"Uy! Sabi mo siya na?"
"Ba't pala 'di kayo nagtagal?"
"Akala ko forever na kayo eh."
Yan ang madalas na naririnig ko sa mga taong nakakasalamuha ko. Puro mga Akala, bakit, anong nangyari, bakit naging ganyan, ganito.
Masakit mang marinig at isipin, pero di ko nalang pinansin. Para akong literal na 'Walking Dead'. Hanggat kaya ko, di ko nalang pagtuonan ng pansin. Para saan pa? Para makulong ako dahil nakasupalpal ako? Hah. My mom raised me well.
Napakasakit na kahit pilit mong kinakalimutan ang taong winasak ang puso mo ng husto, ay marami paring mga taong pilit na pinapaalala ang gagang nanakit sayo. Na kahit sa pagtulog mo ay naaalala mo parin siya. Ang insensitive naman ng mundo. Di ba sila nakikiramdam?
-
First day of school ng makita ko ang sinasabi kong "The One."
Kinukulit kasi ako ng kapatid ko kung may plano ba akong humanap ng girlfriend o chicks man lang. Punta nalang kaya ako sa mga manokan, baka may chiks sila. Wala pa talaga sa plano ko ang mga ganyang relasyon. Para saan pa? Para masaktan? Lol wag nalang. Ang OA pa naman ng mga taong nasasaktan. Parang tanga lang.
Pero bigla nalang nag iba ang ihip ng hangin. Habang panay ang pangungulit ng kapatid ko sa sasakyan ay sumang-ayon na ako. Hindi ko alam pero bigla akong nagkaroon ng lakas ng loob na humanap ng girlfriend o inspirasyon man lang.
"At pano mo naman hahanapin ang 'The one' mo bro?" Tanong ng kapatid ko.
Bigla nalang lumiwanag yung mukha ko ng may maisip ako at binaling ko ang tingin ko sa kapatid ko. "Kung sino yung unang Babae na ngingiti sakin, Yung ngiti na parang nakita na rin niya yung 'The One' niya? Yun!" Masigla kong sagot.
"Naks! Lakas ng tama mo bro!" Pagtatapik ni Xander sa balikat ko.
Pagkarating ko kaagad sa school, hindi ko na ginala yung mata ko para hanapin kung sino ang may nakangiti saakin. Hahayaan ko lang na sadyang pagbukas ko sa mga mata ko, ay nakita ko siya agad na ngiting-ngiti sakin.
Pagpasok ko agad sa klase ay introduce yourself infront of the class agad ang bumungad sakin. Walang pagdadalawang isip akong tumayo at pumunta sa harapan at pinakilala ang aking sarili.
"Hello everyone. I'm 16 years old. I do a lot of stuffs. Like being obsessed with color red, annoy my brother and my older sister, play football, and play video games a lot. And Math is life." Papaalis na sana ako sa harap ng bigla akong may nakalimutan. "And oh, I'm Christian Gonzales by the way."
...Then suddenly. Something caught my attention. A girl standing at the door, smiling. It's... It's her smile that caught my attention. She's smiling at me! There's just something about her smile. Like she never saw someone like me.
"Miss? What do you need?" Pagsasalita ng teacher sa babaeng nakatayo sa may pintuan.
"Ahh... Ito ba yung Grade 9 Classroom?" The girl asked.
"No dear, nasa 3rd floor lang yung Grade 9 classroom, lumampas kana." Sagot nung teacher.
She said Thank you to the teacher and left. ...But Before she left, she smiled widely at me. I was surprised.
"Is that it Mr. Gonzales?" The teacher asked.
"Ah.. Yes." I smiled then returned to my seat.
After that scene... Hindi ko na sya nakalimutan. Ilang beses kong pinag-isipan kung makikipagkilala ba ako sa babaeng yun. Ni hindi ko nga siya kilala. Basta ang alam ko, isa siyang grade 9 student.
Nung nagkita kami sa Cafeteria, and dun, Lakas loob akong nakipagkilala ako sakanya. We became friends. Good friends actually. I was so happy being with her and seeing her smile.
...
It was then I realized that maybe this is the right time to tell her what I really feel.
