Elfida

🌿🍀1.Bölüm

Her zaman olduğu gibi keçilerimi alıp dağa doğru yola koyuldum.
Gitmeden önce annemi görmek istedim fakat annemin bana bakmaya mecali yoktu.

Küçük yaşımda tüm yükü omuzlamıştım.
Ev işleri,keçiler,tavuklar,bahçe...
Beni en çok yoran korumam gereken namusumdu.
Keşke abilerim yerine ben ölseydim. Acaba ben ölseydim annem benim için bu kadar ağlar mıydı ?

Keçilerimle yolu keserken benekliyi kucağıma alıp sevmeye başladım.
Yolda araba olduğunu sonradan fark ettim.
Arabada ki adamın sinirli bakışlarını üzerimde hissettim.
Alel acele toparlanırken
Yanındaki süslü hanım dikkatimi çekti. Beni yanına çağırdı.
-Adı ne?
-'Benekli' dedim.(ona doğru uzattım.)
Kendini geri çekti iğrendi sanırım. Kokumuzdan rahatsız olduğunu düşündüm.
Kadın çok güzel kokuyordu.
Benekliyi sevmemesi beni şaşırtmıştı.
Bence dünyanın en tatlı keçisi Benekli...
Bembeyaz.
Tüylerinde kahve rengi benekler vardı. Sütlü kahve gibi...
İlk doğduğunda sütlü kahve ve benekli arasında çok kalmıştım ama benekli ona daha çok yakışıyordu...
Kadının pürüzsüz elleri, renkli ojeleri vardı. Ne kadar da güzeldi.
Düşündüm.

-Acaba benim bir sevdiğim olur muydu?

Bir adamla birlikte olma düşüncesi mideme kramplar geçiriyordu istemsizce kusmaya başlıyordum.
Erkekden  korkuyor ve nefret ediyordum...

Alel acele keçileri toplayıp dağa çıkmaya devam ettim.

Benim bir sırrım vardı.
Meleklerle konuşabiliyordum.
Keçiler otlarken bir taşa oturdum.
Meleklerin yanıma gelmesi için bekledim.
Dalıp gittim yine...

Eve gidince annemin karşısına geçip

-'anne ben burdayım beni de sev abimlerin yarısı kadar beni sevseydin dünyalar benim olurdu.'
boğazım düğümlendi konuşamadım. Dağda tek başıma konuşamıyorken evde nasıl söylerdim..
Zaten annemin acısı ona yeterdi. Sözlerimle kalbine hançer saplayamazdım..

Abimlerim erkekti nede olsa...
Koruması gereken bir namusu yoktu.
Abimler hayatta olsaydı bana kimsenin dokunmasına izin vermezdi.

Allah baba nasıl izin verdi peki...?

Hayatımı çaldılar benden hayallerimi ...

Eskiden gelin olmak isterdim artık istemiyorum, o gün çok bekledim ama melekler yanıma gelmedi.
Sanırım düşüncelerimden dolayı bana kızmışlardı.

Annem abilerim öldükten sonra benimle hiç ilgilenmiyordu okadar kendimi yanlız hissediyordum ki
Hasan la bahçede, kümeste buluşuyorduk.
Çok mutlu oluyordum onunla görüştüğüm zamanlar beni tek seven o gibi hissediyordum .
Birde ablam ,canim ablam çok dertliydi  kendi çocuklarını doyuramıyordu.
Gece gündüz karin tokluğuna çalışıyordu.
Hasan la ilk zamanlar mesafeliydik ama artık birbirimize soz verdik.
içim daha rahat gidiyordum buluşmaya
Onunla evlenip annemden babamdan kurtulacaktım onlar mutsuz olmaktan başka hiç birşey bilmezler.

LÜTFEN oy verip yorum yapar mısınız? 🙏🙏🙏(olumlu olumsuz tüm yorumlara açığım)

Fikirleriniz benim için çok önemli hikayenin akışı yorumlarınıza göre ilerliyor.