What Big Eyes You Have

Chapter 2

"What do you mean?" He asked me. I can see the curiousness in his face.
            
              
"Bingi ka ba?" Pagtataray ko rito at inirapan pa siya. I'm not in the mood. Masakit pa rin para sa akin ang mga nangyari ngayong araw. It hurts so bad.
        
          
Sasagot na sana s'ya, ngunit natigilan siya noong makarinig kami ng nakakapangilabot na ingay na nagmumula sa labas. Ang nakakatakot na alulong na iyon, hinding-hindi ko ito makakalimutan.
              
           
We both looked out the window to find out where that loud growl came from. That growl send shivers up to my spine, just like earlier. I was scared and mad at the same time.
               
          
I immediately went down from the bed to look at the window. But when I was near to it, Yves suddenly pulled me away and stopped me from looking outside.
           
                     
"Trust me, you don't want to see how wolves devour every human there." I didn't obey him and pulled my arm away from him. I looked outside and saw people getting devoured by wolves.
                      
                          
Ang matandang babaeng nanghihingi ng pera kanina ay nilalapa na ngayon ng dalawang asong lobo. Ang matandang lalake naman na kumakain ng tinapay kanina ay nilalapa na rin ng mga asong lobo ngayon. Mga bata, lalake, babae at kahit mga matatanda ay isa-isa nilang pinapatay at kinakain. Kahit mga aso't-pusa na gumagala ay hindi nila pinalagpas.
                                   
                                
Wala akong naramdaman kung 'di awa para sa kanila at galit sa mga walang-hiyang hayop na iyon na walang awang pinapatay ang mga tao sa kalsada. Napuno ng sigawan at iyakan ang buong bayan ng Pineville. Nakakapangilabot ang mga nangyayari.
                 
             
I saw my family's faces and bodies ripped off, while the wolf is enjoying eating their organs. Nag-init na naman ang aking ulo at naikuyom ko ang dalawang kamao ko.
                
                       
"If I didn't saw you in the street, you are probably a dead meat right now." Hindi ko alam kung matutuwa ako o maiinis sa sinabi niya. Pero kailangan ko pa ring magpasalamat sa kaniya dahil tama nga naman siya. Malaki ang utang na loob ko sa kaniya dahil siya ang nagligtas at nagdala sa akin dito sa ospital.
                
                         
"Maraming salamat kung ganoon," tugon ko rito at pilit siyang nginitian, ayoko namang maging bastos.
                  
             
"You look beautiful when you smile." Napatulala ako dahil sa sinabi niya. No men ever told me that, except for my father who always says I'm beautiful. But who cares? I'm not in the mood to flirt and butterflies are not welcome in my stomach.
                         
                          
"Thank you for the compliment," I said. He nodded and smile at me.
                
                 
He looked at the window and observed the chaotic scene outside. "Those are the wolves that turns into human forms. They are called werewolves and they are the most dangerous creatures here at Pineville," he explained, still looking outside the window.
                    
                
I clenched my fist. Those werewolves are the killer of my family. Fuck them!
             
              
"They exist decades ago, but then their pack suddenly vanished. Simula noon ay wala na kaming narinig tungkol sa mga asong-lobo," nagpatuloy lang s'ya sa pagkwento. "Matagal na silang hindi nagpaparamdam, but now their rising again."
                 
           
Napaisip naman ako sa sinabi niya. Kung totoo ngang ilang dekada na ang nakalipas simula ng maglaho ang mga halimaw na iyon, 'di ba dapat ay wala na sila ngayon? Or maybe they didn't disappear? What if they blended with us humans by transforming into one of us? Ugh, hindi ko na alam! Mas lalo lang sumasakit ang ulo ko dahil sa mga naiisip kong konklusyon.
                
              
"Tatawagan ko ang kakilala ko na pwedeng makatulong sa atin na makaalis dito. Sasabihin ko na rin sa kaniya ang nangyari sa iyo at sa pamilya mo." Tinanguan ko na lang si Yves na may hawak na ngayong telepono at muling ibinalik ang aking paningin sa labas.
                  
             
The dead body parts of the humans that were devoured by the wolves are all scattered around the street. Bloods are everywhere. I don't see any alive humans anymore. I can only see the wolves waiting for their preys. Aren't their stomachs full? Napakarami na nilang napatay at nakain. Hindi pa ba iyon sapat para mabusog ang kanilang mga kumukulong sikmura?
                
