Pyramus en Thisbe, verboden liefde in Babylon

3 - Prettig gestoord

'Wat?! This, dat meen je niet!'

'Uhm, jawel, dat meen ik wel. Hij bedenkt het plan en dan kunnen we samen vluchten. We gaan naar een stad hier dichtbij, maar ver genoeg om niet herkend te worden. Dan heb ik eindelijk vrijheid en dan kan ik doen wat ik wil.'

'Je bent gek. En jij denkt dat je ouders hier niet achter komen?'

'Ja. We gaan vroeg, Julia, zo vroeg dat zelfs de slaven nog niet wakker zijn.' Julia schudde haar hoofd. Thisbe zag een afkeurende blik in haar ogen. Haar onzekerheid wakkerde weer wat meer aan. Kan dit? Of maakt, zoals alle dichters altijd zeggen, liefde blind?

'En ze gaan je niet zoeken ofzo? En het valt zeker ook niet op dat Pyramus ook weg is?' De vragen, of eigenlijk vaststellingen van Julia brachten twijfel mee. Zou dit ooit kunnen lukken? En als het niet lukte, wat dan? Toen besefte ze dat ze met vragen niet verder kwam. Het ging gewoon goed. Het moest gewoon goed gaan. Dit was echt het beste plan. 

'Het lukt, Juul. Het lukt gewoon.' Thisbe voelde haar ogen branden en knipperde om de tranen weg te houden. Ze voelde zich zo onzeker... Toen voelde ze een hand op haar schouder.

'Hè, sorry This. Ik snap gewoon niet hoe dit ooit kan lukken. Maar ik kan je niet tegenhouden. Mijn moeder had me het al verteld: Liefde heeft geen grenzen. Éen van haar wijze levenslessen, denk ik.'

Thisbe lachte zachtjes door haar tranen heen. Julia fluisterde in haar oor: 'Ik ga je wel missen, hoor. Je bent echt gestoord. Prettig gestoord.' Ze lachten allebei, maar niet van harte. Beiden realiseerden ze zich dat ze nu afscheid moesten nemen. Thisbe ging op de kant van het bad zitten en Julia deed hetzelfde. Ze keken beiden naar het water, wachtend tot iemand iets zou zeggen. Thisbe voelde aan haar door het water verschrompelde handen. Ze moest nu iet zeggen.

'Nou...' Dit was moeilijk. Heel moeilijk. 'Bedankt.' Iets beters kon ze niet over haar lippen krijgen. 'Bedankt dat je mijn vriendin wilde zijn.'

'Wíl zijn, bedoel je. This, ik ben nog steeds je vriendin hoor. Oké, ik vind het geen goed plan wat je gaat doen, maar ik ben nog steeds je vriendin. En als je samen met Pyramus in een andere stad woont, kom je me maar gewoon opzoeken langs de rivier. Ik zal er altijd zijn. Ook voor jou.'

Thisbe knipperde met haar ogen in een wanhopige poging om de tranen tegen te houden. Ze kon zich niet langer inhouden en viel snikkend Julia om de hals. Beiden zeiden ze niets. Toen ze zich van elkaar losmaakten, fluisterde Thisbe: 'Komt goed, ik kom je opzoeken.' Een geruststellende glimlach verscheen op Julia's gezicht. 'Tot ziens,' fluisterde ze. 'Tot ziens.' Langzaam ging Thisbe staan en liep langs het bad naar de uitgang. Toen ze bijna de hoek om ging, draaide ze zich nog een keer om en zag Julia aan de rand van het water zitten, met haar voeten in het water. Precies zoals ze haar ontmoet had. Kom op Thisbe, niet gaan huilen nu. Wat zal je moeder er van zeggen als je met rode ogen thuiskomt? zei ze tegen zichzelf. Ze moest nu naar huis. Snel, maar toch zoals het een meisje van stand behoort, liep ze naar huis. 

~~~~~~~~~~~~~~

Het was al ver na middag toen ze weer op haar bed zat. Ze kon nu al niet wachten op vannacht, als ze met Pyramus ging praten. Ze was benieuwd wat voor plan hij had bedacht. Ze wilde met hem samen zijn, hem zien. Niet aan hem denken. Je moet deze hele dag nog door. Ze stond op en liep de keuken in, waar een slavin brood aan het bakken was. Toen ze de verrukkelijke geur van vers brood rook, besefte ze pas hoeveel honger ze had. Snel pakte ze een stuk vers brood. Ze liep naar de woonkamer en ging op haar favoriete plekje in huis zitten, vlakbij het open raam. De wind woei zachtjes het huis binnen en verkoelde haar bezwete gezicht. Ze sloot haar ogen en genoot. Ze zat aan de verkeerde kant van het raam, wist ze. Nog even... Was er dan niets anders waar ze aan kon denken? Waarom de hele tijd aan het ontsnappen en aan Pyramus? Ze werd gek van de zenuwen zo. Was het maar avond. Was er maar nú een manier om Pyramus te zien. 

Sorry voor het korte stukje en het lange wachten, maar mijn inspiratie was een beetje op en ik wilde toch iets plaatsen. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Laat het me weten hier beneden :) 

XX Niekiejj