Rüyamdaki SEN

~Hayal mi?~

Saat 06:00...

yatağımın baş köşesinde oturan birini görüyordum, uyku sersemi halimle gözlerimi kamaştırarak karşımda oturan kişinin yüzünü görmeye çalışıyordum, sanki önümde bir buğulu cam vardı. ya gözlerim bozulmaya başlıyordu, ya da hala uykumdan uyanamamıştım. yatağımdan kalkmak için örtümü ileriye itmemle odamda tek başıma kaldım. aklım bana oyunlar oynuyordu adeta.

ama orada birinin oturduğuna emindim, bunu kime anlatsam inanmayacaktı. Yada çok fazla rüyamın devamını görebilmek için, olmayan hayali kişiler görmeye başlamıştım. Telefonuma baktığımda ise ana ekran görüntüsü farklıydı. Bunu kim yapmış olabilirdi ki? Uyku sersemliğim tamamen gitmişti, odamın rengi ne zaman pembe tonundan beyaza dönmüştü? Çalışma masamın yerine kocaman ahşap bir dolap yerleştirilmişti. Peki ya halıma ne oldu? O kelebekli renkler saçan halımın yerini ise siyah düz çizgileri olan bir halı almıştı. Kendime bir çimdik attım "kendine gel Lisa".

Hala rüyada olduğumu sanmam iki saniyeden az sürmüştü ki, herşey hiç olmadığı kadar gerçekti. Biri bana şaka falan mı yapıyor acaba? Derken, içeriye 30-40 yaş arası kır saçlı bir adam girdi. Üstünde beyaz üniforması vardı. Bu adam bir doktordu. Kendimi odamda zannediyorken aslında bir hastahane odasındaymışım meğersem. İyi de ben buraya nasıl gelmiştim ki, en son odamda derin bir uykuya dalmıştım. Tam doktora soru soracaktım ki, içeriye bir hemşire girdi doktor Levent Bey "14. Numaralı hastamızın odasına çağırılıyorsunuz" dedi tedirgin bir sesle. Ben şaşkın ve korku dolu gözlerle hemşireye bakarken, "artık birinin bana açıklama yapmasını bekliyorum neler oluyor burada?" Dedim.

Nasıl geldim ben buraya!

Hemşire aldırmaz bir tavırla, birazdan doktorun Levent Beyle görüşeceksin herşeyi ondan öğrenebilirsin, sadece biraz sakin olmayı dene demişti. Bu durumda nasıl sakin olunabilirdi bilmiyorum ama sabırsızlıkla odama girmesini istediğim o kır saçlı adama saniye sayıyordum. Aradan 15 dakika geçmişti, tam uyuyacaktım ki bir kapı gıcırdaması duydum gözlerim yerinden fırlayacaktı sanki, öyle gözlerimi açtım ve doktoruma doğru yöneldim. "Benimle ilgilencekmisiniz artık?" Dedim.

Levent Bey, küçük adımlarla bana doğru yaklaşıyordu. Sakin olursan herşeyi anlatacağım dedi. İçimden 10a kadar sayıp derin bir nefes aldım, ve evet sizi dinliyorum dedim. Doktorum ilk önce bir soru soracağını söyledi, "Kim olduğunu biliyormusun?" Bu nasıl bir soruydu böyle? Bana neler olmuştu kendimi elli yıldır bu odada yatıyormuş gibi hissediyordum. Levent Bey evet küçük hanım cevabınızı bekliyorum dedi. Ve ardından ufak bir tebessümle "aslında küçük demek pek uygun olmaz" diyerek ekledi...