Bloody Lips (Bitches Series #1)

Kabanata 1

(STACY❤)

Why are you here?

And the bell rings...

And fuck, kailangan kong magpa-iwan.

"Ms Greignmar, Ms. Anderson.," muling tawag ng prof. namin.

Mabilisan akong lumapit sa desk niya sa harapan.

"Ms. Anderson, warning for your behavior, sa susunod detention na, understood?"

"I'm sorry sir, y-yes sir." nakayuko kong tugon dito.

"Ok you may go," he said

"At ikaw Ms. Greignmar.," muling tumaas ang boses nito na nagpahinto sa babae'ng transferee na papalabas na sana ng room.

"I'm sure sa lahat naman ng school ay itinuturo ang respeto. Warning for your behavior also, suspended na sa susunod, malinaw?" tiim-bagang at seryosong sambit nito.

"Yes sir." she said as she step outside the classroom.

Ganoon din ang ginawa ko at hindi ko na muling nilingon pa ang prof. namin dahil sure ako na hanggang ngayon ay matatalim pa rin ang mga tinginan nito sa walang respetong transferee na sa ngayon ay papalabas na ng school.

Bat ba ako nakasunod sa kanya? Saka ko lang ito narealize ng tumigil siya sa paglalakad at ako naman ay nagtago sa pader na malapit sa kinaroroonan ko.

Hindi siya lumingon sa gawi ko instead huminto siya sa mga marurungis na bata na nag-uunahang magpuntahan sa kanya. She squat as she patted their heads. She also gives some foods in them atsaka muling ngumiti. I don't see her smile in our classroom earlier though. At isa pa i don't want her na makita akong ini-stalk siya like a fucking loser kaya agad din akong pumihit papatalikod atsaka naglakad papabalik sa garahe ng school, ready to drive my car.

Nang makarating sa garahe ng school ay agad kong inilabas ang susi sa aking bulsa at pumasok sa aking kotse. I immediately start the engine and drove as fast as i can.

*House

Agad kong ipinark ang aking kotse sa garahe atsaka tuluyang pumasok sa bahay.

Nang makapasok ay saglit kong sinulyapan ang orasan atsaka dumiretso sa kusina.

I still feel my lips aching so i think it'd be better if i drink some cold water into it to make me feel numb at all.

As i headed in the kitchen i immediately open the refrigerator to get some extremely cold water.

Nothing's new here. My parents were busy with their jobs while i don't have a sibling. We have maids but yung maid na close ko before ay umalis na rito. She's pregnant when she decided it and she says she will be back. But until now she didn't. I was 9 years old when she leaves and now 21 but still no traces of her in our house.

I lazily headed the staircase upstairs and went inside my room.

I glance at the wall and smiled. This is my sanctuary. I found some picture frame when i was young, specifically 5-6 yrs. old me hugging the donkey beside me with a smile plastered in my face. I unconciously touch the donkey and remember everything back when i was still happy and thought living life is the best.

Hindi ko na naramdaman pa ang pagod ko ng masilayan ang iba pang picture frame noong musmos pa lamang ako. Ang mga alaala lamang na ito ang nakakapag-paalis sa mga isipin at muling nagpapaalala sa akin ng pagbangon sa pang-araw-araw.

I put down my knapsack on my side table and immediately lay down in my bed. Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi muna ipinansin ang uniporme na hanggang ngayon ay suot-suot ko pa rin. When i'm sad i always think of some happy thoughts. Para naman kahit papaano napapagaan nito ang loob ko at nagsisilbing inspirasyon din ito sa panibagong bukas na haharapin ko mag-isa. I feel alone, everytime.

Madalas ang communication naming pamilya ay through phone lang. My dad is working in France. And we have our own company. Kaya si mom naman ang nag-aasikaso ng kumpanya dahil mayroong business opportunity si dad na tinake years ago. Every year lang umuuwi si dad ng Pilipinas to spend Christmas and New Year w/ us and kapag tapos non, balik na uli siya sa trabaho. Si mom naman ay every month lang din bumibisita sa bahay and she has her own apartment na tinitirhan niya malapit sa kumpanya.

I remember last time my mom visited our house after 2 weeks. And i was like a lost puppy seeking for attention, for me to find myself again. She immediately hugs me and i am so happy she come home. Nagkwento ako sa kanya ng mga nangyari sa buhay ko after ng ilang weeks. She just listened and after that siya rin ang nagluto para sa akin. But after that day she dissapeared again, and left me alone.

I was deep in thoughts when suddenly our doorbell rings. For sure may tao naman sa baba, kaya na nila yon. I locked my room because i feel like i needed to. Ayaw ko magpaistorbo sa pagmumuni-muni.

Muli kong inihiga ang aking sarili sa kama ngunit bago tuluyang makapikit ay may kumatok na agad sa aking pintuan. I immediately groaned and still lying my body in my bed.

"Maam Stacy may naghahanap po sa inyo---"

"Who?" i cut her out with an irritated voice.

"Classmate nyo raw po, maam,"

Naiirita man ngunit itinanggal ko na rin ang lock ng pinto at agad na bumungad sa akin si yaya.

"Papasukin nyo." makling sambit ko.

"Yes, maam." manang rita said as she headed downstairs.

Sumunod na rin ako sa kanya para sana tingnan kung sino ang istorbo---

My eyes widened at the sight of a familiar girl glancing downstairs without taking a seat.

Nang tuluyang makababa ay mataman lang akong tiningnan nito habang ako naman ay patuloy pa ring nagtataka.

"W-why are you here?"