вroĸeɴ dreαмѕ [zαyɴ мαlιĸ ѕнorт ѕтory]

Memories

"Maybe there's something you're afraid to say, or someone you're afraid to love, or somewhere you're afraid to go. It's gonna hurt. It's gonna hurt because it matters." 

- John Green

Memories

Haar lichaam blijft in brand, elk zenuw en cel binnenin haar lichaam verbrandend. Energie stroomt doorheen elk ledemaat en ze kan een grijns niet onderdrukken, terwijl ze tegen haar auto geleund naar de zonsondergang kijkt. Langzaamaan voelt ze hoe alle gelukkige gevoelens uit haar lichaam sijpelen, waardoor ze meteen weer zin krijgt om aan de harde realiteit te ontsnappen. Maar ze weet dat het geen goede idee is. Ook al verlangt ze zo hard naar die ontsnapping, er leeft een angst in haar.

Ze is bang afhankelijk te worden aan de pillen die haar zo gelukkig maken. Ze weet maar al te goed dat haar enige uitweg ook voor haar ondergang kan zorgen, maar er komen momenten waarop ze veel te zwak is om tegen dat verdomd verlangen te vechten. Dan verdwijnt die angst in een blink van een seconde.

Ze beseft maar al te goed dat ze er stilletjes aan steeds meer naar verlangt, maar ze denkt dat ze het nog onder controle heeft. Al leeft er voortdurend een angst in haar dat er een dag gaat komen dat ze de controle over haar verlangens gaat verliezen. Maar dat, dat onderdrukt ze. Ze is veel te moe om voortdurend tegen die tegenstredige gevoelens in te gaan. Het is haar enige uitweg, al gaan er elke avond duizend en één verschrikkelijke senario's in haar hoofd om over hoe ze een einde kan maken aan haar elledig bestaan.

Maar ze weet dat ze niet sterk genoeg is om het te doen, daarom haat ze zichzelf dagelijks steeds meer. Ze wéét dat ze zwak is, dat ze zichzelf niet om het leven kan brengen. Misschien is dat wel het moeilijkste gedeelte, het weten maar hulpeloos ertegenover staan.

Er is maar één keer in haar hele leven geweest dat ze de moed vond om er een einde aan te maken, maar het mislukte. Dat was de dag dat ze de allerlaatste persoon verloor om wie ze gaf. Ze verloor hem, maar ze wist dat het beter zo was. Hij verdiende zoveel meer, ze was hem niet waard. De teleurstelling in zijn ogen vermoordden haar, maar ze wist dat ze het moest doen. Ze wist dat ze op die manier hem een uitweg bood, want ze kon hem niet in haar ellendige wereld houden. Hij was veel te puur om te verdrinken in haar problemen. Het werd steeds moeilijker voor haar hem erbuiten te houden. Ze wist hoeveel pijn ze hem aandeed, God, ze wenste zo vurig dat ze het niet had moeten doen, maar het was beter zo. Na verloop van tijd zou hij haar toch vergeten, dat maakte ze zichzelf wijs.

En dat deed hij ook. Hij vergat haar. Maar zij.. Nee, zij denkt nog vaak aan hem. Op zwakke momenten denkt ze aan zijn warme, honingkleurige ogen, aan zijn handen die haar zo liefdevol aanraakten dat ze dacht dat ze zou sterven van geluk, aan zijn geruststellende stem en alle gevoelens die ze ooit voor hem voelde. Misschien is hij wel degene die haar tot de dag van vandaag de kracht geeft om dag in dag uit haar leven te leven. Ook al is hij lichamelijk niet aanwezig, hij zit altijd in haar hoofd. Ze probeert zo weinig mogelijk aan hem te denken, maar hoe kan je iemand vergeten van wie je zoveel hebt gehouden? Hoe kan je iemand vergeten die ooit de enige was die je leven inblaasde, die je hoop gaf, die het enige licht was in de duisternis waarin je leefde? Nee. Hem vergeten was een hopeloze zaak voor haar.

Wanneer een wind in haar gezicht blaast, brengt ze haar sigaret naar haar lippen. De rook glijdt in haar longen en ze voelt zichzelf terug kalmeren. Ze weet dat ze vandaag niet zo bang hoeft te zijn omdat het donderdag is. Dat stelt haar gedeeltelijk gerust, al vraagt ze zich af waarom ze er nog niet gewend aan is. Je zou denken dat het na jaren een gewoonte zou zijn geworden. Maar het is niet zo en ze kan het niet ontkennen. Ze is elke vrijdag even bang en walgt van zichzelf. Ze haat elke vrijdag, maar vandaag, vandaag hoeft ze zich daar nog geen zorgen over te maken.