                      
"Hindi ka ba natatakot o nandidiri manlang habang tinitignan ang mga nagkalat na bituka at mga katawang hiwa-hiwalay na?" I looked at Yves and shook my head.
                    
                  
"Hindi ako nandidiri. Natatakot ay pwede pa, pero hindi ako nandidiri," tugon ko rito at muling ibinalik ang aking paningin sa labas ng bintana.
         
         
Oo, nakakasuka ngang tignan. Pero sanay na akong makakita ng mga dugo since my father is a hunter. He used to chop alive pigs and other animals.
                      
                    
"Hindi ko alam pero, humahanga ako sa 'yo." Muli ko itong tinignan at inilingan.
          
             
"Huwag mo akong hangaan. Walang kahanga-hanga sa pagkatao ko," bigkas ko at umupo sa kama na kanina lang ay hinihigaan ko.
            
             
"Kahanga-hanga ka, Velvet." Hindi ko ito pinansin at tinanaw na lamang ang madilim na kalangitan mula sa bintana.
          
            
Kung hindi lang namatay ang mga magulang at kapatid ko, sigurado akong nag-aasaran na kaming magkapatid habang naglalambingan naman ang mga magulang namin. Ganoon lagi ang ginagawa namin noon. Ngunit hindi ko na ata mararanasan iyon dahil wala na sila. Wala na akong kapatid na aasarin. Wala na akong mga magulang na sasaway sa amin. Napakasakit isipin na wala na sila, na mag-isa na lang ako simula ngayon.
                  
                    
A tear suddenly escaped from my eyes. I'm crying again. Sa tingin ko ay marami pa akong luha na i-iiyak simula ngayong araw na ito.
                 
                    
"Velvet, andito na ang tutulong sa atin." Agad kong pinunasan ang mukha ko nang magsalita si Yves.
             
                  
"Siya si Asher." Pakilala ni Yves sa bagong dating na lalake. May katangkaran ito at malaki ang pangangatawan. Itim na itim ang suot niyang damit at pantalon. I'm not sure but I think his a soldier? O baka naman pulis? Again, that's just what I think.
                 
                 
"I'm Velvet," pakilala ko kaya naman tumango lang ito sa akin, wala man lang siyang sinabi.
              
                
"Sumunod kayo sa akin kung gusto niyo pang mabuhay." Hindi ko alam pero naiinis ako sa kaniya. Or maybe because I'm angry at the wolves out there kaya naibuntong ko na lang sa kaniya ang inis ko.
            
           
Yves and I followed the guy named Asher. I'm not familiar with this hospital but I know we're going to the rooftop. While walking, I heard cries and screams from kids and some staff here at the hospital. They're scared, just like me. Who wouldn't be scared of werewolves, right?
               
                
"We're here," bigkas ni Asher while looking at the helicopter. We're going to ride there?
                  
                
"Velvet, sumakay ka na." I nodded at Yves and went inside the helicopter. Sumunod naman sa akin si Yves at tumabi sa akin dito sa likuran, habang yung Asher naman ay nando'n sa tabi ng piloto sa harapan.
               
           
"Velvet, harap." Napalingon agad ako sa kaniya dahil sa inutos nito sa akin. Nag-init ang ulo ko. Ano ako, aso na pwede niyang utos-utusan na humarap sa kaniya? I almost hit my head with my hand when I realized that I just obeyed him.
             
          
Isinuot niya sa tainga ko ang headphone na hawak niya. "Para hindi ka mabingi," wika niya at isinuot din ang para sa kaniya.
              
            
"Sa susunod ay huwag mo na iyong gagawin. Hindi ako tanga para hindi malaman ang pagsuot ng headphone na ito," bigkas ko at hindi na ito muling pinansin pa.
              
                     
"Okay, sorry. H'wag ka ng masungit diyan," tugon nito at itinaas pa ang dalawang kamay niya sa ere.
               
                       
Oo, mataray ako. My family and friends knew about that. Ayoko lang na may gumagawa ng mga kaya ko namang gawin. I have hands and feet. Hindi ako lumpo.
                 
