Warm ijs

Weg

'Dirkje! Mag ik ook nog een hapje?' vraagt Juwan aan me.

Juwan is mijn broertje, nou ja, soort van broertje. Hij zwierf rond in de buurt in de periode dat de Tarpen vele gebieden bezetten. Mijn ouders hadden hem toen in huis genomen, omdat hij nog heel jong was en niemand had die voor hem zorgde. Hij is net tien jaar geworden en is niet heel groot, ongeveer zo'n 1,45 ook heeft hij heeft grote, donkerbruine ogen en pikzwart haar met een beetje slag.

'Ja natuurlijk mag je een hapje', en ik geen hem een stuk droog brood. Brood is het enige wat we de laatste paar dagen hebben gegeten aangezien de rijst was beschimmeld. Juwan en ik hebben honger. Ik moet snel weer een nieuwe plek vinden waar ik nieuw voedsel kan vinden, maar dat word waarschijnlijk erg moeilijk met deze schaarste.

Ik hoop dat ik wat wild kan vangen, een vos of zo, want we hebben al een lange tijd geen vlees gegeten. De drang om weer een gevulde buik te kunnen krijgen is groot en daarom beslis ik morgen op pad te gaan.

'Pak al je spullen in en zorg dat je je mes in je hand houd', zeg ik tegen Juwan. Toch raar om tegen een kind van tien te moeten zeggen dat hij z'n mes paraat moet houden, maar het is niet anders.

Met de gevaren die er zich in deze wereld afspelen weet je het maar nooit. Gemuteerde wezens, de Ogas, de Tarpen, zwervers en dan heb ik er nog maar een paar op genoemd. Kortom, je kan maar beter iets bij de hand hebben.

Ik voel het koude ijzer van het pistool tegen mijn buik als ik hem in mijn broek stop. We verlaten het huis waar voornamelijk zwervers zitten en gaan op pad.