Hastane odasında yoktu, eve geldiğimde yoktu, tabii ben onu hatırlamıyordum ama hep bir şeyler eksikti içimde. Çok az kafamda bir şeyler oturmaya başlamıştı. Bir sevgilim olduğunu hatırlamıştım mesela. Fakat herkes bana şizofren muamelesi yapıyor, inkar edip olmadığını söylüyorlardı. Günlerce düşündüm onu, sesini, yüzünü hatırlamaya çalıştım. Olmadı. Umudumu yitirdim bir süre sonra, belki haklılardır, bir sevgilim yoktur demeye başladım. Ama bende öyle bir iz bırakmıştı ki onu düşünmeden bir saniyem bile geçmiyordu. Hatırlayamadıkça yalnızlaştım, yalnızlaştıkça hatırlamaya çalıştım. Sonunda, tek başımaydım. Yanımda yoktu, ve ben bir boşluktaydım. Şimdi o hala bana duygusuzca bakarken kendime çekip deliler gibi öpmek istiyorum o yıllarca hatırlayamadığım dudaklarını, bir daha asla bırakmak istemediğim ellerini belime sarsın istiyorum. Ama o tekrar korkacak, tekrar kaçacak ve ben bu sefer onu hatırlıyor olacağım. Daha çok acı çekeceğim. Bencillik yapıyorumdur belki, beklemek zorunda değildir. Ama kaldıramadım işte, kaldıramıyorum da. Kafamda parçalar bir bir yerleşmeye başlarken. Hayatımın arka planına göz gezdirdim. Tabii ya! Her zaman yanındaydı aslında. Bir nevi hiç bırakmamıştı beni.
Arkamdaki bir çift göz hep beni izliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone In The Crowd • jenlisa
Fanfic"O beni sahildeki bir 'yabancı' sansa da, ben onun her anında, her anısındayım. Benim için sadece o var Rosé."
