What Big Eyes You Have

Chapter 3

"You have a nice voice." I was startled by the man who is standing in the dark alley in the middle of the night. I can't see if he's smiling or not.
               
                 
"W-who are you?" I asked him, stuttering. My heart is throbbing so hard that I think my heart is going to explode. I was nervous and scared too. Akala ko ay isa na itong asong lobo ngunit pasalamat na lang talaga ako at isa itong tao.
                
     
"You don't have to be scared of me. And I'm sorry for startling you." I nodded and continued walking. My heart is now beating normally. Nakahinga na ako ng maayos nang malaman kong isa siyang tao. Ngunit hindi pa rin ako ligtas dahil baka may masamang balak ang lalaking ito sa akin.
               
                    
"Where are you going?" He asked, following me. Uhm, he's creepy...
                
               
"I believe you don't have to know that," I said and walk fast, hoping that he'd stop following me. "At please lang, huwag mo akong sundan."
                
                     
Nang hindi ito tumigil sa pagsunod sa akin ay sinigawan ko na s'ya. "Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko–" Natigilan ako bigla.
               
              
My heart skipped a beat and I felt goosebumps rise on my arms as I shivered. I can see three wolves with blood all over their mouths and paws. They are far from me, but in one jump they can get their large paws on my body and devour me just like what they did to my family and to the other people in our town.
                
               
"Hey, slowly walk backwards until you know that I'm near," he whispered. I forgot that he was here too. I nodded and do what he told me to do– I had no choice. I only stopped when I know he's near me already.
                
                    
"Run!" He shouted. He held my wrist and pulled me while he was running. Napakabilis ng tibok ng puso ko kasing bilis ng pagtakbo naming dalawa.
                
               
The wolves are following us. Is this the end? Ito na ba ang katapusan ko? Mamamatay na ba ako? Paano ko ipaghihiganti ang pamilya ko, if any minute now I would be devoured by those beasts?!
                
               
"We are losing them!" He yelled and pulled me inside an alley. It's dark in here. He pushed me to the wall and hugged me.
                
               
"Hoy, gago ka! Rapist ka ba?!" I screamed because of shock. Kumalabog na naman ang dibdib ko at halos hindi na ako makahinga dahil sa lapit ng katawan at ng mukha niya sa akin.
                
                     
I would rather be eaten by those three wolves than be raped by this man!
                
               
I tried pushing him, but I failed. He's too heavy! And he's looking straight into my eyes. I looked at the other side. Ayokong makipagtitigan sa taong 'to!
                
               
"If you don't want to be a food to those beasts, keep your mouth shut," he whispered in my ears. Kinilabutan ako ng tumama ang mainit niyang hininga sa aking leeg. Dahil doon ay tumaas ang balahibo ko sa braso.
                
                
"Fine, I'll keep my mouth shut if you let go of me," I told him and pushed him away from me.
               
               
He didn't move. He's just looking at my eyes. Sobrang lapit pa rin nito sa akin. One wrong move and our lips might collide. Argh! I don't want to kiss this stranger's lips! That would be so disgusting.
                
               
Nasa bingit ng kamatayan ang buhay naming dalawa kaya naman sinubukan ko na lang na 'wag mag-isip ng masama tungkol sa lalaking ito. I stayed calm.
             
          
Ilang sandali pa ay binitawan na ako nito at sumandal sa katabi kong pader. Umupo ako sa tabi ng basurahan para magtago habang nanginginig pa rin ang mga tuhod at mga kamay ko.
                
               
My heart is beating so fast and there is something illegible happening to my stomach. I heard wolves bellowing near this dark alley we're hiding from. Those wolves are near us. I heard a growl and footsteps that made me even more scared.
               
               
Napahagulgol ako sa kaba at takot na nararamdaman ko ngayon. Bumalik ang mga ala-ala na mga nangyari kanina sa aking isipan. The way those wolves ripped their bodies, the way they licked the blood and the way they enjoyed devouring people's bodies. I wanted to hug the trashcan besides me just to stop myself from crying.
                
               
Paano na lang kung ganoon rin ang mangyari sa akin? What if I get eaten by them too? There are so many what ifs I want to ask, pero sino naman ang makakasagot no'n?
               
            
"Stop whining and be quiet. Parehas tayong magiging pagkain ng mga asong iyon kung hindi ka titigil sa kakaiyak." I wanted to punch his face hard until he beg me to stop. Sa tingin ba niya ay gusto ko ang mga nangyayari ngayon? Hindi ko gustong magtago sa lugar na ito at umiyak ng umiyak. Ayoko nito. Walang may gusto nito.
               
               
All I wanted was to go home and expect my parents and my brother to be there. I just wanted to eat dinner with them and after we'll sing our favorite song while swaying and smiling at each other.
                
               
I cried even more because of my own thoughts. Napahawak ako sa dibdib ko ng hindi ko na makayanan pa ang sakit na nararamdaman ko. Hindi na rin ako makahinga ng maayos dahil naninikip na ang dibdib ko.
               