              
Tumingin na lang ako sa labas ng bintana. I was amazed by the view. Ang ganda pero nakakalula. Hindi kasi ako sanay sa matataas na lugar. It's actually my first time riding a helicopter.
               
                 
A few hours had passed and we arrived at our destination. Matagal din ang naging byahe namin. Nakakita ako ng mansion na pinalilibutan ng nagtataasang puno. Ngayon lang ako nakarating dito. In fact, this is the first time I saw this mansion. Hindi ko nga alam na may ganitong lugar pala rito sa Pineville.
             
           
Sa sobrang laki nito ay nagmumukha na itong palasyo, but it's not. Bago ka makapasok dito ay mayroong malaking gate na kulay ginto at sa harap nito ay mayroong mga guwardya na naka-itim at may hawak na mga baril na mahahaba. And when you enter that gate, there's a fountain. I was amazed! Ngayon lang ako nakakita ng ganitong mansion. Sobrang laki at sobrang ganda. Paano pa kaya sa loob?
                   
                    
"This is the mansion of Wolves Slayers." Napatingin ako sa kaniya dahil sa aking narinig.
           
          
"Wolves Slayers?" I asked, confused about what he said. Ngayon ko lang narinig ang salitang iyon.
              
          
"That mansion is where every human have to train for one year to become a certain Wolves Slayer," he answered while looking at the mansion.
          
             
I didn't know there are Wolves Slayer that exist here in our town. Ganoon na ba talaga ako hindi ka-updated? Well yeah, I can tell that I'm not updated. Kung hindi pa nangyari ang mga naganap kanina ay hindi ko pa malalaman na mayroon palang mga asong-lobo na kayang maging tao.
             
         
"You want revenge, right?" He asked, while looking at me. "For your family."
              
          
Do I want revenge? Yes, I do. I want to kill every single one of werewolves out there. I want to get revenge on them because of what they did to my family. Dahil sa kanila ulila na ako. Dahil sa kanila nawalan ako ng mga mahal sa buhay.
               
                   
"Yes, I do," I answered, while looking straight into his eyes.
                
           
"Good, then join our team and together we will kill those beasts." He was about to go inside but my words made him stopped from walking.
             
           
"I will kill every single one of them by my own." He looked at me, amazed because of what I've said.
               
             
"That's cool. But you can't kill them by your own. You would be devoured first before you even touch their furs," he said and laughed at me. Nainsulto ako sa sinabi niya.
                    
                    
I'm mad at what he said, pero totoo naman ang mga sinabi n'ya. Hindi ko kayang patayin ang mga halimaw na iyon ng mag-isa lang. Tumayo nga lang ako sa harap ng isang asong-lobo ay halatang talo na ako hindi pa nagsisimula ang laban. Napakaliit ko kung ikukumpara ako sa kanila.
            
          
"You should stop underestimating me, Yves. You don't know what I can do," I said with a smirk on my lips. His lips formed an O. Syempre ay biro lang iyon, sinabi ko lang 'yon para hindi niya ako masyadong maliitin.
         
             
"Thanks for the ride. I have to go now." I turned my back at him and looked at the dark sky. Wala manlang ni-isang bituin sa langit, mukhang uulan pa.
                  
            
"Where are you going?" He asked.
                 
           
"Home."
           
         
Because I have no money with me, I went home walking alone in the street. Only the street lights are the reason why I can see through the dark. Sana nga lang ay wala akong makasalubong na mga halimaw sa daan.
                
                    
It's so quiet in here. Kahit kuliglig ay wala kang maririnig. Dahil walang katao-tao ay napagpasyahan ko na lang na kumanta, wala namang makakarinig sa akin.
             
            
"Heart beats fast... colors and promises. How to be brave? How can I love when I'm afraid... to fall? But watching you stand alone. All of my doubt, suddenly goes away somehow." I sang the song 'A thousand years' by Cristina Perri.
           
            
Tumulo na naman ang luha ko matapos kong kantahin ang chorus ng kanta. Napakarami kong ala-ala sa kantang iyon.
                
                
That song is my family's favorite song and that is also the song they played on my parents wedding. We sing it every night while my father is playing a guitar. We will sway while singing that song. But that will never happen again since my family is gone. Thanks to those fucking wolves!
            
                 
"I will kill them on my own or not," I muttered and continued walking.