『kwiatostan』 destiel

『mandarynka』

— Halo?

— Cześć, Dean. 

— Cas? Wiesz, która jest godzina?

— O Boże, przepraszam. Nie zauważyłem. Obudziłem cię?

— Nic się nie stało. Co cię trapi?

— Przesłuchałem płytę, którą mi dałeś. Bardzo spodobało mi się "Tangerine".

— Led Zeppelin dobre na każdą okazję. Cieszę się, że ci się podoba.

— Mógłbym cię prosić o pomoc w pewnej kwestii?

Dean chwiał się, wyklinając cholerną elektronikę pod nosem.

— Kiedy poprosiłeś mnie o pomoc, nie myślałem,  że zostanę twoją złotą rączką.

— Tym bardziej jestem ci niezwykle wdzięczny. — Castiel przytrzymywał kiwającą się drabinę, szczerze rozbawiony całą sytuacją. — Przynajmniej, kiedy znowu mnie odwiedzisz, będziesz mógł delektować się miłą atmosferą.

Winchester zszedł dwa szczeble niżej i zeskoczył.

— Jeśli komuś ten głośnik spadnie na łeb, nie biorę odpowiedzialności za szkody.

Castiel uśmiechnął się lekko i złożył drabinę. Po podpięciu wszystkich kabli kwiaciarnię zalały rozmaite dźwięki, muzyka przyjemnie dopełniała klimat starego sklepu.

— Stary, od razu lepiej. — Dean poklepał bruneta po ramieniu. — Można balować do białego rana. Czuję się zaproszony na pierwszą popijawę.

Zabrał z krzesła skórzaną kurtkę i zarzucił ją na ramiona.

— Będę się powoli zbierać. Cas- Cas?

Castiel zniknął bez słowa na zapleczu, zza ściany dobiegło szuranie. Zrobiło się cicho, po czym sprzedawca wrócił ze stosunkowo dużym kartonem w rękach, trochę zmachany.

— Chciałbym ci coś dać, forma podziękowania.

— Cas, nie wygłupiaj się. To drobna przysługa.

— Naprawdę, bardzo mi pomogłeś — Castiel posłał mu nieśmiały uśmiech i położył pudło na kontuarze.

Dean wzruszył ramionami i zajrzał do środka.

— Krzak? — Zmarszczył brwi i zerknął pytająco na florystę.

— To mandarynka. Wiesz, nawiązując do piosenki.

Blondyn zaśmiał się.

— Dajesz mi krzew mandarynki?

— Nie podoba ci się? — Brunetowi zrzedła mina, na co drugi tylko się uśmiechnął.

— Jestem zachwycony. Serio, to najbardziej oryginalny prezent, jaki kiedykolwiek dostałem. Dziękuję. Pomożesz mi to zapakować do samochodu?

Złapali karton z dwóch stron i ostrożnie wynieśli ze sklepu, gdzie czekał zaparkowany stary Chevrolet. Dean otworzył tylne drzwi i przerzucił na przednią kanapę kilka rzeczy.

— Niezły samochód.

— Dzięki, to Dziecinka. — Blondyn się uśmiechnął. — Jedyna miłość mojego życia — dodał rozbawiony.

Castiel uniósł brwi.

— Nie ma się co dziwić. Zdecydowanie do siebie pasujecie.

Dean odebrał od niego pudło i wsunął na siedzenie. Zatrzasnął drzwi i oparł się na nich, przyglądając się sprzedawcy.

— Możemy się kiedyś gdzieś przejechać. Jeśli masz ochotę.