               
"They're gone. You can now stand up and wipe your tears." I looked at the guy who helped me escaped from those beasts. Inilahad niya sa akin ang kamay niya ngunit tinabig ko lang ito palayo.
               
               
"Kaya kong tumayo mag-isa," tugon ko at tumayo mula sa pagkakaupo ko habang pinapahid ang luha sa mukha ko.
               
               
"Salamat sa tulong. Aalis na ako," wika ko at tumalikod na sa kaniya. Dahil sa nangyari kani-kanina lang ay hinahabol ko na ang sarili kong hininga.
               
               
"Huwag ka munang umalis at baka nasa tabi-tabi lang ang mga halimaw na iyon," bigkas niya kaya napailing na lang ako.
               
               
"Ayoko ng magtagal pa rito," sagot ko sa kaniya. "Paalam na, tutuloy na ako," dagdag ko pa. Ang gusto ko lang mangyari ngayon ay ang makauwi na. Hindi ko na kinakaya ang mga nangyayari ngayon.
                
               
"Sinabing huwag muna," pigil nito, pero hindi ako nakinig.
                
               
Hindi ko siya pinansin at sumilip sa labas. Tama nga s'ya, there are no wolves here anymore. They left already.
               
                
"Where are you going now?" He asked and I felt that he's walking towards me.
               
               
"You don't have to know that," I answered and started walking away from him.
               
               
"Hey, what's your name?!" He yelled.
               
               
"Velvet!" I yelled back. Pagkatapos noon ay tinakbo ko na ang daan pauwi.
                
               
After an hour I arrived at our house. The room was ghost-quiet, I can only hear the whistling wind. I roam my eyes around. Para itong dinaanan ng bagyo. Everything were scattered. Ang niluto ng nanay ko na dapat ay kakainin namin kanina ay nagkalat na sa sahig. Sira-sira na ang mga gamit namin. Our house is ruined.
               
               
Sunod-sunod na tumulo ang mga luha sa mga mata ko. Napaluhod ako sa sahig. "Argh!" I screamed. I felt something went inside my left knee. "It fucking hurts!"
               
               
Napahawak ako sa binti ko at tinignan ang tuhod ko na ngayon ay duguan dahil sa bubog na nangagaling sa litrato naming pamilya na ngayon ay basag na. Napapikit ako at hinipo ang bubog na nakatutok sa kaliwang tuhod ko.
               
               
"Argh! Shit!" I screamed because of pain, while trying to take the piece of broken glass in my knee. Iyak ako ng iyak dahil hindi ko ito matanggal dahil sobrang sakit talaga. Hindi ko alam kung maaalis pa ito sa aking tuhod. Sa sobrang sakit ay hindi ko na alam kung makakalakad pa ako.
               
               
I gave up taking the broken glass and just cried. I covered my face with my hands and cried all my tears. My heart and knee hurts. Sobrang sakit mamatayan ng pamilya. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa ng wala sila. Mababaliw ata ako.
                
                       
Kinuha ko ang picture frame namin na nabasag. Pinagmasdan ko ang mga nakangiting mukha ng mga magulang ko at ng bunso kong kapatid.
               
               
"Sino na ngayon ang mag-aalaga sa akin? Sino na ang poprotekta sa 'kin, ngayong wala ka na Papa?" I asked, while looking at my father's face in the picture. Nakangiti ito sa litrato at kitang-kita talaga sa mga mata n'ya ang saya. Tinitigan ko ito ng matagal kasi alam kong hindi ko na 'to makikita kailan pa.
                   
                                       
"Sino na ang gagamot sa akin pag may sakit ako? Sino na ang magluluto ng masasarap na pagkain, ngayong wala ka na Mama." Patuloy sa pag-tulo ang mga luha sa aking mata. Napatingin ako sa kamay niyang nakahawak sa balikat ko. Naluha ako noong maalala na ang mga kamay ni Mama ang pumupunas sa mga luha ko sa tuwing ako ay malungkot.
                          
               
"Dominic, bakit kasi tumakbo ka? Bakit mo sinundan si Mama? Sana nandito ka pa ngayon." Napapikit ako ng maalala na naman ang mga nangyari. Sobrang sakit.
               
               
Wala na akong pamilya. Wala na akong mga magulang na palaging susuway at magmamahal sa akin. Wala na akong kapatid na lagi kong inaasar. Sana... sana pala namatay na rin ako kasama nila. Sana 'di ako naiwan ng mag-isa.
               
               
"I never got to tell them how much I love them." I hugged the picture frame and let my tears fall from my eyes. "Why my family?!" I screamed at the top of my lungs.
                
               
"Why them?!" Putangina! Gusto ko na lang magwala at magmura, mailabas lang ang sakit at galit na nararamdaman ko ngayon.
               
               
Tears in my eyes, a broken glass on my knee, an incessant explosion in my head, every ounce of blood boiling within me, and a throbbing heart reminded me that I will never see my family ever again. Because they're gone.
                
               
Napakamalas ko nga naman, oh.
             
            
"Those wolves will pay for what they've done..."