Warm ijs

Nachtmerrie

'Mama? Papa?'

Ik hoor een krakend geluid, het gaat maar door.

Het licht is uit en ik kan niets zien. Ik ben bang en probeer snel mijn nachtlampje van mijn kast te pakken. Steeds harder begin ik te schreeuwen. 'Mama?! Papa?!'

Het krakende geluid wordt harder en het lijkt alsof het ergens in mijn kamer is. Ik sta op en verberg me in mijn kast. Het zweet druppelt langs mijn lichaam en ik probeer zo stil mogelijk te zitten.

Een gil, meerdere schoten en opeens was het stil. Lang blijft deze stilte, het lijk wel een eeuwigheid. Dan opeens hoor ik iemand snikken.

Ik word wakker en merk dat ik het zelf ben. De tranen rollen over m'n wangen en ik veeg ze snel weg. Ik weet dat het een nachtmerrie was, maar toch ben ik bang. Het schiet me te binnen dat ik in een oude meubelwinkel lig. Mijn slaapzak houd de kou niet goed tegen dus ik ben een ijsblokje. Volgens mij is het nu iets van drie uur s'nachts en ik wil graag nog wat slapen. Het wil niet lukken aangezien ik de hele tijd de nachtmerrie herhaal. Ik mis ze nog elke dag, mama en papa. Het is een verschrikkelijk om te weten dat je ze nooit meer in je armen kunt sluiten. Vroeger deden we veel dingen samen, we gingen naar het bos, vliegeren op het strand, Kerstmis vieren, liedjes zingen en het leukste vond ik om taarten te bakken. Ik vond het het leukste om een appeltaart te maken en vervolgens deze helemaal op te smullen. Maar naast deze mooie herinneringen krijg ik het moment van toen ik ze de laatste keer zag niet meer uit mijn hoofd. Ik lag boven te slapen en Juwan kwam bij me liggen omdat hij het koud had. Dat liet ik toe, want dat vond ik wel gezellig en ik had toch een groot bed. We vielen allebei in slaap. Opeens werd ik wakker van een vreemd geluid dat van beneden kwam. Ik keek naast me om te kijken of Juwan er ook wakker van was geworden, maar hij lag vredig te slapen met z'n mond een beetje open. Mijn oren spitste zich toen het geluid harder werd. Ik hoorde veel voetstappen, blijkbaar waren er waren veel mensen binnen. Hadden papa en mama een feestje? Ik wist het niet. Opeens hoorde ik mensen schreeuwen en vervolgens gilde mijn moeder. Niet een gil van blijdschap, maar een van angst. Ik liep snel naar m'n deur en deed het slot erop en zette er allerlei spullen voor. Dat deed ik zo stil mogelijk, want ik wilde niet dat Juwan zou huilen als hij wakker wordt. Ik ga weer in mijn bed liggen en ik begin zachtjes te huilen, bang voor wat ik morgen zou gaan aantreffen.

De nacht duurde lang, heel lang. Het leek wel een eeuwigheid. Toch scheen er uiteindelijk een lichtstraal langs me. Heel even was ik vergeten wat er was gebeurd. Heel even was ik van plan om naar papa en mama's kamer te gaan om nog even bij hun in bed te liggen. Een rilling van angst schoot door mijn lichaam. Ik durfde niet naar beneden.