Rennen.

De stem.

"Zo zo, Malencia, hier lig je dan.." Zegt de stem van de persoon. En die stem, die herken ik uit duizenden.
Het was dé stem, de stem die ik altijd in mijn hoofd hoor, de stem die mij al mijn hele leven gek maakt en nu krijg ik te zien van wie deze stem is.
"Je wilt vast wel weten wie ik ben, hè, Malencia." Ik krijg het niet klaar om ja te zeggen, hoe lang ben ik van de wereld geweest? Dus ik slik maar heel hard.
"Dat beschouw ik maar als een ja, maar kind toch, ik zal je teleur moeten stellen. Want zodra je weet wie ik ben wil je misschien niet meer mee werken.." Zegt de stem. En meteen ben ik klaar wakker. Wat is hier aan de hand? Wie is dit? Help me. Dat is alles wat ik kan denken, ik wil hier weg. "Ga maar slapen kind, je bent vast heel moe." De deur valt met een klap dicht en daar lig ik dan, klaar wakker in het pikken donker. Ik durf hoe dan ook niet te gaan slapen, wie weet wat er dan gebeurt..
Mijn oogleden worden steeds zwaarder en uiteindelijk wint de vermoeidheid en val ik in een diepe slaap.

Ik word wakker in prachtig groen gras. Ik moet ervan glimlachen, zo'n mooi gras heb ik in geen jaren gezien. Maar toch klopt er iets niet.. Ach ja, wat maakt het ook uit, denk ik bij mezelf. Ik sta op en loop rond, ik ben helemaal alleen. Opeens hoor ik de stem weer; "Rennen, Malencia.. Waarom ren je nog niet.." Ik gil dat de stem weg moet gaan en me met rust moet laten. Ik sluit mijn ogen om na te denken en probeer me af te sluiten van de stem die nog steeds door gaat. De stem houdt ineens op, ik zucht. Maar huh, wat ruik ik toch.. Het ruikt naar brand.. HET IS BRAND! Ik sper mijn ogen wijd open en ik kijk om me heen, overal waar ik kijk is brand. En alles werd zwart...