ang mga mata ko para malaman ang nangyayari. Naidilat ko pa saglit ang mga ito at nakitang pinapalibutan na ako ng mga tao. I wanted to ask what's happening but everything just went black.
    
      
Napabalikwas ako sa pagkakahiga ko. I opened my eyes and looked around. White walls and white ceiling. I know I'm at the hospital just by smelling the familiar scent. But why am I here? What am I doing in this place? Ang alam ko ay nasa kalsada lang ako kanina at walang ginawa kung 'di ang umiyak.
     
     
"You're finally awake." Napatingin ako sa lalaking nagsalita, naglakad ito papalapit sa aking hinihigaan.
      
      
"Sino ka?" I asked him, a little confused. I never seen this man before.
     
      
"The name's Yves. And you are?" He introduced himself and smiled at me. Inilahad din nito ang kaniyang kamay sa akin.
                
      
"Velvet," I answered and shook his hand.
     
     
"Nice to meet you, Ma'am," he responded and smiled at me.
    
      
I didn't smile back and just asked him a question. "Are you the one who brought me here?"
     
     
"That's right. I brought you here because you were lying unconsciously on the ground," he answered and sat down on the chair near me. "Sabi ng doctor, you fainted because of fatigue," he added.
     
       
Dahil sa mga sinabi n'ya ay naalala ko ang nangyari sa akin noong nandoon pa ako sa kalsada. I was crying too much and maybe that's another reason why I passed out.
          
         
"Salamat, pero kailangan ko ng umalis. Pasensiya na rin dahil hindi ko mababayaran ang bayarin dito sa ospital." I was about to go down but he immediately stopped me.
         
    
"You can't leave yet. It's dangerous outside. Let's just wait here until the sun comes out," he uttered.
     
     
Napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. I know there are some bad guys and robbers outside but it's not that dangerous. Matagal na akong naglalakad ng mag-isa sa labas at wala namang nangyayaring masama sa akin.
      
      
"Believe it or not, but there are werewolves out there killing and devouring people." Bumilis muli ang tibok ng puso ko at kinabahan ako dahil sa sinabi niya. "They don't exist before, pero simula noong nakaraang buwan ay kumalat na ang balita tungkol sa kanila."
           
         
"Mahirap paniwalaan, pero totoo ang mga sinasabi ko," sabi pa niya.
     
            
"I believe you..." I said as I remember everything that happened to me and to my family not so long ago.
     
       
"Velvet, Dominic, bumaba na kayo rito at kakain na!" Nang marinig naming magkapatid ang sigaw ng aming ina ay agad kaming nag-unahan pababa.
     
     
"Huwag kayong mag-takbuhan at baka madapa kayo," suway sa amin nang aming ina.
    
     
"Ito kasing si Dominic, Mama. Ang hilig makipag-unahan. Lagi namang talo!" Tawa ako ng tawa habang inaasar ang aking bunsong kapatid na lalake.
     
     
"Epal ka, Ate!" Sigaw nito at dumila pa.
     
    
"Velvet anak, tawagin mo na nga ang papa mo at kanina pa 'yon sa labas. Hindi pa iyon kumakain, eh." Agad akong lumabas at sinunod ang utos ni Mama.
    
     
"Papa, kakain na raw po ta–" Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil sa magkahalong gulat at takot na nararamdaman ko.
    
    
"Anak, pumasok ka sa loob at ikandado niyo ang pintuan at bintana!" Utos sa akin ng aking ama ngunit hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan.
    
    
My father is now facing a gigantic wolf. I can sense that the wolf is ready to kill my father. But I won't let that wolf! I took a big rock on the ground and threw it to the wolf. A scary and loud growl escape from his mouth when the stone hit his face. Its bellowed send shivers up my spine. 
    
     
The big and scary wolf is now looking at me angrily. I wanted to scream and cry but I'm so nervous that I can't even move. I know that any moment he will devour me with his huge teeth. Ah, that would be so painful.
     
     
"Putangina mong aso ka! Ako ang harapin mo at huwag ang anak ko!" My father is now trying to get the wolf's attention. Sunod-sunod ang ginawang pag-bato ng malalaking bato ni Papa sa asong lobo. Kaya nakuha na nito ang atensiyon ng nakakatakot na aso.
     
                  
"Velvet anak, makinig ka sa'kin! Pumasok ka sa loob at magkulong kayong tatlo ng mama mo at ng kapatid mo!" Nanginginig man ang mga tuhod, walang ano-ano'y tumakbo ako sa amin at mabilis na sinarado ang pinto ng bahay namin.
     
      
"Velvet, anong nangyayari? Bakit sumisigaw ang papa mo?" Nag-aalalang tanong ni Mama sa akin. Hindi ako nakasagot. Napaka-bilis pa rin ng tibok ng puso ko. Kinakabahan ako para kay Papa. Natatakot ako para sa mga buhay namin.
          
     
"M-mama, may asong lobo sa labas," nauutal kong wika at nag-iiyak. Agad naman akong nilapitan ni Mama at pinatahan.
     
    
"Argh! Argh!" Napatakip ako sa tainga ko ng marinig ang mga sigaw ni Papa. Ramdam na ramdam sa boses niya ang sakit na nararamdaman n'ya. Hindi ko maiwasang mapahagulgol dahil awang-awa ako sa Papa ko.
    
     
"D-dito lang kayong magkapatid. T-tutulungan ko lang ang papa niyo," wika ni Mama at agad na tumakbo palapit sa cabinet namin. May kinuha siyang baril doon at agad na lumapit sa aming magkapatid.
    
     
Nagtaka ako kung bakit may baril na nakatago roon pero hindi na ako nagtanong pa dahil hindi ito ang tamang oras para sa mga ganoong bagay.
               
                   
"Always remember na mahal na mahal namin kayong magkapatid." Mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi ni Mama. Parang nagpapaalam na ito kaya mabilis ko s'yang niyakap. Niyakap niya rin kaming dalawa ni Dominic at nginitian kami ng matamis.
     
     
"Velvet, anak ko, ikaw na ang bahala sa kapatid mo. Lumayo kayo rito at humingi ng tulong sa mga pulis," bilin nito sa akin. "Gamitin niyo ang pinto sa likod para makatakas kayo rito," wika pa nito at binuksan na ang pinto saka lumabas.
    
                   
Yayakapin ko na sana si Dominic ngunit agad itong tumakbo palabas habang umiiyak at sumisigaw ng 'Mama'.
           
    
"Dominic!" I shouted at my brother. I was about to go after him but I was too late.
    
    
My family is now dead. My father, mother and brother is gone. They were devoured by that fucking wolf!
    
     
I ran away from there without looking back. I run and run and run until I saw the lights from the houses and shops in the Town of Pineville. I know I'm safe here, I think. I hope I am.
     
       
I wanted to go to the nearest police station but I know nothing will happen since my family is now dead and already gone. Saka ba't pa ako pupunta roon, eh hindi naman na nila mabubuhay ang pamilya ko.
     
     
Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako dahil sa mga ala-alang sumagi sa aking isipan.
    
     
"Did I made you cry? If I am the reason why you are crying, I'm very sorry. I didn't mean to." He tried giving me a handkerchief but I didn't take it. I don't need it.
     
     
"I believe you. Because those beasts are the reason why I'm all alone now. Those wolves killed my family in front of me," I told him as I wiped my tears using the back of my hands.