Trails Of Broken Yesterday

•Prologue•

Prologue

[Mentally Back]

Diretsyo kong tinungga ang isang kopita ng alak.

This is what I always do at night,so I could sleep tightly on my bed without reminiscing four years ago.It pained and killing me softly,every time I think of it.Nothing remains except this scratching heart.

"That desperate and thirsty to die,huh." Said from a certain voice sitting a few inches from me,Nana.

Walang kibong nagsalin ulit ako ng alak sa kopita at straight itong nilagok.

The wine is now flowing through my stomach,flaming in that made me slightly dizzy.

I remember clearly the night Nana saved me from an almost accident that could possibly killed me the day I left CoAS...alone.I was blankly crying that time along the roadside.

There,a good-goody Ianah Kxaree Avian driving in good state,approaching me and offering a help...I couldn't resist.

Sa kabila ng lahat,hindi ako pinabayaan ng Diyos.Binigyan niya ako ng taong totoong tiyak,na hindi ako iiwan,handang maniwala at mapagpahalaga sa pagkakaibigan.

Sa gilid ng aking mata kita kong umusog ito palapit sa'kin at walang sabing kinuha ang bote ng alak sa tabi ko at madaling bumalik sa pwesto.

"Nana,ano ba!?" Napataas ang tinig ko sa ginawa nito.

Napasinghot ito't malalim na bumuntong-hininga animo napuno na sa pinag-gagawa ko.

Ganunpaman,kahit medyo nahihilo pilit akong tumayo at humakbang palapit nito para kunin pabalik ang nangangalahating alak,pero ilang hakbang pa man ay natumba na ako patagilid higa sa sofa.

I groaned in failure.

Sinabunutan ko ang aking buhok at hinilamos ang kamay sa mukha.Umuga ang sofa.Rinig ko ang mabigat nitong pagpatong ng bote sa glass table saka umupo sa gilid.

Marahan itong suminghap.Nag-iwas ng tingin saka yumuko.I know she's composing herself.At nang muli itong nag-angat ng tingin...mga matang puno ng nais sabihin,lungkot at awa ang nakita ko.

Biglang may kung anong lungkot na dumaklot sa puso ko.Lungkot na hindi ko matukoy kung ano:dahil ba sa nakikita kong sinseredad sa nag-iisang taong tinuring akong kapamilya...na sa kabila ng lahat ng kabutihan nito ay nagawa ko pang magpahirap at magperwisyo o baka dahil sa mga alaala ng nakaraan na pilit sumusunod sa'kin,na alam kong closure ang makaka-ihip palayo nang sa ganun ganap kong maramdaman ang totoong kasiyahan.Pero ito ba talaga ang gusto kong mangyari?Kung darating man ang itinakda,handa ba akong humarap?

Sana.

Sana.

Hindi ko mapigilan na pumatak ang mga luha ko.Sinundan ng mahinang paghikbi.

"Look at me,Nana.Do I still deserve to live like this?Living mesirably in this
cozy place is a shit!Hindi ako nababagay dito.Sana sila na lang ang lumuha at masaktan ng ilang libong beses.Not me." Sabi ko sa kabila ng paghikbi.

"No..." Inalis nito ang ilang hibla ng buhok na dumidikit sa mukha ko gawa ng luha."Stop saying that.Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na deserve mo lahat...ang kung anong mayroon ka ngayon,biyaya yan ng Diyos." Dinala ang mga kamay ko sa magkabilang pisngi nito."M-maybe you need to try to forgive them.Hindi ka man makakalimot pero...kahit iyon man lang magagawa mo.Even without their sorrys,pleading knelt-down dramas...because I know you'll be stronger than yesterday.You're a nice person,Yori."