So far away but still so near
The lights come up, the music dies
But you don't see me standing here
I just came up to say goodbye
I'm in the corner watching you kiss her
-Calum Scott
Jaimie Cruzet
It's our Valentine's Day Celebration today.
Hindi ko inaasahang ganito ang mangyayari. I am just sitting beside my best friend when you came and gave me flowers. Nung una nagulat oa ako but I automatically smiled and thank you.
Ito namang mga kaklase natin walang ibang ginawa kundi magtilian habang tayong dalawa'y tawa lang ng tawa.
Sa araw na iyon di ako nakatulog ng maayos. I didn't expect that you fall for someone like me kasi sikat ka sa school natin.
Kinabukasan nakasalubong kita sa locker room.
"Hey nagustuhan mo ba yung bulaklak?" tanong mo.
"Yup" tipid na sagot ko. "Salamat ulit."
Suddenly, nagkadead air.
"Should I get going?" tanong mo at tumango
naman ako.
Naglakad ka ng ilang hakbang saka tumigil.
Lumingon ka ulit sakin na para bang may gusto ka pang sabihin kaso mukhang nahiya ka kaya tumuloy ka nalang sa paglalakad.
A year passed by at nagkaroon ng transferee na kagrade-level natin. Malayong malayo ang itsura niya sakin. Maputi, matangkad, maganda, saka isa siyang model. Nasaktan ako nang malaman kong gusto mo siya. She's a princess dahil literal na princess ang pangalan niya, Princess Brittarny.
Nagsisi ako na hindi ko sinabi sayo na gusto
din kita nung mga panahong gusto mo rin ako.
Pero diba gusto mo parin naman ako? Dapat ako nalang. Dapat sakin ka nalang.
lang araw ang nagdaan at nalaman kong
nililigawan mo na siya. Wala kang ideya kung
paano gumuho ang mundo ko. Wala kang ideya kung paano mo ako nasaktan. Mas lalo pa akong nasaktan ng malaman kong kayo na.
Dumating ang monthsary niyo sa hindi ko namalayang buwan. Masyado siguro akong nagsisi kaya di ko na namalayan ang paglipas ng araw.
Nakita kong tinago mo sa likod ng blackboard
yung gagamitin mong pangsurprise sa kanya.
Pinilit kong itago yurng sakit hanggang sa dumating yung oras na dapat mo na siyang isurprise.
I was there beside the window nang sinabi mong "Paki abot naman yun." sabay turo dun sa tinago mo dun sa likod ng blackboard. Hindi agad ako nakakibo. Pero kalaunan nakapagsalita din ako.
"Sure. Monthsary niyo pala ngayon." nagmamaang maangan kong sabi. "Happy monthsary."
"Salamat" pagpapasalamat nito saka umalis dala dala yung pinaabot mo sakin.
Nagkataon lang ba na nandun ako o sinasadya
ng tadhana na nandun ako para makita ko kung anong klaseng tao ang pinakawalan ko?
Sa galing kong magtago ng sakit, nakipagtawanan parin ako sa mga kaklase natin. Saka hindi naman dapat kita
sinisisi. Ako naman talaga yung may kasalanan.
Lumipas ang mga araw at iniwan ka ni Brittany.
All I can see in your eyes was pain. Di ka na
makapagfocus sa studies mo. Lagi kang nakatulala. Lagi kang puyat mukhang stress na stress. I just want to comfort you that time pero paano?
