†Maleficium†

Dolor

1.Bölüm|Acı

150 Gün:

Çığlıkları hatırla,bize yaptıklarını...

Kafasındaki sesler acıyı daha beter hale getiriyordu.Her çığlının son çığlığı olacabileceği düşüncesi artık onu korkutmak için yeterli değildi. Bu ızdırabın bitmesini diledi; kafasındaki şeytanların susmasını... Ama kendi çığlıkları yine de onların sesini bastırmaya yetmedi. Tek istediği tüm bunların bitmesiydi, bu onun en büyük korkusuyla yüzleşmesi anlamına gelicek olsa bile her şeyi yapmaya hazırdı. Kaybedeceği bir şey yoktu sonuçta yalnız o ve sesler kalmıştı... Vücudundan süzülen kanları görünce içi umutla doldu. Gözleri kapanırken zafer kazanmış bir gülümseme yüzüne yerleşiyordu. Karanlık onu artık savaşacak gücü kalmayana dek yavaş yavaş içine çekti. Sonunda kurtulmuştu, o zamanlar bunun kısa süreli bir zafer olduğundan haberi yoktu ama amacına ulaşmıştı; sesler susmuştu...

Karanlık ve sessizlik uzun sürmedi,
kısa bir süre sonra gözlerini açtığında gördükleri karşısında şaskınlığına engel olması mümkün değildi. Her tarafını çürümüş et ve kan sarmıştı. Çok geçmeden kokunun kendisinden geldiğini fark etti. Bir zamanlar beyaz olduğunu tahmin ettiği ama artık kan izleriyle kaplı olan duvara sanki hayatı buna bağlıymışçasına vuruyordu. Emin olduğu tek bir şey vardı;burası kesinlikle cehennem olmalıydı.

Kefaretini ödediğini sanıyordu. Yaptıklarının cezasını fazlasıyla çekmişti.Soğuk odada kendisinden başka kimse yoktu. Hiç kimse... Bunca zaman sonra bile yaşadığı o kadar işkencelere rağmen hala en büyük korkusuydu yalnızlık. Kafasını toplamaya çalışıyordu ama anılarının onu bu izole olmuş odada bile peşini bırakmamış olması buna engel oluyordu. Bir süre sonra odadaki tek eşya olan eski demir yatağa yığılıp kaldı. Çığlıkları çıplak duvarlarda yankılanıyor hıçkırıkları hiç durmuyordu. Birden bir ses duydu. Bu sesin zil sesi olduğunu anlaması bir kaç saniyesini aldı. Ama bu ses hoparlörden gelmiyordu, hayır kafasından geliyordu... Yine olamaz diye bağırdı çaresizce. Bir gölgenin ona doğru yaklaştığını fark etmesiyle yataktan fırlaması bir oldu. Duvara vurmaya başladı tekrar. Ta ki yere düşene kadar. Artık çareleri tükenmişti. Eğer burası cehennemse belkide dönmek daha iyi olacaktı. Savaşmaktan yorgun düşmüş bedeni yere yığıldı...

"Melanie!! Melanie!!"sesin geldiği yeri anlamaya çalıştı ama ses içinden geliyor gibiydi. Biri onu sarsıyordu. Gözlerini yavaşça araladıktan sonra kendisine uzatılan bu tanıdık eli tuttu.

Ve uyandı...