match found

01:04

Fresia Monique

Mahigit isang oras na akong nakapila rito sa grocery at hanggang ngayon hindi pa rin umuusad. Bumili ako ng mga necessities para sa flight namin bukas papuntang Ilocos kaya  halos maghapon akong nakatambay sa mall.

Ilocos, how I missed that place. La Union will always have a special place in my heart, it's where I first learned how to surf. The view there is really good too, I am always amazed by what the sun can do to the sky, and marvel at its unique beauty.

Hinanap ko rin yung paboritong kong sunscreen kaya matagal din bago ako nakapila kaya halos nasa dulo pa ako ng linya. My skin is really sensitive so I usually choose the product that's appropriate for my skin. 

I was getting bored so I decided to just scroll through social media. Hindi rin nagtagal ay binaba ko rin ang phone ko at napansin kong wala pa ring pagbabago sa pila. My line is taking longer time than the others kaya napagpasyahan kong lumipat na lang sana sa ibang linya nang may narinig akong gulo sa harapan ng cashier. Nagkakagulo na rin ang ibang tao sa paligid nito pero hindi rin sila nakikialam. Ano bang meron?

"Manong, kulang nga yung pambayad niyo. Kailangan niyong magtanggal ng items para mabayaran niyo lahat," rinig kong sabi ng cashier sa unahan. I got curious, iniwan ko muna ang cart ng mga bibilhin ko at pinuntahan ang nangyayari sa unahan.

"U-uh Miss, may pwede pa ba akong gawin? P-pwede naman akong m-maglinis," pagmamakaawa ng isang matandang lalaki sa harap ng cashier, luminga-linga rin siya sa paligid at humihingi ng paumanhin sa naaabala niya. I noticed that he purchased a few things— isang pack lang ng plain crackers at gatas para sa matanda. I looked at manong, he looks old; I think he's about in his 60s. He wears ragged clothes with a torn pair of slippers. He also has a cane made of wood which looked like he made it himself because he couldn't afford buying one.

When he saw me walking towards him and the cashier, he looks terrified. Akala niya siguro ay pagsasalitaan ko siya kaya halos magmakaawa na siya sa cashier. Lumingon ako sa mga nauna sa 'kin sa pila at napansin kong halos kunot na nga ang mga noo nila dahil siguro sa kakahintay.

"Manong, hindi po pupwede iyon—" 

"Wala po akong pera—"

"I'll pay, Miss. How much does he owe?" The cashier looks shocked when I butted in. Napatingin sa 'kin si Manong dahil sa sinabi ko, hindi alam ang gagawin. Napansin ko rin ang pagkataranta niya kaya nginitian ko siya.

"H-hundred pesos po, ma'am," sagot sa akin ng cashier. Nagdadalawang isip pa siya kung sasabihin niya ba sa 'kin. Kinuha ko ang wallet ko sa dalang purse at iniabot ang pera. Manong attempted to stop me from paying pero hindi ako nagpapigil. 

I really want to help. My parents didn't raise me to have no compassion for the underprivileged. While we still have a lot, we should be able to give back. You can't take money to the grave, after all.

"Manong, may kailangan pa po ba kayo? May gusto pa po kayong idagdag?" tanong ko sa matanda. Hindi siya agad nakasagot at may bakas pa ng pagkataranta dahil sa nangyari.

"Anak, wala akong maibabayad sayo—"

"Ayos lang po, manong. Ako na po magbabayad," pagputol ko at nginitian siya ulit. He called me anak, that word seems to warm my heart. May anak ba siya? Kung meron, nasaan ito ngayon? Matanda na si manong at hindi na dapat siya ang nago-grocery rito.