KARANLIKTAKİ KARDEŞLER

KAPALI DÜNYA AÇIK YARALAR

Sabahın o rahatsız edici ışıkları üzerime vurduğunda gözlerimi açtım ve bugün icimde garip bir sakinlik hissi vardı. Yorganı üstünden attım ve hemen üstüme birşeyler giydim ve Teresa'nın evinin yolunu tuttum herkes bir telaş içerisinde koşturuyordu bense bugün günlerden ne  onu bile bilmiyordum... Herneyse ben bunları düşünürken Terasa' nın evine gelmiştim bile kapıya vuruyordum ama açmıyordu sıkılmıştım beklemekten yere çöktüm ve uyanmasını bekliyordum . Beklerken içerden tıkırtılar geliyordu gittikçe bu ses kapıya doğru geliyordu ve Teresa kapıyı açtı ve hiç içeri bile girdirmeden beni kolumdan çekti ve seninle biryere gideceğiz dedi nereye diye sormadım bile dışarıdaydık hava o kadar güzeldiki içime çekmeye doyamıyordum sonra bir sokağa girdik biraz ürkütücüydu sadece kuşların ve hafif rüzgarın sesi vardı. Etrafta yıkık evler ve kurumuş ağaçlar vardı.  İnsanlar buraya gelseler hemen gideceklerdi bana göre burası benim ruh halimi yansıtıyordu. Burdan hiç gitmemek , zamanı durdurmak ve öylece kalıp gitgide yokolmak istiyordum.Hava gitgide kararmaya başlıyordu gitmek istemiyorduk ama gitmemiz gerekiyordu ama tekrar gelecektik. Eve giderken havanın karanlığı gittikçe üzerimize düşmüştü o an sadece sessizlik istiyorum herzaman ki gibi. Teresa'nın evinin kapısına geldik beni içeri çağırdı ama gitmek istemedim Teresa evine girdi ben ise o sokağa geri dönmek istedim ve geri dönmeye başladım. Bir süre hic birşey düşünmeden oraya vardım ve bir köşeye çöktüm ve etrafı incelemeye başladım saat 10:45 di ve kimseler yoktu bu çok iyiydi. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ve burası bana çok iyi geliyordu . O an o yıkık evlerden birine girmeye karar verdim o gıcırtılı kapıdan adımımı attim ve aslında evin içinde hala eşyalar duvarlarda eski fotoğraflar vardı yürürken ayağıma bıçak takıldı onu elime aldım ve evin merdivenlerinden yukarıya çıkıyordum ordaki yataklardan birine oturdum moralim çok bozuktu eski günler aklıma geldi o an bileğimi kesmeyi düşündüm ve bunu yapıyordum hiç acı çekiyordum sadece derinden gelen bi sızlama ama bu benim içimdeki yaraların sızısı kadar değildi ne de derin... İki bilegimede yaralar açtım ve yaralarımın üstünden tekrar çizmeye başladım yine de benim acılarını bastırmıyorduki. Kalktım ve odanın karanlığında pencereye doğru yürüdüm ve pencereden yıldızları izlemeye başladım uzun bir süre sadece baktım saat 2 olmuştu Dışarıda kimseleri göremiyordum yatağa oturdum ve başımı duvara yasladım orda uyuya kalmıştım. Uyandığımda saat 5 di ve yataktan kalkıp aşağı doğru indim evin yolunu tuttum yaz bitip sonbahara giriyorduk yerlerde kurumuş yapraklar vardı o an yaprak olmayı bile istemiştim çünkü onların artık süresi bitmişti bir süre sonra yokolacaklardı. Ben ise hala bu dünyadaydım. Bunlar aklımda kurcalanırken kapıya geldim ve yerde Teresa oturuyordu uyuya kalmıştı yerde dürttüm ve o an hemen kalkıp heycanla bana sarıldı neredeydin diyerek ağlıyordu. İçeri geçmemiz gerek diyerek kapıyı açtım. Balkona geçtik ve farkında olmadan kolumu sıvadığımda Terese yaralarımı gördü ve bu yaraların bize hiç bir yararı olmuyor Sylwia diyerek kafasını çevirdi hiç bir şey demedim. O an bu yaptığım şeyin çok saçma olduğunu düşündüm ve belkide dünya açık yaralar kapalı olmalıydı...