Artık dayanamıyorum Malik,
Üzgünüm bu mektubumda güzel şeylerden bahsetmeyeceğim. Çünkü başıma güzel şeyler gelmiyor. Her geçen gün daha da kötüleşiyor ve bunun önüne geçemiyorum.
Hani yeni yıl, yeni bir sayfa, yeni bir başlangıç, yeni umutlardı. Hiç de kendimi yeni bir yıla girmiş gibi hissetmiyorum. Sanki 2014 kaldığı yerden devam ediyor, hiçbir şey değişmedi. Ve ne var biliyor musun Malik? Sen orda köstümle partilerde dünyalar güzeli sevgilin ve arkadaşlarınla yeni bir başlangıça adım atarken ben yalnızdım, yapayalnız. Gittikçe büyüyen bir yalnızlık.
Kaç sene oldu ha Malik? Ben saymayı bıraktım artık. Neden biliyor musun? Çünkü bıktım. Bir insan bu kadar görmezden gelinmez Malik. Hayır, sana kızmıyorum. Hem bunu sadece sen yapmıyorsun, herkes yapıyor. Herkes beni görmezden geliyor. Bu durum artık çok canımı sıkmaya başladı. Sana dilediğim gibi isyan edebilirim değil mi? Nasıl olsa görmeyeceksin. Cevapta vermiyorsun zaten. Konuşamıyoruz da Buna imkan yok. Tamam Malik sakinim. TAMAM!
Senden nefret ediyorum.
Evet, senden. Hem de ölesiye nefret ediyorum. Herkesin seni sevmesi sinirimi bozuyor. Etrafındaki bu kadar insan sinirimi bozuyor, ve benim etrafımda kimsenin olmayışı... Başkasına ait olman sinirimi bozuyor ve bu birlikteliğin son derece doğru olması. Onunla yaşadığın her anın özel ve çok güzel olması ve hiçbir engelinizin olmaması. Ve seninle benim arasında çok engel olması. En acısı da o engellerin başında senin ismin geliyor Zayn ve seninle birlikte gelen şöhret ve daha fazlası.
Başlarda bu kadar değildi. Böyle büyük değildi. Sadece hayranlık sandım. Ne bileyim? Bir süre sonra geçecekti ve bitecekti, yani öyle olmalıydı. Sadece gülüşün beni mutlu etmeye yetiyordu. Bir fotografın yetiyordu. Sonra daha fazlasını ister oldum. Bencillik mi bu sence ? Her neyse. Bu sefer sen beni dinleyeceksin. Bu kadarına hakkım var.
Hayallerin yetiyordu. Ufacık bir gülüş, bir bakış. Gözlerimi kapatmam yeterliydi. Ama artık daha gerçek şeyler istiyorum. Herhangi birinden değil, senden.
Önceki mektubumda bir banktaydık. Okudun mu bilmiyorum. O çok güzel bir hayaldi. Bembeyaz ve güzeldi. Hâla da güzel. Ama gerçek olmasını istiyorum. İstemekten ziyade ihtiyacım var.
Dünya üzerinde milyonlarca şarkıda, milyonlarca şiirlerde, yazılardaolan birşey var bilmem bilir misin? İnsanın içinde bir boşluk vardır. Sen hiç onu yaşadın mı?
Canım çok acıyor Malik. İçim eziliyor. Dayanamıyorum.
Hayır burnum sızlamıyor, boğazım da düğümlenmiyor. Hatta gözlerim kızarmadı bile. Hayır. Görmediğim kocaman bir el küçücük kalbimi sıkmıyor da. Ben çok iyiyim Malik. Sen de iyi ol. Ama artık bana yardım et, lütfen. Yalvarırım.
Hoşçakal.
Sevgilerle,
Hayranın(!)