Days passed, then atlast I confessed. Her reaction was beyond happy! And I was happy also! Because she's beyond happy and our feelings were mutual. I didn't see that coming.
I courted her after how many days after the confession. I courted her surprisingly with all the balloons, chocolates, teddy bears, music, flowers, etc.. I know it's too cliche' to court her that way. But what really matters is her answer. If it's a yes or a no.
I kneeled infront of her with the crowd around us and asked, "Vanessa Navarro, will you be my Now and Forever?" She said yes in an instant and tears of happiness raced down on her cheeks.
-
We shared a lot of memories after how many months. She told me that I was her first kiss. And I was happy to know.
For how many months we fought but just for a short period of time. I loved her so damn much that the thought of losing her might kill me. And so does her. I don't care if I look like a gay but man! I'm so madly smitten to her.
But then.. One tragic moment ruined my whole life.
She didn't die, she didn't leave. She told me something. And those words broke me completely.
"Christian, all this time I thought you're the one that I'll end up with. I thought that you're my now and forever. But I guess that everything has an end. This past few days I just realized, that... I don't feel the same way like before. I think that.. Our spark just faded away. Christian... I don't love you anymore. Someone really caught my heart and I think he's the one. You deserve someone better Christian. So do I. But... I'm really sorry. Hope you understand."
Those words shattered my heart into pieces. Those words broke me down to tears. Those words made me feel like I'm dying like hell. Those words broke me. Completely. Fcking love! I didn't know that this love hurts! Damn it.
I was broke, insane, strange, devastated, knocked down. Words just can't explain how hurt I was. I was in serious pain after what happened.
Para akong mamamatay sa sakit! Pero alam kong hindi yun mangyayari.
Grabe! Tagos lagpas buto yung nadatnan ko! Ang sakit sakit sakit talaga. Di ko mapaliwanag. Ganun nalang? Ganun nalang kadali yun para sa kanya? Wait! Is that really it? Ugh!
...Ano ba yung naging mali ko? Ano bang kahibangan na ginawa ko na napaibig siya sa iba? Ano bang meron sa lalaking yun na wala ako? Am I not good enough? Ang tanga tanga ko. Nasaktan ko ba siya?
Days passed, I talked to her, "Am I not good enough? Ano? Sabihin mo saakin? Nagkulang ba ako? Magbabago ako para sayo!" She answered me the stupid of all stupid answers ever. "Yun na nga Ian eh, hindi ka nagkulang, pero nasobra naman. Hindi ko deserve yung pagmamahal mo saakin. Sorry." And then she left me kneeling on the floor with tears falling from my eyes. Para akong tanga dito. Pinagtitinginan na ako ng mga tao. Tangina! Ganun ganun nalang ba iyon? Hindi niya parin ako pinapansin. Nagmakaawa na ako sakanya.
Ilang beses akong lumuhod sa harapan niya, at ilang beses rin akong napahiya. Ilang beses ko siyang binigyan ng rosas, chcolates, teddybears, at ilang beses rin akong pumalpak. Inipon ko lahat ng lakas at kapal ng mukha ko para gawin yun araw-araw. Pero para lang akong isang baliw na humihintay para sa wala.
Minahal ko siya ng higit sa buhay ko. Pinakitungohan ko lahat ng kabaliwan niya sa buhay. Sinupportahan ko siya kung ano ang gusto niya! Hindi ako naging mahigpit sakanya, pero hindi ko rin siya pinabayaan. Sa lahat ng oras andyan ako para sa kanya. Pero hindi pala yun gumagana sa kanya.
And now.. here I am! Ako na yung sinasabi kong 'OA' dahil nasasaktan ako. Ngayon, I'm one of them.. Kasama na ako na mga OA dahil sa nasasaktan.
Lumipas ang ilang taon, siya parin... Hindi ko siya makalimut-limutan. Ang sakit parin. Napakasakit. Andyan parin yung kirot.
Hindi ko alam na pagkatapos ng napakatamis na ngiti na iyon, ay magdadala pala 'yon ng napakalaking devastation sa buhay ko.
I was sunny back then. Then one moment I'm pouring down rain.
