"ईकडे काय करतोयस? सोड मला." माधूरी त्याच्या हातावर चिमटे घेत ओरखडत म्हणाली.
त्याने तिच्या पोटावर असलेली हाताची मिठी आणखीच घट्ट केली.
"जे काही मूद्दल तूझ्या नवर्‍याकडे सोडून गेलो होतो त्यावर भलतच व्याज चढलय." तिच्या पोटावरुन एक हात वर नेत डाव्या भरगच्च ऊरोजाला ब्लाऊजवरून दाबत तो बोलला.
"काय भरलीयेस मस्त." असे म्हणत त्याने तीचे पोट दूसर्‍या हाताने आणखी दाबले. बबलूने तीला आजिबात हालचाल करता येणार नाही असे घट्ट धरून ठेवले होते.
"बबलू लिव्ह मी. ओरडेन मी." ती त्याला धमकावत म्हणाली.
"ओरडना. म्हणजे सगळ्यांना कळेल. मला तूझ्याबद्दल जे वाटते ते. अगदी तूझ्या नवर्‍याला पण. आलाय खाली तूझा नवरा." तो छद्मी हसत म्हणाला.
" अरे प्लीज मला सोड. माझे लग्न झाले आहे. आई आहे मी एका मूलाची. " ती कळवळत म्हणाली.
"ओह. शट द फक अप. मला माहीतीये आणि मला नाय फरक पडत. " तो म्हणाला.
"माधूरीsss ए माधूरी." तीच्या आईच्या हाकेचा आवाज दोघांनी ऐकला.
आता त्याला पर्याय नव्हता तीला सध्यातरी तशीच सोडून निघायला त्याचं मन तयार नव्हतं म्हणून त्याने तीला पटकन वळवली आणि जोरात ओठांवर किस केलं. तिच्या ओठांना ओठात घेत त्याने जीभ आत सारली.
बेडरूमचा दरवाजा ऊघडल्या गेला तेव्हा बबलू बेडवर बसला होता आणि माधूरी ड्रेसिंग टेबलपाशी नथ घालत ऊभी होती.
"अगं कालच आलो मी पण ईकडे यायला संध्याकाळ ऊजडली." नंतर दरवाज्याकडे पाहात "अरे मामी येना." बबलू काही घडलेच नाही असा बोलत होता.
"अरे तूम्ही ईथे गप्पा मारताय आणि खाली कार्यक्रम सूरु होतोय. माधूरी चल बघू लवकर." तीची आई म्हणाली.
तिची आई माधुरीला तसे म्हणून मागे वळली आणि रूम मधून बाहेर पडली. ती वळली तशी बबलूने पटकन उठून माधुरीचा हात धरला.
"हे बघ खाली तुझा नवरा आलाय. तो मघाशी मामाला म्हणत होता कि तुला आजच न्यायचंय घरी. काहीही कर पण आज जाऊ नकोस. नाहीतर मी कधीही तुझ्या घरी येईन. तू अजून पण मला हवियेस आणि आता तर तुला पाहिल्यावर मला जास्त काळ स्वतःवर कंट्रोल करणे अवघड आहे. कसं पण कर. मला नाही माहित. आज तू इथेच थांब." त्याने तिच्या कानात पटकन सगळे सांगितले.
