Park Chaeyoung bu sıkıntılı ruh halinden kurtulmanın tek yolunun intihar etmek olduğunu düşünmüştü. Bu düşüncesini gerçekleştiremeyince arkadaşlarının zoruyla bir psikoloğa gitme kararı aldı.
Psikoloğunun lisedeki platonik aşkı Park Jimin olacağı ak...
Yaklaşık bir saat süren yolculuğumuzun ardından şehrin en ücra köşesindeki bir ormanlık alana gelmiştik.
Ortam çok güzeldi çünkü sadece piknik yapan birkaç tane genç aşık vardı.Onların samimi kahkahaları kulaklarımı doldururken Jimin'e baktım.Durmuş manzarayı izliyordu.Buraya neden geldiğimizi bilmiyordum.Yani bana dediğinden sonra cok şaşırmıştım. Nasıl olur da böyle bir şeyi pat diye söylerdi? Ve sonrasında beni öpmüştü.
Hayır yani insan bir haber verir canım!
Uzun süren sessizliği bozan Jimin oldu.
"Chae, ben uzatmak istemiyorum. Kelimeleri iyi kullanan birisi değilim. Ben seni seviyorum güzelim. Yıllar önce kırdığım kalbe yeniden girmeme izin verir misin?"
"Sen o kalpten hiç çıkmadın ki Jimin..."
Yaklaşıp beni kolları arasına sardı.Ben de boynuna sarıldım.
Bu büyülü anın bozulmasını istemiyordum.Keşke sonsuza kadar onun boynuna sarılıp kokusunu içime çekebilseydim...
Ellerini belimden aldı ve gözlerime baktı.
"Sana bir sürprizim var."
"Neymiş o?"
"Kapa gözlerini."
"Peki~"
Gözlerimi sıkıca kapattım ve orda durmaya devam ettim.Jimin'in az önce uzaklaşan ayak sesleri yeniden yakına gelmişti.Sonra güzel ses tonuyla konuştu.
"Açabilirsin şimdi."
Yavaşça gözlerimi açtım ve manzara karşısında mest oldum...
Onlarca ateşböceği etrafımızı sarmış bize ışık saçıyordu.Gerçekten bu çok güzeldi...
"J-jimin bu çok güzel... Nasıl yaptın bunu?"
"Bugün buraya bakmak için geldiğimde çocuklar yakalamıştı hepsini.Ben de aldım ve böyle bir şey yapmak istedim.Senin benim hayatımı aydınlattığın gibi onlar da seni aydınlatsınlar istedim."
"Jimin bu çok güzel çok teşekkür ederim."
Ona doğru yaklaşıp dudaklarımızı birleştirdim.
Ve içimden onu hiç bırakmayacağıma dair söz verdim.
