[COMPLETE]
"How can you live your life if you can't create new memories?"
"How can I move forward when I'm stuck in the past?"
"I know that the saddest moment is when a person who gave you the best memories, becomes a memory but I guess having n...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
After a week, he really prove that he's a man of words. Di na talaga siya nagparamdam. Hindi ko na rin siya nakikita sa school. Wait, bakit ko ba siya hinahanap? Hindi ba dapat matuwa pa ako kasi wala ng nanggugulo sa f*cking life ko? Ewan ko ba pero sa totoo lang nakokonsensya talaga ako kasi pinaiyak ko siya. Sincere man 'yon o hindi, nakokonsensya pa rin ako. Natakot din ako ng slight baka kasi madamay yung trabaho ni Dad. Buti na lang may kabutihan din talagang taglay yung lalaking 'yon. Hinahanap na din siya sa'kin nang Family ko, ba't daw di na pumupunta yung lalaking 'yon sa bahay? Kawawang mga nilalang di nila alam pinalayas ko na sa buhay namin yung taong paborito nila. Bahala siya. Basta ako I am free now. By the way, narito ako ngayon sa hacienda namin, di naman siya gaanong kalayuan sa bahay. This is one of my happiest place, sobrang peaceful, good for stargazing pa at tanaw na tanaw ang kagandahan ng Las Haciendas. Since it was already eight in the evening, I decided to leave. I was about to leave when I heard a gunshot. So out of my curiosity I checked kung saan nanggaling yung putok at sa di kalayuan I saw someone na tumatakbo and then he was shot. So syempre dahil sa takot ko nagtago ako. I saw people with guns na lumapit sa kanya.
"Please po, maawa kayo! Di ko na uulitin ang ginawa ko." But, instead of giving mercy they give him loads of bullet.
What the f*ck did I just saw? I just witnessed an actual crime. Nanginginig na ako sa sobrang takot. Di ko na alam ang gagawin ko.
"Boys, I think someone is here?" Nang marinig ko 'yon mas lalo akong kinabahan, nakalimutan kong ligpitin ang telang ginawa kong higaan kanina. I was about to escape quietly pero may biglang tumakip sa bibig ko.
"SHHH. It's me...It's me Klio." Napatingin ako sa kanya, si Klio nga, anong ginagawa ng lalaking ito rito? Dahil sa takot ko bigla ko nalang siya niyakap.
"It's okay. I'm here." He whispered and tapped my back at hinaplos-haplos n'ya ang buhok ko para pakalmahin ako. Di na kami nakaalis sa pinagtataguan namin. We stayed here for awhile, hanggang sa makaalis lang yung mga killer na 'yon kasi mukhang safe naman, nakaupo lang kami ngayon and Klio is hugging me with his arms around my shoulder now I can feel his heartbeat. I looked up to him and he was already staring at me and he's so damn fine with that serious look, sobrang perfect ng shape nang mukha niya, his facial features resembles in a westerner face, his ash with hue of gray eyes is twinkling, napaka angelic talaga yung ugali lang talaga ang problema minsan. Umiwas na ako ng tingin sa kanya baka mafall pa ako, but I guess I'm safe now.
"Are you okay?" he asked calmly but his voice sounds really concerned.
Hindi ko na siya nasagot. Nawala ako sa sarili bigla. I still can't believe what I just saw.
"Don't worry I will not leave you," he added, habang hinahaplos-haplos ang buhok ko. Well, my wavy hair just go with the flow.
The next thing I know, nagising nalang ako sa sikat ng araw, I feel asleep in Klio's shoulder. He didn't really leave me, he's really a man of words. Nakatulog na rin siya, pinagmamasdan ko lang siya nagulat ako ng bigla siyang nagsalita.
