Babamın ölümünden 4 yıl geçti.Ben 4 yıldır güçsüz,yalnızım.Belalı bi çocukluk geçirmiş olmamın sebevi bu bence.Bir çok jez şehir değiştirdik.Birçoğu,kimi kandırıyorum hepsi benim yüzümden.Son evimiz yandı.Üvey babamın bi ofisi var.Birçok üvey babanın aksine o iyi biri.Belkide ben öyle biliyorum.Adamın işi de zor.4 yıldır kalpi buz tutmuş bi çocuğa babalık yapma çabası veriyo.Arabadan indik.Annem"İşte yeni evimiz."dedi.İçeri girdim.Konuşmaktan hiç hoşlanmıyorum.Hemen odaları gezdik.Benim odam üst katta,annemlerinkiyse aşağıdaydı.Hemen uyudum.Akşam oldu ve üvey babam aşağıya,sofraya gelmem için beni uyardı.Üvey babam"Yarın okula gidiyoruz,anlaştık mı ?" dedi.Başımı sallayıp onay verdim.O gün uyudum.Ertesi gün sabah erkenden kalktım.Okula gittik.Sınıfa girdim.Gözüm birine çarptı.Kıvırcık saçları,mükemmel saç rengi,o kahverengi gözleriyle "Kim bu ?"dedirten birine...
