Akif diye birinin yanına oturmam söylendi.İtiraz etmedim.Hoca beni ayağa kaldırıp "Babanın mesleği nedir ?"diye soru.Soruğu an sağ gözümden bi damla yaş süzüldü.Sınıftan koşarak ayrıldım.Bir daha dönmemek üzere.Bahçede bi bankta oturup ağlıyodum.O kız geldi yanıma oturdu.Hiç konuşmadan sadece bana baktı.Ve :
-Selam
-Yanlız kalmaya ihtiyacım var.
-Ben İlknur
-Yağız.
Yanımdan uzaklaştı ve birden yanıma Akif geldi.
-Merhaba
-...
-Başın sağolsun.
Bir anda suratına baktım.Sarıldı.İlk defa biri bana bu kadar dostça yaklaşıyordu.Ben hiç konuşmuyodum.Ama oda yanımdan hiç ayrılmadı.Derse gittik.Ders boyu İlknuru seyrettim.Arar arara göz göze geliyoduk ve anında gözlerini kaçırıyodu.Ama ben sürekli bakıyodum öküzün trene baktığı gibi.İşin garibi hiç bir rahatsızlık duymuyodu.Akif bana yaklaştı ve usulca
-İlknur o.
-...
-Benim çok yakın arkadaşımdır.
Ders bitti.İlknur'un yanına gittim.
Yaklaştım.Kafamla gelmesini işaret ettim.Kolundan tutup kendime çektim.Yıllardır konuşmayan çocuk sanki dile gelmişti.
-Gözlerin gözlerimi çaldı benden.Baktıgım her yerde seni görmekten hapsoldum sana.Buz tutmuş kalbimi eriten güzellik.Ses tonunu duyunca aptallaşmamın sebebini hangimiz açıklayabilir ki.Çok ani olabilir ama korkmuyorum.Bilmeni istiyorum.Sana aşığım.Bu yanlız çocuğun kalbi sana çarpıyo.
-Senn.
Ellerini tuttum.Hiçbir rahatsıxlık duymadı.
-Benimle olurmusun ?
-Bana zaman verir misin ?
Onu çok seviyodum.Fazlasıyla.Hala da seviyorum da neyse....
