Persona non grata

3.

Η Μαίρη έριξε μια κλεφτή ματιά στη ζητιάνα που πισωπατούσε και σήκωσε το βλέμμα της στον Γιάννη° είχε δίκιο, έπρεπε να μαζέψει δυνάμεις και να φύγει γρήγορα από αυτό το μέρος που αναστάτωνε τις αισθήσεις της. Τα πόδια της έτρεμαν μα έσφιξε τις γροθιές, ύψωσε το ανάστημά της βιαστικά, ανέβηκε με θάρρος τα σκαλιά του οχήματος και κάθισε στη γαλαρία. Όλα οφείλονταν στο αυξημένο στρες που πήρε τα ηνία του μυαλού και του σώματός της. Η πόρτα έκλεισε και ο Γιάννης την πλησίασε δειλά και κάθισε σε μία από τις γωνιακές, κενές θέσεις δίπλα της, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο.

'' Δύσκολο απόγευμα...'' μουρμούρισε, '' Αλλά τα λόγια αυτής της γυναίκας, ίσως σε τάραξαν περισσότερο  και από τα ταριχευμένα σώματα. Στην αρχή δεν άκουγα καλά τι σου έλεγε, μιλούσε πολύ σιγά. Όμως μετά την άκουσα να λέει κάτι για το δαχτυλίδι σου και να φωνάζει πως θα πεθάνουμε όλοι. Πιστεύεις σε αυτές τις ασυναρτησίες;'' τη ρώτησε και εκείνη αρκέστηκε στο να κουνήσει αρνητικά το κεφάλι.

Το μικρό πούλμαν ξεκίνησε μια ευθεία πορεία και μετά από λίγα μέτρα έστριψε απότομα δεξιά στη Via Pindemonte, και η Μαίρη είδε τον Άκη να γλιστράει από το κάθισμα και να πέφτει άτσαλα κάτω, με τα πόδια ανοιχτά στον αέρα. Ο αδέξιος, λεπτεπίλεπτος νεαρός με τα ξανθά, σγουρά μαλλιά και τα καταγάλανα μάτια τραβούσε σαν μαγνήτης τα βλέμματα των άλλων παρά τη θέλησή του και έτσι γινόταν εύκολος στόχος για τους επικριτές του που στην προκείμενη περίπτωση, μόνο ένας από αυτούς υπήρχε ανάμεσά τους και δεν ήταν άλλος από τον Σωτήρη. 

Επέστρεψε στη θέση του και κοίταξε ξεχωριστά καθέναν από τους συμφοιτητές του° όλοι γελούσαν εκτός από τη Μαίρη που τον παρατηρούσε με τον θυμό να σκοτώνει τον φόβο και το άγχος της σφαλίζοντας δυνατά τα βλέφαρά της, και την Έλλη που καθόταν δίπλα του, πνιγμένη όπως πάντα σε μια απέραντη θλίψη που ενισχυόταν από τα μαύρα ρούχα και μαλλιά της.

'' Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.''

Πέταξε ο Σωτήρης το πικρόχολο σχόλιό του και η Μαίρη τινάχτηκε όρθια σαν αναδυόμενη κούκλα, χαμήλωσε ελαφρώς το κεφάλι και τον πλησίασε με αργά και σταθερά βήματα, καρφώνοντάς τον από πάνω μέχρι κάτω με την τερατώδη ματιά της° οι μπλε ίριδες έμοιαζαν να θέλουν να δραπετεύσουν από το κρανίο, σκαρφαλώνοντας τόσο ψηλά πίσω από τα άνω βλέφαρά της που αν κάποιος στεκόταν σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό της, θα έβλεπε μόνο τους βολβούς των ματιών της, με τα κόκκινα μικροσκοπικά αγγεία τους να διευρύνονται διαρκώς λες και από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο θα εκρηγνύονταν λούζοντάς τον με αίμα. Λύγισε τον κορμό της δίπλα του και πέρασε τα δάχτυλά της στα κοντοκουρεμένα, μαύρα μαλλιά του, ψιθυρίζοντας με λάγνα φωνή: