မိုးေတာ္ေတာ္ရြာတဲ့ေန႕ပဲ။ မနက္ကတည္းကတစိမ့္စိမ့္ရြာေနတာ ညေနအထိကုိမရပ္။ မွန္သားျပင္အၾကည္ေရာင္ကုိျဖတ္ျပီးျမင္ေနရတဲ့မုိးေပါက္ေတြက အခုခ်က္ခ်င္းကို ငါ့ကုိစိုရႊဲသြားေစသလုိမ်ိဳး တမႈိင္းမႈိင္း၊ တအုံ႔အုံ႕။ မွန္တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ မုိးမစုိ႕တစုိေထာင့္ေလးမွာရပ္ ေဆးလိပ္ေလးဖြာရင္း အခုတေလာ သေဘာက်ေနတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ညည္းဆုိ .. မုိးသံေတြၾကားမွာ ကုိယ့္အသံကုိယ္ျပန္ရွာေနရတာ ဘာအဓိပၸါယ္မွမရွိေနသလုိမ်ိဳး။
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ေနရာမွာ ငါရွိေနတယ္။ ဘယ္သူမွအလြယ္တကူလွမ္းမေခၚနုိင္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ ဒီရက္သတၱပတ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလည္လာေစခဲ့။ ငါ့ရဲ႕တကယ္လက္ေတြ႕ဘ၀ၾကီးထဲမွာ ငါျပန္ပုန္းေနရတယ္ဆုိတာ နည္းနည္းေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ အဟုတ္ကုိပဲ ဒီလုိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ငါသေဘာက်လြန္းတဲ့ အဲဒီကမၻာထဲကေနထြက္ေျပးျပီး ငါသိပ္ေနသားမက်တဲ့ ဒီအရပ္မွာပဲ သူစိမ္းတရံေတြနဲ႕ ေန႕တုိင္းလုိလုိ စကားေတြေျပာျပီး၊ ေန႕တုိင္းလုိလုိရယ္ေမာျပီး တစ္ရက္ခ်င္း ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္သလားဆုိရင္ေတာ့ မေသခ်ာျပန္ဘူး။
ကိတ္မုန္႕လွလွေလးေတြလုပ္ျပီးလွီးျဖတ္ျပတဲ့ video ေတြကုိၾကည့္ရင္း အလြယ္တကူျပိဳက်ဖ်က္စီးလုိက္ဖုိ႕အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး တည္ေဆာက္ထားရတာပဲလုိ႕ ငါ့ဘာသာေတြးေနမိတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး ပ်က္စီးသြားဖုိ႕အတြက္သက္သက္ အရာအားလုံးကုိစနစ္တက် ဖန္တီးပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတာမ်ိဳးလား။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကမွ သတိမရဘူးဆုိတဲ့ အေနအထားကပဲ ငါ့ကို စိတ္သက္သာရာရေနေစသလုိေလး တျဖည္းျဖည္း … ။ ဖုန္းမွာျမည္လာတဲ့ အသိေပးခ်က္သံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတာကုိက ငါ့မယ္အေၾကာက္တရားနဲ႕အေ၀း ခ်မ္းေျမ႕ေနရသလုိ အရာအားလုံးနဲ႕အေ၀းဆုံးမွာ ေရွာင္ထြက္ေနမိတယ္။ ငါယူဆေနသလုိမဟုတ္ဘဲ အရာအားလုံးက ငါ့ကုိ ဖယ္ထုတ္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ေနနုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပပါတယ္။ လူတခ်ိဳ႕၊ ေငြစကၠဴနည္းနည္းနဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတြ။ ဒီလုိနဲ႕ အဆင္ေျပသြားမွာပဲ အဆင္ေျပသြားမွာပါပဲလုိ႕ ဖြဖြေလးရြတ္ဆုိ …. လူေတြတုိးထြက္ျပီး လူေတြတုိး၀င္ ငါ ကားဂိတ္မွာ ေျခစုံရပ္ရင္း ခဏေလးေငးၾကည့္မိ။
“ ငါလဲက်ခဲ့ရတာ အရင္းႏွီးဆုံးေတြၾကားမွာ” နားၾကပ္ထဲက လာေနတဲ့သီခ်င္းစာသားကုိ အသံထြက္ျပီးဆုိလုိက္တယ္။ မုိးေတြရြာတုန္းပဲ …. ေျမၾကီးနံ႔သင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ စီးကရက္ဖင္စီခံေတြ စီရရီပ်ံ႕ၾကဲေန။ ငါတုိ႕က တကယ္ကို ပရမ္းပတာက်ိဳးေၾကသြားဖုိ႕ အစီအစဥ္တက်ၾကီး ေတာက္ေလ်ွာက္တည္ရွိလာခဲ့တာ။ အခုိးအေငြ႕ေတြပါပဲ …. အေတြးေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ။ အခုေနေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ဆုိတာကလြဲရင္ ဘာတစ္ခုမွျဖစ္ခ်င္တာမရွိဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း စိတ္က အိမ္မွာရွိမေနေတာ့ျပန္ဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ငါက ငွက္ပါပဲ။ အေတာင္ေတြမရွိတာေလးတစ္ခုတည္းနဲ႕ လူလုိ႕သတ္မွတ္ခံလုိက္ရရုံ။ တစ္ေန႕က် မုိးစုိစရာမလုိ၊ မုိးခုိစရာမလုိ ငါ ပ်ံသန္းသြားဦးမွာ။ တစ္ေန႕မွာေပါ့ ….. ငါကုိယ္တုိင္ပဲ ဟုိးအျမင့္ၾကီးထိပ်ံ … ဟုိးအနိမ့္ဆုံးျမင္ကြင္းအထိ ပ်က္က်ပစ္လုိက္ဦးမွာ။ အခုေတာ့ ငါ ခိုေနဆဲ … စုိေနရဆဲ … ။ ။
