Kimseyi dinlemedim. Neden bilmiyorum ama yoğun duygularım hep bi acı veriyor en mutlu anımda bile kendimi mutsuz edicek birsey buluyorum. Ve insanlara mutsuzluk duygusunu tatmiştı artik mutlu olsa bile mutsuz olmak icin bir sebep ariyorlardi. Işte bu kadar mutsuzlugu benimsemis o duygudan ayrilamiyorduk. Bedenimin icinde ruhtan fazlasi var ruhumun icinde bir ben daha varim derinlerimde bir yerdede bir ben daha var. Ben tek degilim. Beni ben bile çozemezken sizin cozmenizi beklemiyorum. Ve sordu ;
+ Ne zaman yazmaya başladın?
- Sorunlarim oldugundan beri.
Dedim. Anlamadi senin gibi birinin bu mukemmel hayayi surduren birinin ne sorunu olabilirki diye. Anlamamisti anlamasinida beklememistim zaten. Disardan bakildiginda güzel icerisine girdiginde lanet bir labirente donusen hayatim pekte memnun edici degildi. Hicbiseyden memnun olmadigimi dusunen insanlar doluydu cevremde. Aslinda herseyden o kadar çok memnundumki sevmedigim seyleri bile sevmeye calisirdim oyleydim işte. Ben buyudukce bu onyargilar azaldi simdi ise bir sorun yok belki ama icimdeki firtinlar koptukca ölüler cogalacak , icimdeki benler teker teker intihar edecek ve ben hic alisik olmadigim yanlizliğa maruz kalacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Nokta Atışı
De TodoÖNSÖZ Sorun şu ; yazdiklarimin duygularimin dusuncelerimin yaptıklarımın ve yapacaklarimin bi anlam ifade etmiyor oluşu. Bu salt durum beni hep korkuya düşürmüştür. asıl kötüsü ise kalemin intihar olasılığını zorluyor oluşu. yazdıklarımın sadece...
