İlkler Unutulmaz

Dönüm Noktası

* 3 ay ardından döndüm*

Yaz gelmişti. Onunla birlikte 3 ayı geride bırakmıştık. Küçük tartışmalarımız harici çok iyiydik zaten o tartışmalarda ilişkimizin tuzu biberiydi.

Çoğu zaman beraberdik bu çok hoştu fakat sonra birden o tanıdığım canım olan insanın yavaş yavaş benden uzaklaşıp yeni limanlara yelken açtığını farkettim ve bunu farkettiğimde canım çok acıdı. Aylardır birbirimiz içindik şimdi ne olmuştu? Benden daha önemli biri ne zaman girmişti hayatına?

Ayrılmış gibiydik. Ben sabaha kadar müzik dinler kitap okurdum sabah 8 olduğunda da uyurdum. Böyle de dengesizleşmiştim işte, birini sevdiğimde illa abartacağım yoksa olmuyor sanki. Böyle kendimi üzerdim hep. Fakat sanki hâla benimleydi yani anlam veremiyordum aslında.

Herneyse ben bir gün konuşurken "sevgili olmayalım ama berabermişiz gibi hissedelim" dedim. Ya o hep benimle kalmalıydı, çok alışmıştım ona ilk aşktı.. İlk aşk olmakla kalmadı ilk hüzünümde oldu.

Artık liseye başlamıştı biz beraberdik ama yine o yazınki gördüğüm ve beni değersiz hissettiren insan vardı. İlgisini başkalarına gösteriyordu ve bunu gördükçe canım daha da yandı. Bitmeliydi, beni üzmesine izin vermek saçmaydı.

Arkadaşları ve o Göksudalardı. 2-3 arkadaşım bizi barıştırmak için çağırdı beni, hazırlandım ve gittim. Onu gördüğümde kalbim benden bağımsızdı sanki yani bunun nasıl bi' duygu olduğunu anlatmak zor onu da siz anlayın.

Ama artık onu istemiyordum, isteyemezdim. Yanımda olduğunu göremeyip kendimi kandıracaktım bu, bu saçma bitmeliydi ve bitti.. 2013 aylardan Ekim idi.

Başkasıyla konuşuyordum fakat normal hani zaten başkasını sevmemin mümkünatı yoktu öylesineydi aslında daha doğrusu benim için öylesineymiş bunu 1- 1.5 ay sonra öğrendim. Karşımdakinin bana karşı duyguları varmış. Söylediğinde ne yapacağımı bilemedim nasıl davranılması gerektiğini de kestiremedim. Bir süre sadece konuştuk bi kaç kere de görüştük, benim için değerliydi ama başka yere koyamazdım onu. Zaten onun yakın bir arkadaşı da beni severken olmazdı. Bunları düşünüp de kafamı bayağı karıştırdım.

Onu bunu boşverdim yine o canımı acıtan insanla konuştum. İnsan değil miyiz canımızı acıtan her kim varsa onu buluruz, aptallık işte bizde kendimizi kaybediyoruz. O bana açılan çocukla kötü bir kavga edip konuşmayı kestik.

Yine ilk aşkımı dönüp dolaşıp bulmuştum, küçük küçük umutlar veriyordu bana bende salak gibi mutlu oluyordum işte bi çeşit çocuk aklıydı bu. Bir gün 4 kişi buluştuk çok iyiydik yani ayrılmamış gibi..

Ertesi gün bi süre konuşmadık ve sonra.. Her hatırladığım zaman canımın acıdığı o konuşmalar..

Bir kızın evinde kalırken bana beraber yazdıkları o dalga dolu konuşmaları.. Bir fotoğraf attılar bana beraber, altına ise "beraber fizik çalışıyoruz yanlış anlama" ydı. Bu, bu çok acımasızcaydı. Kalbimi defalarca yerinden sökmüştü. O fotoğrafı gördüğümde gece saat 1 civarlarıydı fotoğrafı görür görmez telefonu elimden attım ve bir kaç dakika olayın şokunu atlatamadım ve ağladım. Hemen arkadaşımı aradım ama nasıl kötüyüm nasıl ağlayarak uyudum sanırım nasıl uyuduğumu bile hatırlayamıyorum.

Sabrımın sınandığı zamanlardı bunlar ve ben güçlü olmalıydım en azından bunu başarmaya çalışmalıydım yoksa.. Yoksa ben bi' hiçtim, ben eksik bi' insandım, olmamalıydım.

Bir dönüm noktası yaratmalıydım kendime..