oniomania | taelice

FİNAL

Uzun bir aradan sonra final bölümüyle geldim whwwjejeje

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın çünküü final hakkındaki yorumlarınızı çok merak ediyorum

En başından finale kadar benimle geldiğiniz için teşekkürler

Bu fici yazarken çoğu zaman çok eğleniyordum ve kendimden çok şey koymuştum final yazarken çok zorlandım

VaeTae'nin kapısındayken bütün anılarımız gözümün önünden geçmiş ve dudaklarımın hafifçe yukarı kıvrılmasını sağlamıştı.

Çok sevdiğim bu bina, yıllar sonra bile aynı hevesle içeri girebileceğim tek yerdi.

Belki de içeride Taehyung olduğundandı, bilemiyordum ama kalbim kıpır kıpırdı.

Birkaç habercinin beni çektiğini fark edince dikilmeyi bırakıp hızlıca içeri girdim.

Tanıdığım insanlara gülümserken, içten içe burukluk hissediyordum.

Belki de uzun süre göremeyeceğim bu insanlarla aramdaki bağ güçlüydü.

" Lalisa! " Bana seslenen tanıdık sese dönerken hala gülümsüyordum. " Bugün gitmiyor muydun? "

Jimin hızlı hızı yanıma yürürken, yeni kahverengiye boyattığı saçlarını arkaya doğru itmişti.

" Evet, Tae'yi yemeğe çıkartmaya geldim. "

Yüzü asılırken, kaşlarımı merakla kaldırdım.

" Ne oldu? "

Yanağının içini kemirdi gergince.

" Taehyung toplantı için babana gittiğini söylemedi mi? "

Ne tepki vereceğimi bilemeyerek duraksadım.

Açıkçası babam VaeTae için büyük bir yatırımcıydı, kaybetmeyi göze alamayacağımız bir işti. O yüzden hiçbir zaman bunu sorun olarak görmemiş, yalnızca bizi karşı karşıya getirmemesini istemiştim.

İsteğimi yerine getirip çalışmaya başladığımız iki sene boyunca bizi yüz yüze getirmemişti.

Aslında şimdiki başarımın neredeyse tamamını Taehyung'a borçluydum.

LiLi giyimin bu kadar patlamasını sağlayan şey Taehyung'un yardımlarıydı.

Şu an ise LiLi'nin makyaj kategorisi üzerinde çalışıyorduk. Açıkçası Tae bu konuda pek bilgili sayılmazdı o yüzden bana yardımcı olabilmesi için Sooyoung'ı ayarlamıştı.

Bu sıralar pek fazla ona vakit ayıramadığım için sürpriz yapmaya gelmiştim ama toplantıda olduğunu öğrenmiştim. 

Onu yemeğe götürmeyi kafama koymuştum, nerede olduğunun önemi yoktu. Jimin'in yanından ayrıldığımda, babamın şirketine doğru yola koyulmuştum.

Buraya en son yıllar önce o malum günde gelmiştim ve içeri girmek beni biraz ürkütüyordu.

Tae'nin varlığından kuvvet alıp, girişe seri adımlarla ulaştığımda, ayağımdaki topuklu ayakkabının çıkarttığı tok ses dışında çıt çıkmıyordu.

Çalışanlar beni yıllar sonra görmenin şaşkınlığıyla gözlerini üzerime dikmişti.

Şımarık bir gülümseme eşliğinde emin adımlarla asansöre ilerledim.

Kimse beni yıkamazdı.

Bu kişi ailemden birisi olsa bile beni yıkamazlardı.

Ben Lalisa Manoban'dım.