İlkler Unutulmaz

Herşey Çok Güzel

En güzel aylarımı geçiriyordum onunla, her şey resmen kusursuzdu. Bu sefer ise mutsuzluğu unutmuştum, tüm dertlerimi sıkıntılarımı yok ediyordu adeta mutluluk kaynağımdı.

Onu her şeyden üstün tutmam bir yandan iyi gibi gözükse de diğer yandan beni kötü etkiliyordu. Tabii ya, nasıl unuturum?! Derslerimi, yaşantımı etkiliyordu o. Dünyadan kopmuştum resmen.

Bu noktaya nasıl geldim/geldik bilmiyorum fakat birden her şey güzelken kötü olmaya doğru ilerledi ve oldu da. Onu bırakmam gerekiyordu yoksa arkadaşlarımı kaybedecektim. Bu ne kadar kötü olsa da ben okulda yanına gidip ayrıldığımızı söyledim. Doğru bir karar olduğuna inanmıştım sonuçta arkadaşlarım ve annem benim iyiliğimi düşünüyordu.

2-3 gün sonra arkadaşlarımla aram bozuldu başka bir olay yüzünden. Ya evren benimle oyun mu oynuyosun napıyosun?! Sanki her şey delirmem için yapılıyordu, bilemiyorum anlam veremez olmuştum olanlara.

Ben gün geçtikçe daha çok bağlanıyordum ona fakat tek sorun beraber değildik. Bizim beraber olmamızı sağlayan en yakın arkadaşlarımdan biri onun en yakınlarından biririnin de sevgilisiydi. Bir gün toplandık böyle 3 çift falan yoldayken kız arkadaşım bizimle baya ciddi bir şekilde konuştu ve ikimizin de hatalar yaptığı kanısına vardık. Galiba barışmıştık.

Bir gün okul çıkışı yolda konuşuyorduk ve babam bizi gördü. Ne mi oldu? Baba tribi yedim, tamam gülünç ama devamı da var.

Ertesi gün idareye gittik onunla. Müdür yardımcısı bize bir konuşma yaptı. Onun sınavının olduğunu ve benimde notlarıma dikkat etmem gerektiğini söyledi ve ardındanda bu işe bir nokta koymamızı söyledi. Bir ona bir hocaya bakıyordum. Arada ağzımı ''AYRILMADIIK'' diye bile oynatıyordum. Konuşma bitti ve biz çıktık. Ayrılmadığımızı tekrarladım o da zaten ayrılma heveslisi değildi. Herneyse en komik anılarımızdan biriydi ve bu bizi ayıramamıştı. Bir zorluğu atlatmıştık. Daha ne zorlukları beraber atlatacağız kim bilir...