Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alnına düşen Siyah dalgalı saçları, kemikli parmaklarına taktığı yüzükler, anlatılamayacak kadar güzel olan kokusu ve bana pamuk şekeri andıran dudaklarının benim sonum olucağını nerden bilebilirdim?
Güvensizlikler, yalanlar ve kavgalar gün geçtikçe artarken. Her yeni gün koynundaki kadım parfümüde çoğalıyordu. Buna bir son vermemiz gerekiyorsa eğer bunu yapan ben olmalıydım. Kalbi kırılan ise o olmalıydı.
Böylesine güzel bir günde, papatyaların güzelleştirdiği çimenlik alanda birlikte otururken. Konuşmamız gerek şey bence birbirimizi çok seviyor olmamızdı. Birazdan herşeyin bitecek olması gerçeği onun aksine benim kalbimi acıtıyordu. "ne yaptığını biliyorum"
"ne yapmışım?" neyden bahsettiğimi gayet iyi biliyordu. Beni aldatmıştı bu apaçık ortadaydı. Yalan söylemenin bir anlamı kalmamıştı. Gerçi, özür dileseydi yada bir kaç yalan daha söyleseydi. Ona inanırdım. Bunu o da biliyordu.
"beni aldattın Taehyung. Bunu inkar edemezsin, herşey ortada işte" sona doğru titreyen sesime engel olamadığım gibi akan gözyaşlarıma da engel olamadım. Sürekli canımı yakıyor, sonra ise bir şekilde kendini affettiriyordu. "üzgünüm Lalisa, böyle olsun istemezdim."
"böyle olmasını istemeseydin eğer böyle yapmazdın, Taehyung." yakınlarımdan bir papatya kopardım. Yapraklarını teker teker yoldum. Seviyor, sevmiyor, seviyor, sevmiyor...
Seviyor... Papatyalarda yalan söylemeye başlamıştı.
"üzgünüm." artık bunun bir önemi olduğunu sanmıyordum. "üzgün olman birşey değiştirmiyor. Bizi ne hale getirdiğine bak."
"ne yapabilirim Lalisa! Kusura bakma zamanı geri alamıyorum."
"bize bunu yapan sensin. şimdi geçmiş karşıma bana bağırıyorsun, hangi yüzle?! Gerçekten iğrenç herifin tekisin! Bunu şu an anlıyor olmam çok acınası." ağlıyordum. Bu durumda bana kollarını sarması gerekmiyor muydu? Çünkü eskiden öyle yapardı. Ağladığım zaman veya üzgün olduğum zamanlarda sarılırdı, silerdi gözyaşlarımı. yüzümün her bir noktasını öperdi. Şimdi başka kızlara mı yapıyor bunları?
"artık eskisi gibi hissedemiyorum."
"biliyorum." beni artık eskisi kadar sevmediği için ona kızamazdım. Şuanda barışıp, beraber evimize gitmeyi o kadar çok isterdim ki.
"Taehyung, beni sevmediğin için sana kızmıyorum. Beni aldattığın için kızıyorum biliyorsun değil mi?" koyu kahve gözlerini benimkilere değdirdi. "biliyorum, ama gerçekten böyle olmasını istemedim ben. Sadece başka birini sevdiğimi öğrendiğinde çok üzüleceğini düşündüm ve söyleyemedim işte."
"keşke söyleseydin Taehyung. Çünkü emin ol şimdi daha fazla üzülüyorum."
"Lisa, sen çok iyi bir kızsın. Ama ben iyi biri değilim işte. Çok özür dilerim, sana yaşattığım her şey için. Bence artık görüşmesek daha iyi olur." eşyalarını toplayıp ayağa kalktı. Bir kaç adım attıp bekledi. Bir süre bekledi. Güneşin altında yanan kumun, bedenini rahatlatması için dalganın gelip onu almasını beklediği gibi. Arkasına dönüp, koşup bana sarılmasını bekliyordum. Sanki gelip sarılsa herşeyi unutabilecektim.
Ben tüm kötü şeyleri unutmaya hazırken, o ise bizi unutmaya hazırdı. Her sabah yatağımızdan kalkıp yanına gidip, geç saatlere kadar bana gelmeyip yanında durduğu kıza ise fazlasıyla hazırdı.
Arkasına döndü, gözlerime baktı. Son kez. Son kez inceledim onun tapılası yüzünü, Pürüzsüz tenini, öpmekten asla bıkmayacağım dudaklarını, öylesine derin bakan gözlerini ve bir aralar sımsıkı sarıldığım bedenini.
"üzgünüm, hoşçakal." hoşça kalırmıyım bilmiyorum ama sensiz kalacağım kesin.
Bence, yaşadığımız onca şeyden sonra dudaklarından dökülen son cümlenin bu olmaması gerekiyordu. Bir süre cevap vermemi beklesede bir şey söyleyemedim. Zaten söylenecek fazla şeyde yoktu.
Artık bu koskaca şehirde, tek başıma ne yaparım bilmiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Atıp atmamakta kararsız kaldım. Çok mu saçma oldu diye düşünüp duruyorum.
