Kappen!

6

Ik sluit de deur weer en zoek naar andere mogelijkheden.

De enige weg die ik kan nemen is de trap weer omhoog, hopeloos is dit!

Ik ijsbeer door het halletje, tot ik opeens gekraak hoor.

Mijn ogen flitsen van de ene hoek naar de andere, maar ik zie niemand.

Waar komt dat gekraak dan vandaan?

Ik trek het me niet veel aan en denk verder over eventuele ontsnappingen.

Maar dat gekraak is er weer, precies waar ik net ook stond.

Ik kijkt naar de grond en merk dat ik op een luik sta, dit is mijn kans!

Ik laat me haastig op mijn knieën vallen en begin te trekken aan de hendel.

Langzaam kom het houten luik in beweging, en na een minuut heb ik het volledig open staan.

Ik kijk in het donkere gat en zie alleen maar zwart.

Ik krijg angstige rillingen, het liefst zou ik hier dus niet in gaan!

Terwijl ik sta te twijfelen hoorde ik stemmen, van heel ver.

Dat betekent dat ik nu wel wat moet opschieten.

Maar voor ik me ook maar iets kan bedenken, wordt er iets op mijn hoofd geslagen en alles wordt zwart.

Langzaam wordt ik wakker, ik heb barstende koppijn.

Terwijl ik mijn hand naar mijn hoofd wil halen, wat niet lukt, merk ik dat ik vast zit.

Ik open mijn ogen en realiseer met dat ik volledig vast zit gebonden, ik kijk naar mijn lichaam.

Oh mijn god, ik heb geen kleren aan, waarom heb ik geen kleren aan?!

Ik voel de angst naar boven komen.

Na een tijdje hoor ik de deur opengaan.

Ik kijk op, ik zie een oude man en een jongen rond de 20.

"Hallo, Tessa."

De jongen grijnst naar me en hoe langer hij naar me kijkt, hoe meer ik hem haat.

De oude man kijkt met grote ogen naar mijn lichaam en glimlacht.

"Wat kijk je naar me, viezerik?!"

Ik kijkt vernietigend naar de oude man die slijmend naar me blijft kijken.

Ik wil hier niet zijn, ik wil weg.

Ik wil normale kleren aan, en ik wil Dave terug.

Over de laatste zin denk ik na.

Dave heeft mij hier heen gebracht, maar hij is zo lief..

Ik kan mezelf wel slaan!

Ik wil niet van Dave houden, maar het gebeurt gewoon..

"Ga je gang Peter, je hebt een uur."

De jongen verbreekt mijn gedachte en ik ben weer terug in het kamertje.

Hij loopt de kamer uit en de oude man blijft grijnzend staan.

Een tijdje later loopt hij naar me toe, hij gaat op het randje van het bed zitten.

Ik ben doodsbang, hij moet me verdomme met rust laten!

Hij haalt zijn hand tussen mijn benen, en blijft me in de ogen staren.

"Blijf met je poten van me af"

Het lijkt wel of ik de woorden uitspuug.

Hij kijkt me lachend aan en friemelt dan wat aan zijn riem.

Verdomme, nee, nee dit mag niet!